Θα το κρατήσω μικρό αυτό το κείμενο.. Ελπίζω δηλαδή αν και επειδή με ξέρω κρατάω μικρό καλάθι. Παρασύρομαι και.. Και ναι πάλι το κάνω...
Να τα σβήσω να τα γράψω από την αρχή; μπα.. ας τα αφήσω, να είναι όπως είναι.. ατάκτως ερριμένα...
Λοιπόν! τελευταία μέρα του χρόνου... Και ήρθε η ώρα για να κάτσουμε κάτω και να σκεφτούμε πως ήταν το άτιμο το 21, και πως θα είναι το άτιμο το 22.
Γαμώτο, ξέχασα να βγάλω το τυρί κρέμα και το βούτυρο από το ψυγείο, πως θα προλάβω να κάνω το τσιζκέικ για τη Λίνα σήμερα ε; (πάω και το βγάζω και έρχομαι..)
Ωραία πάει και αυτό.. Ελπίζω τώρα να καθυστερήσουν τα παιδιά που είναι να φέρουν το πέλετ σήμερα για τη σόμπα μπας και τελειώσω αυτό το κείμενο αλλά μπα.. με την τύχη μου το βλέπω ότι θα είναι εδώ σε 10 λεπτά.
Ω, ρε ξέχασα να συμμαζέψω την αποθήκη, που θα βάλουν τώρα τα πράγματα; (φεύγω και πάω αποθήκη αφού πρώτα πατάω το save για το κείμενο μην τα ξαναγράφω από την αρχή...
Από την άλλη όμως αν τα έγραφα από την αρχή δεν θα έγραφα όλα αυτά έτσι δεν είναι; μάλλον ναι...
Όλα αυτά έτσι για να δείτε τι γίνεται στο μυαλό μου και πιθανόν (εύχομαι πιθανόν) και στα μυαλά των περισσότερων από μας.. μην είμαι μόνος μου καταλαβαίνετε..
Λοιπόν... το 21 πάει.. και να μην γυρίσει να πω; δεν το λέω ότι ήταν χάλια αλλά δεν το λες ότι ήταν και πολύ σπουδαίο. Το 22 πάλι για τους Παρθένους λέει ότι θα είναι το καλύτερο.. χμμμ για να δούμε.
Πάντως πολλές φορές νιώθω ότι η ζωή περνάει και ούτε που την παίρνουμε χαμπάρι.. ούτε καν. Κάνουμε τόσα πράγματα, μας απορροφά τόσο η δουλειά και η οικογένεια που ξεχνάμε τον εαυτό μας.
Κάπου κάπου ξεχνάμε να αναπνέουμε κιόλας.
Για μένα το 21 ήταν καλή χρονιά για ένα πράγμα. Κατάφερα και πήρα πολλές ανάσες την ώρα που δούλευα για ένα project εκτός Αθηνών. Ένα πολύ όμορφο φωτογραφικό πρότζεκτ που τελειώνει σιγά σιγά και τώρα μπαίνει σε άλλη φάση.
Μου έδωσε την ευκαιρία όμως την ώρα που φωτογράφιζα στη φύση να σκέφτομαι λίγο, να σκέφτομαι και να αγκαλιάζω φυτά και δέντρα. Και ένα δυο φορές να περπατάω ξυπόλυτος και να ακουμπάνε οι πατούσες μου στη γη. Ευτυχώς που δεν περνούσε κανένας γιατί θα έλεγε ότι αυτός έχει ξεφύγει.. (όχι ότι δεν το λένε τώρα, αλλά άλλο θέμα αυτό)...
Στην τελευταία σιωπή λοιπόν, έκοψα μερικές κορυφούλες από ένα έλατο και τις έφερα στην Αθήνα.
Σήμερα το πρωί λοιπόν, ψιλόκοψα 2-3 κορφούλες σε μια κούπα, τη γέμισα με καυτό νερό και την άφησα 5 λεπτά. Η μυρωδιά και η γεύση του δάσους ήρθε στα ρουθούνια μου..
Για να το γλυκάνω λίγο έβαλα λίγο από το σιρόπι που είχα φτιάξει όταν έκανα το γλυκό με τα κουκουνάρια. Γλυκό και πικρό μαζί.. τανικό επίσης.
Ανακάτεψα και ήπια μια γουλιά.. Όπως η ζωή ένα πράγμα σκέφτηκα. Κάθησα 5 λεπτά, ήπια λίγο ακόμα και αποφάσισα να το φωτογραφίσω και να ανεβάσω τη συνταγή στο σάιτ.
Ίσως και να χάθηκε η μαγεία για μένα, ίσως και όχι. Αλλά ακόμα και να έφυγε από εδώ ίσως ήρθε σε σας.
Καλή χρονιά να έχουμε!!! Χρόνια πολλά και καλά!!!