Έχουμε μια κορομηλιά στο σπίτι.. Ή μάλλον είχαμε πολλές κορομηλιές όλα τα προηγούμενα χρόνια..
Μεγάλωνε η μία, έκανε κορόμηλα, τα τρώγαμε από το δέντρο, πετούσαμε τα κουκούτσια στον κήπο και γεννιόταν η επόμενη κορομηλιά.
Μιας και δεν τις ραντίζαμε μετά από 6-7 χρόνια πέθαινε η πρώτη και έμενε το παιδί της κτλ, κτλ...
Έχω και μια φωτογραφία μου παιδί μαζί με τη μάνα μας και τον αδερφό μου κάτω από την κορομηλιά της γωνίας του παρτεριού μια 25η Μαρτίου που ήταν ολάνθιστη και εμείς γυρίσαμε από την παρέλαση φορώντας ζακέτες πλεκτές από τη μανούλα...
Φυσικά δεν πρόκειται να την ανεβάσω ποτέ αυτή τη φωτογραφία γιατί δεν είμαι τρελός αλλά ΟΚ... ήθελα να σας το πω...
Λοιπόν.... έχουμε μια κορομηλιά.. Δεν είναι πολύ μεγάλη.. 5-6 χρόνων και πως γλίτωσε ενώ φτιάχναμε το σπίτι δεν ξέρω... Κάνει νόστιμα κορόμηλα τα οποία όμως είχαν λίγο ταλαιπωρηθεί από το χαλάζι του Μαΐου και δεν ήταν πολύ εμφανίσιμα.
Τα μάζεψε ο αδερφός μου και είπε αν είναι να τα κάνεις καμιά μαρμελάδα πάρτα. Και τα πήρα... Και τα άφησα 5 μέρες να ωριμάσουν καλά καλά και όταν επιστρέψαμε από την Μάνη είπα να τα ετοιμάσω.
Γενικά είναι αδιάφορα σαν φρούτα και χωρίς ιδιαίτερη γεύση... Ή μάλλον έχουν γεύση αλλά τους λείπει η ένταση.. είναι μάλλον φλατ να πω και ναι μεν είναι ωραία να τα κόβεις και να τα τρως από το δέντρο αλλά μέχρις εκεί.
Όταν είναι να τα κάνεις μαρμελάδα χάνουν πολύ εκτός αν βάλεις μέσα κάτι που να τα ξεσηκώνει...
Από άλλες φορές ήξερα ότι αν αφήσεις τη φλούδα τους και τα βράσεις μαζί με αυτή παίρνουν ένα ωραίο ροζέ να το πω, ροδί να το πω χρώμα. Ένα χρώμα που μου αρέσει πολύ... Οπότε αποφάσισα να αφήσω τη φλούδα τελικά.
Τα σκεφτόμουν αυτά το βραδάκι μετά το φαγητό την ώρα που τα είχα βάλει στην κατσαρόλα με λίγη ζάχαρη... Τι άλλο να βάλω μέσα όμως αναρωτιόμουν μιας και δεν είχα στο σπίτι λεμόνια.
Κρατούσα και ένα ποτήρι με Ακακίες του κυρ Γιάννη που είχε μείνει μετά το κοτόπουλο στο φούρνο με πατάτες και χωρίς να το πολυσκεφτώ το έριξα μέσα στην κατσαρόλα...
Κρασί ροζέ, ταιριάζει με το χρώμα, όξινο, γλυκό και αρωματικό... Μάλλον θα παίξουν καλή μπάλα με τα κορόμηλα σκέφτηκα...
Με είδε ο Ρόμπερτ και του γύρισαν τα μάτια.. Πάει ένα ποτήρι καλό κρασί θα σκέφτηκε, μιας και δεν τα πάει καλά με τα Κορόμηλα ενώ τα πάει καλά με τις Ακακίες...
Χαμογέλασα... Για να δούμε τι θα δούμε...
Τις Ακακίες τις ξέρω πολλά πολλά χρόνια και μου τις γνώρισε η φίλη μου η Αγγελική Οικονόμου. Σπίτι της τις είχα πρωτοπιεί όταν ακόμα τα ροζέ κρασιά δεν ήταν καθόλου της μόδας... Και ήμουν και λίγο μπλαζέ στην αρχή... Ροζέ κρασί.. άκου τώρα..
Τελικά τις λάτρεψα και τις πίνω από τότε...
Πριν αρκετά χρόνια είχαμε πάει και στο οινοποιείο του Κυρ' Γιάννη κάπου κοντά στη Φλώρινα ας πούμε.. Τότε το έφτιαχναν μιας και είχε μόλις ξεκινήσει να είναι επισκέψιμο.. Κάπου έχω μερικές φωτογραφίες, ίσως κάτσω να τις βρω.. Πολύ ωραία εκδρομή αυτή με τους δρόμους κρασιού της βόρειας Ελλάδας... Τέλος πάντων...
Η μαρμελάδα έγινε υπέροχη... σήμερα το πρωί την δοκίμασα με ψωμί και βούτυρο... Έδωσα και τη μισή στον αδερφό μου.. 3 βαζάκια όλα και όλα...
Η συνταγή ακολουθεί