Είχα μαζέψει λίγο χόρτα.. και ήθελα να τα κάνω κάτι... Αλλά ήταν πολύ λίγα για να τα βράσω και να μείνει τίποτε.

Μετά σκέφτηκα τι ωραία που θα ήταν να τα τσιγαρίσω, να τα μαράνω και να πετάξω και 2-3 αυγά μέσα και να τα χτυπήσω έτσι σαν ομελέτα.. Αλλά δεν είχα αυγά.. 

Ωραία σκέφτηκα, και τώρα τι; Δεν θέλω που δεν θέλω να πετάω φαγητό, ιδίως στις δύσκολες μέρες που θα έρθουν οπότε κάθησα κάτω και σκέφτηκα.. 
Να τα κάνω ένα ριζότο; δεν θα ήταν κακή ιδέα και θα ταίριαζε πολύ η λίγη πικράδα τους αλλά από την άλλη ήθελα κάτι πιο comfort.. κάτι σαν ψωμί, σαν ζυμαρικό.. Αλλά δεν είχα αυγά οπότε τα ζυμαρικά ήταν εκτός.

Ή μήπως δεν ήταν; Και εκεί μου ήρθε η έμπνευση.. Βρε μπας και να φτιάξω σπιτικά ζυμαρικά μόνο με σιμιγδάλι; Θα μου πεις, τα ζυμαρικά που αγοράζουμε από το σούπερ μάρκετ αυτό είναι μόνο, σιμιγδάλι και νερό.. Μήπως να το δοκιμάσω και εγώ και να δω αν γίνεται; 

Και το δοκίμασα.. Και είναι ότι πιο απλό έχω φτιάξει.. και νόστιμο συνάμα! Δηλαδή δεν το φανταζόμουν ότι με 2 υλικά, άντε τρία μαζί με το αλάτι κάνεις μακαρόνια! 

Θέλει λίγη υπομονή στο ζύμωμα και μετά λίγη ξεκούραση για τη ζύμη αλλά σιγά!! Η χαρά που νιώθεις όταν το καταφέρνεις να κάνεις κάτι τόσο όμορφο με τα χέρια σου αξίζει τόοοοοοσο πολύ! 

Αφού έφτιαξα τη ζύμη σκεφτόμουν πως να τα σχηματοποιήσω, και σκεφτικά να τα κάνω κάπως σαν τα Garganelli ή τα strοzzhapreti τα Ιταλικά ή σαν τα Κρητικά δικά μας τα Σκιουφιχτά αλλά ήθελα να τα κάνω λίγο πιο όμορφα από τα τελευταία αλλά δεν είχα το ειδικό ξύλινο σκεύος με το οποίο κάνεις τις ρίγες των πρώτων.. 

Και μετά εκεί που καθόμουν είδα την ξύλινη σφραγίδα που έχω για τα πρόσφορα.. Όχι πως έχω κάνει κανένα πρόσφορο ποτέ αλλά είναι πανέμορφη... Οπότε είπα να τη δοκιμάσω αυτή για να δώσω το σχήμα και μια χαρά δούλεψε.. 

Τα ζυμαρικά έγιναν πανέμορφα και με σχέδια! Βέβαια μετά το βράσιμο κάποιος κακεντρεχής θα έλεγε ότι μοιάζουν λίγο με μασημένη και πεταμένη τσίχλα έτσι όπως έχουν το σχήμα αυτό αλλά ΟΚ! δεν ξέρω κανένα κακεντρεχή! εσείς ξέρετε; :-) 

Και στο τέλος έκανα μια ωραία "σάλτσα" με καρύδια και τα χόρτα και συνόδευσα αυτό με τα ζυμαρικά μου και ο συνδυασμός ήταν απίθανος! Φυσικά μπορείτε να τα σερβίρετε με ότι σάλτσα θέλετε αλλά και απλά σοταρισμένα σε λίγο καλό βούτυρο και με μπόλικο πιπέρι και τριμμένη ξερή μυζήθρα μια χαρά θα είναι! :-) 

Δοκιμάστε τα λοιπόν! 

