Όταν είμασταν μικροί πηγαίναμε για μπάνιο κυρίως στον Ωρωπό. 
Περιμέναμε τον πατέρα μου να έρθει από τη δουλειά κατά τις 4 και μπαίναμε όλοι μαζί στο αυτοκίνητο (ένα σκαραβαίο πράσινο που είχαμε τότε γιατί ο πατέρας μου ήταν Παναθηναϊκός) και οι πέντε μας βρισκόμασταν σε μια μικρή παραλία στον Ωρωπό μετά από καμιά ώρα. 

Εκτός από τους γονείς και τον αδερφό μου ήταν μαζί και ο παππούς ο Αββράμ, μορφή απίστευτη που κάποια στιγμή θα σας μιλήσω περισσότερο για αυτόν. 

Και μιας και καθόμασταν αρκετές ώρες στην παραλία που ήταν μακριά από ταβέρνες και όλα αυτά τα κλασσικά η καλή μητέρα έφτιαχνε τα απαραίτητα για να φάμε μετά το μπάνιο. 
Και φυσικά ένα από τα πιο κλασσικά ήταν τα κεφτεδάκια της. Έτσι λοιπόν τα κεφτεδάκια τα έχω συνδέσει με καλοκαίρι, ήλιο και αλμύρα και σχεδόν πάντα να τα τρώω κρύα.
Οπότε αμ πάω σε ένα ταβερνάκι μια άλλη εποχή δεν θα τα παραγγείλω εγώ ποτέ. 

Και φυσικά μεγαλώνοντας όταν πηγαίναμε για μπάνιο με τους φίλους και αργότερα με "σχέσεις" που να τολμήσω θα πω ότι θα φτιάξω και θα φέρω κεφτεδάκια.. Ρεζίλι ένιωθα ότι θα γινόμουν στις "κυριλέ" παραλίες ανοίγοντας τα τάπερ.. 
Αρκετά αργότερα και όταν διάβαζα το βιβλίο "να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις" του Λέο Μπουσκάλια διάβασα την ιστορία που πετούσαν σαν οικογένεια με το αεροπλάνο για κάπου και έβγαζαν τα κεφτεδάκια από το τάπερ και κάπως έτσι απενοχοποιήθηκα και εγώ... :-)  Όχι όμως αρκετά όπως φαίνεται..

Δεν τα είχα φτιάξει ποτέ από τότε μόνος μου μιας και τα τηγανητά είναι κακά για την υγεία και άλλα τέτοια όμορφα. 
Μου ζήτησαν όμως από το κανάλι να τα φτιάξω και είπα άντε να δω πως θα είναι. 

Συνταγή της μάνας μου δεν είχα.. Βρήκα όμως από τον Τσελεμεντέ και από κάποια σάιτ που εμπιστεύομαι και έκανα τα δικά μου... 

Πολύ ωραία βγήκαν και σας τα παρουσιάζω. 
Δεν ξέρω πότε θα τα ξανακάνω όμως.. Αλλά να σας πω θα το ήθελα έτσι για την ιστορία να πάμε με μια παρέα στην παραλία κουβαλώντας τάπερ με κρύα γεμιστά και κεφτεδάκια. Είστε;