Πόσες φορές λέμε αχ και να μπορούσαμε να κρατήσουμε το καλοκαίρι στην καρδιά του χειμώνα εκτός από την καρδιά μας... 

Αυτές τις ακτίνες του ήλιου που έχουν ωριμάσει ένα φρούτο... γιατί όταν τρως ένα νόστιμο κεράσι είναι λίγο σαν μια πυρηνική βόμβα. Συμπυκνωμένη γεύση, σαν να έχει αποθηκευτεί εκεί όλη η ζεστασιά του καλοκαιριού... Όλες αυτές οι ακτίνες του ήλιου..
Νομίζω ότι ο βασικός λόγος που κάνουμε γλυκά κουταλιού είναι αυτός. Καταλαβαίνω βέβαια το πρακτικό του πράγματος, ιδίως τα παλιά τα χρόνια όταν δεν υπήρχαν ψυγεία και δεν ήταν εύκολο να αποθηκεύουμε πράγματα εκτός γιατί απλά χαλούσαν. 

Αλλά το να έχεις μια κουταλιά από τα καλοκαιρινά φρούτα στο στόμα σου στην καρδιά του χειμώνα είναι μαγικό πράγμα. Και σαν μαγικό πολύ μας αρέσει. 

Αλλά σήμερα δεν θα μιλήσω για γλυκό... 
Κεράσι έφτιαξα και ζάχαρη έχει αλλά γλυκό δεν είναι μιας και έχει μέσα αρκετό ξίδι! Και δεν το χάλασε :-) όπως θα έλεγε ένας φίλος που έχω καιρό να δω και τρέχει και εκείνος. 

Τα τουρσιά είναι πολύ μεγάλη εφεύρεση.. και πάλι από ανάγκη ξεκίνησε μιας και η αποθήκευση πάντα ήταν πολύ σοβαρό πρόβλημα για τους προγόνους μας. Αλλά πέρασε από πολλά στάδια και αυτό εδώ σήμερα που κάνω είναι ένα από τα αγαπημένα μου. 
Μια έκπληξη όταν το δαγκώνεις.

Τη συνταγή την είχα δει πρώτη φορά σε ένα βιβλίο της Diana Henry και ήταν ακόμα χειμώνας και περίμενα πως και πως να έρθει το καλοκαίρι για να τη δοκιμάσω. Και ήρθε... και τη δοκίμασα, και ήταν ότι περίμενα. Ένα φρούτο γλυκό και ξινό που έχει όμως κρατήσει τον ήλιο μέσα του.
Στα τουρσιά μου χρησιμοποιώ συνήθως μηλόξιδο γιατί είναι πιο ελαφρύ και τα ξίδια τα δικά μας είναι γενικά ξίδια... Αυτή είναι η βασική διαφορά με τη συνταγή της Diana και επίσης και τα μυρωδικά που τα έχω αλλάξει στα δικά μου τα γούστα... 

Δοκιμάστε τη και θα σας αρέσει!