Την προηγούμενη εβδομάδα πήγα το σκυλί για τρέξιμο... Στην επιστροφή είδα ένα όμορφα λιβάδι...
Με τις πολλές βροχές του χειμώνα και της άνοιξης έχει γεμίσει ο τόπος χόρτα και λουλούδια. Μοσχομύριζε όλος ο τόπος. Ήταν πανέμορφα!
Κατέβηκα από το αυτοκίνητο και περπάτησα λίγο. Βρήκα άγριο μάραθο, σαλσίφι και άγριο κρεμμύδι.. όλα ανθισμένα! Μάζεψα 2-3 χούφτες και τα πήγα σπίτι.
Μου ήρθε στο νου μια ανοιξιάτικη γεύση και μυρωδιά. Τα μαραθοπιτάκια της κυρίας Φωφώς.
Η κυρία Φωφώ ήταν η καλύτερη φίλη της μητέρας μου. Από την Κρήτη, ψηλή και δυνατή γυναίκα. Με τον άντρα της τον κ. Αντρέα δεν είχαμε πολλά πολλά. Από τα παιδιά της κάναμε παρέα με την μικρότερη, τη Μαρία η οποία τώρα ζει στο Βέλγιο.
Την έχω πεθυμήσει.. ήταν 2-3 χρόνια μεγαλύτερη και φυσικά μας νικούσε σε όλα τα παιχνίδια. Ιδίως στο κουτσό..
Τέλος πάντων. Πάντα τα χρόνια εκείνα ο ερχομός της άνοιξης συνοδευόταν από τα μυθικά μαραθοπιτάκια της κυρίας Φωφώς... Το απίστευτο λεπτό και τραγανό φύλλο, η πολύ γέμιση, το στόμα σου μύριζε άνοιξη...
Είπα να δοκιμάσω να φτιάξω και εγώ να δω αν θα καταφέρω να φέρω πίσω αυτή τη γεύση...
Έκανα ένα απλό ζυμάρι λοιπόν, ετοίμασα τη γέμιση και έτοιμα τα μαραθοπιτάκια.
Δεν ήταν ίδια με τις κυρίας Φωφώς φυσικά. Με την εμπειρία που έχει έφτιαχνε το φύλλο τόσο λεπτό και τραγανό και φυσικά δεν τα κατάφερα να το κάνω το ίδιο..
Δεν πειράζει όμως.. το σπίτι γέμισε από τη μυρωδιά τους και η γεύση ήταν σχεδόν ίδια..
Θα τα φτιάξω ξανά... αν και νομίζω ότι θα πάω να τη δω την κυρία Φωφώ και να μου δείξει ακριβώς πως τα φτιάχνει...