Μου τη δίνει οι άνθρωποι να είναι κολλημένοι.. Με τη μπάλα ή με οτιδήποτε άλλο. 

Και πραγματικά, από τα πράγματα που λατρεύω είναι να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου και να αναπτύσσω  τα επιχειρήματα της αντίθετης άποψης μόνο και μόνο για να φαίνεται και η άλλη πλευρά. 

Επίσης λατρεύω να δίνω πληροφορίες για πράγματα που άλλοι αγνοούν. Ας πούμε για το ότι το βιτάμ δεν είναι βούτυρο, για το ότι οι ιχθυοκαλλιέργειες δεν είναι το χειρότερο πράγμα που έχει εφευρεθεί, για το ότι δεν αρκεί να αντικαταστήσεις τη ζάχαρη με ένα άλλο γλυκαντικό για να φτιάξεις ένα γλυκό κατάλληλο για διαβητικούς.. 

Σήμερα λοιπόν θα σας μιλήσω για χρώματα.. Χρώματα που χρησιμοποιούνται στην ζαχαροπλαστική και μαγειρική… θυμάμαι όταν ξεκίνησα να ψάχνω για μια συνταγή για red velvet cake.. κόκκινο και υπέροχο αλλά το υπέροχο κόκκινο χρώμα του από παντζάρια δεν γίνεται μια φορά.. 

Αν δοκιμάσεις να το κάνεις με παντζάρια και κακάο όπως πρέπει θα βγει ένα καφεκόκκινο χρώμα κάτι που δεν είναι πολύ ωραίο στο μάτι.. Ούτε στο ινσταγκραμ. Έτσι λοιπόν έβαλα κόκκινο χρώμα ζαχαροπλαστικής και μάλιστα σε πάστα (για να πιάνει) και το έκανα έτσι.. 

Έπεσαν να με φάνε που λέτε.. Όχι εμένα δηλαδή αλλά τον άνθρωπο για τον οποίο έκανα τη συνταγή. Που δεν ντρέπεσαι, που βάζεις χημικά, τα παιδιά μας, αίσχος και άλλα τέτοια όμορφα. 

Λοιπόν… Ας πάμε τώρα στην Ιταλία. Έχω δοκιμάσει ένα γλυκό που το λένε Ζούπα Ινγκλέζε με ένα πολύ ωραίο κόκκινο χρώμα που το παίρνει από ένα, ποτό να το πω, σιρόπι να το πω, λικέρ να το πω, ένα κόκκινο υγρό με έντονη και λίγο “παλιακιά” γεύση που λέγεται Αλκέρμες. 

Μιας και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον και ήθελα να φτιάξω το γλυκό αυτό στο σπίτι έψαξα να βρω το Αλκέρμες. 

Το όνομά του το παίρνει από το Κιρμίζ, αραβική λέξη που σημαίνει κόκκινο και αν θυμάστε το παλιό τραγούδι “το πουκάμισο το κρεμεζί μια φορά φορούσα εγώ και μια εσύ” ήταν κόκκινο και όχι κρεμ… Κοίτα να δεις τώρα που θα γίνω και Μπαμπινιώτης. Τέλος πάντων…

Κατάφερα και βρήκα Αλκέρμες σε ένα φαρμακείο στην Κηφισιά της κ. Πρίφτη η οποία είχε μερικά μπουκάλια που τα είχε φέρει από ένα φαρμακείο καλογριών στην Ιταλία το Σάντα Μαρία Νοβελα. Την πληροφορία την τσίμπισα από τον υπέροχο Δαμιανό Σιδηροκανελη, και αν με ρωτήσετε βρε Γιάννη τη σχέση έχει ένα λικέρ με τα φαρμακεία θα σας πω ότι τα σπετσιέρικα στην Κέρκυρα (μπαχαρικά και αρωματικά μείγματα για το φαγητό) θα τα βρείτε σε φαρμακεία.. 

Πάντως μην ψάχνετε για Αλκέρμες στο φαρμακείο της Πρίφτη. Δεν έχει άλλο.. 

Όταν λοιπόν έψαχνα να βρω τι είναι αυτό που δίνει το καταπληκτικό κόκκινο χρώμα στο Αλκέρμες μιας και ήξερα ότι ήταν φυσικό χρώμα έφριξα.. Είναι ΖΟΥΛΗΓΜΕΝΑ ΖΟΥΖΟΥΝΙΑ!!! 

Έντομα δηλαδή.. και μάλιστα έντομα που προέρχονται από το Περού και παρασιτούν σε ένα κάκτο.. Είναι κοκκοειδή, φτιάχνουν δηλαδή ένα σκληρό Κέλυφος κάτω από το οποίο κρύβονται και κάνει δύσκολη την καταπολέμησή τους. 

Τι κάνουνε λοιπόν οι τύποι; μαζεύουν τα έντομα, τα αποξηραίνουν και τα πουλάνε. Όταν είναι “φρέσκα” και τα ζουλήξεις βγάζουν ένα πολύ κόκκινο ζουμί, σαν αίμα ένα πράγμα.. Όταν δε τα αποξηράνεις και τα βάλεις σε αλκοόλ το κόκκινο χρώμα βγαίνει από μέσα τους. Έξοχα.. 

Στην Ελλάδα υπάρχει ένα άλλο έντομο που το χρησιμοποιούσαν για βαφές αλλά στην περίπτωση του εντόμου δεν κυνηγούσαν το ίδιο αλλά τα αυγά του από τα οποία έπαιρναν ένα ωραίο κόκκινο χρώμα ζουλώντας τα και με το οποίο έβαφαν κυρίως υφάσματα. 

Λέγεται ότι οι Σπαρτιάτες έβαφαν τους μανδύες τους κόκκινους με αυτό το έντομο για να μην φαίνεται το αίμα πάνω τους. Σπλάτερ γίναμε.. 

Με όλα αυτά αυτό που θέλω να δείξω είναι ότι βρε παιδί μου καμιά φορά το φυσικό είναι και πιο σπλάτερ από το τεχνητό.. Οπότε αν ζητάτε φυσικές χρωστικές ρωτήστε από που προέρχονται… Μην έχουν πεθάνει μερικές χιλιάδες εντομάκια για το γλυκό σας… Γιατί μεν το γλυκό είναι με φυσικό χρώμα, αλλά πόσο “φυσικό” είναι το φυσικό δεν ξέρω… 

Κάπως το ίδιο με το γάλα αμυγδάλου που τόσο της μόδας έχει γίνει αλλά για να το φτιάξουν τις αμυγδαλιές της Καλιφόρνιας τις επικονιάζουν  με μελίσσια τα οποία νοικιάζουν και έρχονται εκεί από όλη τη χώρα και οι κακόμοιρες οι μέλισσες πεθαίνουν κατά χιλιάδες από τα ψεκασμένα με χημικά δέντρα και τις ασθένειες… Οπότε δεν ξέρω τι είναι καλύτερο.. το γάλα αμυγδάλου έτσι ή το γάλα από μια αγελάδα…  Τέλος πάντων, μεγάλες κουβέντες… 

Ας δούμε τώρα τι θα χρειαστούμε…