Δεν θα έκανα κουλουράκια φέτος. Δεν είχα καμία διάθεση πραγματικά. Αυτό το μένουμε μέσα αρχίζει και πραγματικά μου δημιουργεί θέμα. Και όχι αυτό ακριβώς το να είμαστε μέσα αλλά η έλλειψη του χαδιού, της αγκαλιάς. Γενικά σαν άνθρωπος είμαι πολύ της αφής. Και της όσφρησης αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα..
Μου έστειλε μήνυμα όμως η φίλη μου η Αφροδίτη και μου ζήτησε για τους οδηγούς αν έχουμε καμιά συνταγή για Πασχαλινά Κουλουράκια. Και είπα βεβαίως έχω.. Τη συνταγή της μάνας μου... Που δεν την είχα ανεβάσει εδώ οπότε καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια..
Ήθελα λοιπόν να την κάνω λίγο πιο μοντέρνα, λίγο πιο παιδική και λίγο πιο εύκολη... Θυμάστε τα ωραία τρουφάκια που είχα κάνει για τα παιδιά.. Ε, κάπως ήθελα να την έκανα και αυτή λίγο πιο εύκολη. Και την έκανα.. και προσέθεσα χρώμα. Είπα να τα κάνω κόκκινα για να ταιριάζουν με τα πασχαλινά αυγά.. την τρέλα, την επανάσταση, το αίμα.
Και ξεκίνησα και άκουγα μουσική καθώς τα έφτιαχνα.. Είχα κατεβάσει μια συλλογή με τραγούδια της Laurie Anderson και ξεκίνησε με ένα από τα αγαπημένα μου:
"Hey little darlin,
I'm comin' your way little darlin
And I'll be there
Just as soon as I'm all straightened out
Yeah just as soon as I'm perfect"
Και μετά ήρθε το:
"When my father died we put him in the ground When my father died it was like a whole library burned down World without end remember me"
Και συνέχισα να κάνω κουλουράκια.. και να βάζω πιο πολύ κόκκινο χρώμα.
Και θυμόμουν μικρό παιδί, δημοτικό θα πήγαινα. Έπεφτα να κοιμηθώ το βράδυ και με έπιανε μια κατάσταση.. σαν να μην μπορούσα να κουνηθώ, σαν να με πλάκωνε κάτι και να μην με άφηνε. Το ένιωθα να έρχεται. "Ξεκινάει" 'έλεγα στον εαυτό μου, και με κατέκλυζε. Μια θλίψη, ένα κακό, και μετά από λίγο περνούσε. Ποιος ξέρει τι είχα στο μυαλό μου τότε, τι σκεφτόμουν...
Και μετά ήρθε ένα πολύ αγαπημένο μου:
Που μου θύμισε τι κάνουμε τώρα που μένουμε μέσα.. Μιας και δεν μπορούμε να είμαστε με άλλους, παίρνουμε φίλους τηλέφωνο και λέμε τι έγινες βρε συ, πως την παλεύεις, θα τα πούμε ξανά, όταν τελειώσει όλο αυτό να βγούμε για ποτάκια και να τα πούμε, ναι ναι λέμε και λένε, να τελειώσει αυτό και θα βρεθούμε..
Και δεν θα βρεθούμε όπως και δεν βρισκόμαστε τόσο καιρό πριν το "μένουμε μέσα"..
Και εκεί έβαλα το πρώτο ταψί να το ψήσω και δυστυχώς τα έψησα σε δυνατή φωτιά και πήραν χρώμα.. και δεν ήταν πια κόκκινα αλλά καφέ. Σαν σκόνη.
Και ευτυχώς τελείωσε αυτό και ήρθε το Strange Angels:
"Well it was one of those days larger than life
When your friends came to dinner
And they stayed the night
And then they cleaned out the refrigerator -
They ate everything in sight
And then they stayed up in the living room
And they cried all night"
Και θα το ζήσουμε αυτό. Έτσι Αντώνη; Έτσι Θύμιο; Έτσι Ελένη;
Και έχει και αυτή την επόμενη μαγική στροφή αυτό το τραγούδι:
"Strange angels - singing just for me
Old Stories - they're haunting me
Big changes are coming
Here they come
Here they come."
Και το επόμενο ταψί βγήκε μια χαρά.. Ροζουλί και παιδικό.. Έφυγε το κόκκινο έντονο της ζύμης και έμεινε ένα όμορφο Ροζουλί.. Οι αλλαγές έρχονται.. Δεν θα είναι ροζ όμως..
Τα περισσότερα από τα ζαχαρωτά έμειναν ανέπαφα από τη θερμοκρασία, μόνο τα πολύχρωμα μπαλάκια έλιωσαν.. Αλλά και αυτά έδωσαν ένα ποτάμι χρώμα στα κουλουράκια..
Και τώρα που τελείωσαν οι μουσικές και τα κουλουράκια τι κάνω; την ανεβάζω έτσι αυτή τη συνταγή; να τη διαβάσουν τα παιδιά; Καλύτερα όχι..
Αυτό εδώ το κείμενο θα είναι το "Κατάλληλο από 15 και πάνω".. Θα ανεβάσω τη συνταγή άλλη μια φορά όμως χωρίς όλα αυτά έτσι ώστε να είναι κατάλληλη για όλους.
Άλλωστε δικό μου είναι το σάιτ, ότι θέλω το κάνω.. :-)
Καλό βράδυ...