Είχαμε ένα τραπέζι τις προάλλες σε κάτι τουρίστες από την Αμερική. 

Και εκεί που συζητούσαμε για την πικρή γεύση (που είναι από τα αγαπημένα μου θέματα) τους έβγαλα το κυρίως πιάτο. Αρνάκι με πατατούλες και τα λοιπά. Σε κάθε πιάτο είχα βάλει και από μια πιρουνιά αμπελοβλάσταρα τουρσί που είχα φτιάξει πριν από μερικές μέρες. 

Παραξενεύτηκαν...

Και από το πως ήταν εμφανισιακά, και από τη γεύση τους και από το γιατί.. 

Και αμέσως άρχισαν οι ερωτήσεις: 

Τι είναι αυτό; 

Αμπελοβλάσταρα τους λέω.. το πως το είπα στα Αγγλικά άστα μην τα ρωτάτε.. αυτοσχεδίασα...

Από που τα πήρες; τα μάζεψες; 

Όχι, από τη λαϊκή τα πήρα τους λέω.

Πουλάνε στη λαϊκή τέτοια πράγματα; με ρώτησαν... 

Και φύλλα πουλάνε σκέφτηκα αλλά δεν τους το είπα.. 

Και γιατί τα μαζεύουν; 

Γιατί είναι νόστιμα τους λέω. 

Μα, έτσι δεν χαλάει το φυτό; δεν γίνεται αδύναμο; ή υπάρχουν ειδικές ποικιλίες αμπελιού που μαζεύουν τα αμπελοβλάσταρα με ρώτησαν.

Και εκεί κατάλαβα τι δεν είχαν συλλάβει... Και ξεκίνησα να τους μιλάω για το φαγητό στην Ελλάδα... 

Τέτοια εποχή τους λέω κορυφολογούν τα αμπέλια και μαζεύουν και μερικά τρυφερά φύλλα. Αυτό το κάνουν για να δώσει έμφαση το φυτό στην ανθοφορία και όχι στην ανάπτυξη βλαστών. 

Το θέμα είναι το αμπέλι να κάνει σταφύλια και όχι να γίνει θηρίο... Εκεί λοιπόν η σοφία του αρχαίου μάγειρα παίρνει αυτά που σε άλλες χώρες θα τα πετούσαν και τα κάνει τουρσί...

Τα κάνει ένα μεζεδάκι λοιπόν πρώτο που είναι ότι πρέπει μαζί με τσίπουρο.

Και αυτό είναι η μαγεία του Ελληνικού φαγητού.

Στη λαϊκή λοιπόν αυτές τις μέρες θα βρείτε αμπελοβλάσταρα.. Σπεύσατε! Συνταγούλα απλή σας έχω!