Καλημέρα! Καιρό είχα να ανεβάσω κάτι στο σάιτ αλλά παιδιά μου έπρεπε να πάω και εγώ λίγες διακοπές. Πήγα λοιπόν στην Νάντη στη Γαλλία για την οποία έχω πολλά να γράψω και πολλές φωτογραφίες να ανεβάσω οπότε σιγά σιγά θα γίνει και αυτό.
Αλλά πριν από όλα ήθελα να σας μιλήσω για τη σταφίδα και μια μικρή ιστορία που είχα μαζί της..
Λοιπόν!! μιας και όλα έχουν να κάνουν με ανθρώπους ας ξεκινήσουμε μια ιστορία που ξενικά 30 χρόνια πριν που μπήκα στη Γεωπονική. Εκεί γνώρισα την Αφροδίτη μια καταπληκτική τύπισα με μια αδερφή επίσης εξαιρετική και μια οικογένεια γενικά υπέροχη… Ο πατέρας της δε ένας τρομερός τύπος, διευθυντής τότε σε ένα υποκατάστημα της Αγροτικής τράπεζας στην Αθήνα με τον οποίον μας συνδέει και μια ληστεία μιας και μια μέρα πήγα να αφήσω κάτι για την κόρη του στην τράπεζα και την ώρα που ήμουν εκεί έγινε ληστεία… :-)
Η Αφροδίτη από την Πάτρα και φυσικά φοιτητές γαρ πήγαμε για το καρναβάλι, και μετά και άλλες φορές και μετά είχα και μια μικρή ιστορία με τους εκεί οδηγούς και παραλίγο να γίνω στέλεχος και ακόμα θυμάμαι αυτή τη φοβερή καρυδόπιτα σε μια εκπαίδευση στο Ξυλόκαστρο.. Πω πω πως περνάνε τα χρόνια και τι σου μένει στο νου… Σημείωση στον εαυτό μου να βρω τη συνταγή αυτή της καρυδόπιτας..
Εκεί λοιπόν στους οδηγούς γνώρισα την “μεγάλη” Ελένη Παρθενοπούλου και μέσω αυτής την “μικρή” Ελένη Κοσμίδου που μέχρι τώρα παραμένει η καλύτερή μου φίλη..
Αλλά εκτός της μικρής Ελένης η Μεγάλη Ελένη μου γνώρισε την αγαπημένη της Θεία την Κίτυ..
Η Κίτυ, Αγγλίδα και είχε παντρευτεί τον αγαπημένο θείο της Ελένης ο οποίος έμενε και αυτός στο Λονδίνο και η δουλειά του και τα χρήματά του είχαν φτιαχτεί από το εμπόριο σταφίδας.
Το “κάστρο” του στο Ρίο ονομαστό και οι σταφιδαποθήκες του στο λιμάνι της Πάτρας επίσης.
Τον θείο δεν τον γνώρισα αλλά η Κίτυ έφτανε και για τους δυο! (Σημείωση στον εαυτό μου να βρω τη συνταγή της Θείας Κίτυς για τη μαγειρίτσα που καλύτερη δεν έχω φάει στη ζωή μου)…
Ο Θείος και η Θεία ερχόντουσαν που λέτε τα καλοκαίρια στην Ελλάδα οδηγώντας από το Λονδίνο.. Τρομερές στιγμές από όσο ξέρω..
Τέλος πάντων… Το σημαντικό είναι ότι μέχρι τότε δεν είχα ιδέα για τη σημασία της καλλιέργειας της Σταφίδας για την τοπική οικονομία αλλά και την οικονομία της Ελλάδας γενικά.
Μετά σιγά σιγά τα έμαθα.. ότι η σταφίδα τον 19ο αιώνα αποτελούσε το 70% των εξαγωγών μας, και το “δυστυχώς επτωχεύσαμε” του Τρικούπη το 1893 ήταν μετά την κατάρρευση του σταφιδεμπορίου μιας και δεν έμπαιναν πια χρήματα στη χώρα.
Να πω ακόμα ότι ιδίως στην περιοχή της Βόρειας Πελοποννήσου η οικονομία τους βασιζόταν στη Σταφίδα με αποτέλεσμα την εποχή του τρύγου (Ιούλιος-Οκτώβριος) να είναι κλειστά τα δικαστήρια και επίσης το Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη δεν γινόντουσαν γάμοι μιας και όλοι ήταν τόσο πιεσμένοι από χρόνο τους μήνες αυτούς.
Μετά από χρόνια άρχισα να επισκέπτομαι την περιοχή της Αιγιαλείας και να τρώω την υπέροχη μικροσκοπική σταφίδα τους της ποικιλίας Βοστίτσα που έχει καταχωρηθεί και σαν ΠΟΠ προϊόν. Μιλούσα λοιπόν με αρκετούς από τους παραγωγούς και ήξερα πάρα πολύ καλά πόσο δύσκολη είναι η καλλιέργειά της.. και πόσα χέρια θέλει για να πάρεις το τελικό προϊόν.
Η περιοχή αυτή έχει μεγάλη ιστορία και στη λατρεία του Διονύσου και έτσι το σταφύλι και το κρασί ήταν εκεί από την αρχαιότητα.. Και μάλιστα το χωριό Σελιάνα (το διπλανό χωριό από το Συνεβρό, για το οποίο σας έχω μιλήσει ήδη εδώ) θεωρείτο από τον Παυσανία σαν το καλύτερο μέρος για την καλλιέργεια της Αμπέλου..
Την τελευταία φορά λοιπόν που ανέβηκα στο χωριό πήρα και λίγο από το υπέροχο ψιλόρωγο σταφύλι τους και αποφάσισα να κάνω τη δική μου σταφίδα στο σπίτι για το χειμώνα…
Θα σας δώσω τη συνταγή λοιπόν…
Και να ευχαριστήσω τον πατέρα μου για τη βοήθεια στο να βγάζουμε τα κοτσανάκια από το σταφύλι.. τα χέρια του χέρια μου ένα πράγμα. Η φωτογραφία του αυτή είναι από τις αγαπημένες μου και θα μείνει στο μυαλό μου αυτό το απόγευμα όσο τίποτε όσα χρόνια και αν περάσουν…
Αν βρεθείτε στην περιοχή ή ακόμα και στη λαϊκή αγοράστε λίγη σταφίδα, ακολουθήστε τη συνταγή και ετοιμάστε τη μαζί με τα παιδιά, τους γονείς ή τους φίλους σας… Λίγο ήλιο θέλει, υπομονή και αγάπη.. Και είμαι σίγουρος ότι θα σας συντροφεύσει σαν ανάμνηση για πολλά πολλά χρόνια!