Με τις μελιτζάνες μικρός δεν τα πήγαινα ιδιαίτερα καλά.. Συνήθως η μανούλα τις έκανε ιμάμ, παπουτσάκια και τις έβαζε και στο τουρλού στο φούρνο... Σε όλες τις περιπτώσεις έβγαιναν πολυψημένες στο εξωτερικό τους και αρκετά πικρές στο εσωτερικό τους. 
Νομίζω ότι η πικρίλα ήταν αυτό που με χάλαγε περισσότερο σαν παιδί και μάλλον ήταν αυτό που άλλαξε και με έκανε να τις συμπαθήσω μεγαλώνοντας. 

Οι γεύση μας και το τι μας αρέσει και τι όχι αλλάζουν καθώς μεγαλώνουμε. Φαγητά που δεν μπορούσαμε να τα βλέπουμε μικροί τώρα θα τα φάμε με χαρά. Ιδίως τις πικρές γεύσεις αρχίζουμε και τις αποζητάμε. Εκτός αν παραμένουμε "μωρά" :-) 

Και όμως το πικρό στο φαγητό είναι ένδειξη για υπέροχα φλαβονοειδή, φαινόλες, πολυφαινόλες, χημικές ενώσεις που μας κάνουν τόσο καλό στην υγεία μας και έχουν προστατευτική δράση σε ασθένειες όπως ο καρκίνος, η υψηλή πίεση και χοληστερίνη και άλλα τέτοια όμορφα. 
Εδώ υπάρχουν ελαιόλαδα που τα αποζητούμε να έχουν πολύ μεγάλο ποσοστό πολυφαινολών γιατί έτσι μπορεί να πάρουν και health claim και να είναι σχεδόν σαν φάρμακο για τον οργανισμό μας. 

Όμως το πικρό σαν γεύση τείνει να εξαφανίζεται από τη ζωή μας. Οι εταιρείες τροφίμων κάνουν ότι μπορούν για να απαλλάξουν το φαγητό μας από αυτή τη γεύση. Τι σχέση έχει το γκρέιπφρουτ που τρώμε τώρα με αυτό που τρώγαμε 10-15 χρόνια πριν. Καμία.. Το ίδιο και οι μελιτζάνες που σχεδόν ποτέ δεν έχει τύχει να χρειαστεί να τις ξεπικρίσω τα τελευταία χρόνια.

Αφορμή για όλα αυτά μια ανάρτηση στο FB του φίλου μου του Γιώργου ο οποίος έκανε ένα υπέροχο μουσακά χτες αλλά ανέφερε ότι είχε βάλει να ξεπικρίσει τις μελιτζάνες και όχι μόνο αυτό αλλά τις είχε βάλει και σε άλμη... Σε ερώτησή μου για ποιο λόγο μου είπε ότι τις θέλει γλυκές γιατί έτσι βγάζουν όλο τους το άρωμα και τη νοστιμιά τους. Διαφωνώ μιας και η αντίθεση της ελαφριάς πικρίλας της μελιτζάνας με τη γλυκιά μπεσαμέλ όπως του είπε και μια φίλη του είναι από τα πιο ελκυστικά πράγματα σε αυτό το πιάτο. Κατανοώ το σκεπτικό του όμως. Το πικρό είναι δύσκολο και θέλει εκπαίδευση. Και στο μυαλό αλλά και στη γεύση. Γιατί μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τη γεύση μας και να μας αρέσουν πράγματα που δεν μας άρεσαν παλαιότερα. 

Σας έχω και μερικά λινκ να δείτε αν σας ενδιαφέρει για το θέμα του πικρού εδώ, εδώ και εδώ και επίσης ένα υπέροχο βιβλίο μιας Καναδέζας σεφ που το λατρεύω... 

Ας πάμε στη συνταγή μας τώρα. Ότι πιο καλοκαιρινό, εύκολο και γρήγορο στην παρασκευή του. Το κακάο όσο περίεργο και αν σας φαίνεται αναδεικνύει τις υπόλοιπες γεύσεις και η ελαφριά πικρίλα του έρχεται μαζί με τις μελιτζάνες και κάνουν πάρτυ. 

Είναι μια συνταγή που πρέπει να τη δοκιμάσετε γιατί μετουσιώνει ότι το καλοκαίρι σε μια μπουκιά! 

Δοκιμάστε τέτοια ζυμαρικά που σας έχω, βίδες, ή άλλα τριφτά ή με τρύπες ή φτερά, γιατί αιχμαλωτίζουν περισσότερο τη σάλτσα εκεί μέσα και κάνουν το φαγητό ακόμα πιο νόστιμο. 

Καλή σας όρεξη! 

Σας έχω και το βιντεάκι...