Δεν ξέρω αν παρακολουθείτε το Τικ-Τοκ.. Εγώ πια ναι και έχω ανεβάσει και αρκετά βιντεάκια.

Θα με βρείτε εκεί σαν @yannisbourodimos

Στις αρχές δεν ήξερα καν πως δούλευε αλλά σιγά σιγά κατάλαβα τη λειτουργικότητά του αν και μου φαινόταν λίγο σαν το ένοχο μυστικό μου μιας και γενικά το χρησιμοποιούν πολύ μικρότερης ηλικίας άτομα από μένα..  

Και φυσικά μιας και τα βιντεάκια είναι πολύ πολύ μικρά δεν περίμενα ποτέ να υπάρχουν βιντεάκια συνταγών στο τικ τοκ αλλά τελικά είναι γεμάτο και από τέτοια. 

Ένα από αυτά που έγινε viral είναι αυτό με τα ζυμαρικά με τα ντοματίνια και τη φέτα που έγινε ο χαμός και όλοι το έκαναν... 

Εγώ είδα ένα άλλο με πατάτες σε λεπτές φέτες που τις ψήνεις στο φούρνο και μου άρεσε πολύ οπότε είπα να το δοκιμάσω... το είδα από τον @thehealchef και το έκανα χτες βράδυ..

Βγήκε πραγματικά υπέροχο και νομίζω ότι αξίζει να το δοκιμάσετε. 

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε:

Αγαπώ πολύ το Παντοπωλείο της Μεσογειακής διατροφής. Νομίζω ότι δεν υπάρχει άλλο μέρος στην Αθήνα που να συγκεντρώνει τέτοια πληθώρα υπέροχων προϊόντων από όλη την Ελλάδα. 

Κάθε φορά που πηγαίνω πραγματικά εντυπωσιάζομαι κυρίως γιατί συνεχίζουν να το ψάχνουν και να φέρνουν τα καλύτερα… 

Πριν λίγο καιρό, την τελευταία φορά που πήγα βρήκα τον Γιώργο (Πυλώνας του μέρους) και τον ρώτησα αν έχει να μου προτείνει κάτι να δοκιμάσω.. 

Μου έδωσε λοιπόν 2 προϊόντα και μου λέει δοκίμασέ τα. Τα κοιτάω και βλέπω ότι είναι ένα απάκι και ένα σύγκλινο.. Το περίεργο ήταν ότι και τα δυο είχαν ετικέτες από την εταιρεία Τσιανάβας και μάλιστα η εταιρεία που τα φτιάχνει είναι στην Καρδίτσα. Κοιτάω τον Γιώργο δύσπιστος και βάζει τα γέλια.. Ναι, μου λέει.. Καρδίτσα… Μα είναι δυνατόν βρε Γιώργο; 

Δοκίμασέ τα μου λέει και έλα πες μου…

Το σύγκλινο το δοκιμάσαμε στο χωριό σε μια ομελέτα και ήταν υπέροχο!!! πραγματικά έπαθα πλάκα.. Περίμενα λοιπόν ευκαιρία να δοκιμάσω και το απάκι και χτες ήρθε.. 

Ήθελα να κάνω μια σαλάτα.. αλλά κάπως διαφορετική.. Είχα κάτι αυγά από το χωριό που έπρεπε να τα χρησιμοποιήσω, και κάτι πατάτες που και αυτές κάτι έπρεπε να ξεκινήσω να τα κάνω.. 

Είχα και κάτι σαλατικά από τη Μαριλένα.. (θα σας πω και για τη Μαριλένα) και το μόνο που έλειπε ήταν να βρω ένα ωραίο ντρέσινγκ να βάλω επάνω.. 

Λάδι υπέροχο, υπέροχο όμως, είχα από τον Ευτύχη Ανδρουλάκη που το λάδι του από την Κρήτη (το Pamako) είναι πραγματικά καταπληκτικό! (Και αυτό το γνώρισα από τον Γιώργο στο Παντοπωλείο δε) 

Ήθελα και κάτι δροσερό όμως και αποφάσισα να βάλω λίγο γιαούρτι.. 

το τι έγινε θα το δείτε στις φωτογραφίες!! 

Όλα τα χρόνια που ασχολούμαι με τη μαγειρική υπάρχουν κάποια σάιτ που τα αγαπώ πολύ και τα ψάχνω πάντα για ότι νέο έχουν. 

Τα περισσότερα από αυτά συνεχίζουν και μεγαλώνουν αλλά κάποια, ιδίως αν τα έχουν ξεκινήσει απλοί μπλόγκερ, καμιά φορά, μιας και η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις, τα σταματούν είτε γιατί ασχολούνται με κάτι άλλο, είτε γιατί βαριούνται, είτε ποιος ξέρει γιατί.. 

Το κακό είναι ότι συχνά σταματάνε να πληρώνουν τη συνδρομή στην εταιρεία που κάνει το hosting και κάποια στιγμή πας να μπεις στο αγαπημένο σου σάιτ να δεις μια συνταγή και δεν υπάρχει πια, ούτε το σάιτ ούτε η συνταγή… 

Αυτό μου συνέβηκε 2-3 φορές τα τελευταία χρόνια και μυαλό δεν έβαλα ώστε να κατεβάζω τις αγαπημένες μου συνταγές.

Την πρώτη φορά με το σάιτ της Πιμ… Μιας Αμερικανίδας Ταϊλανδέζικης καταγωγής η οποία ήταν η πιο αναλυτική στις περιγραφές των συνταγών της και με βοήθησε τόσο πολύ στο μαγείρεμά μου γιατί έμπαινε βαθιά στο πως και το γιατί.. 

Η Πιμ είχε εξαιρετικές συνταγές και προσπαθώ ακόμα να την πείσω να μου δώσει τις συνταγές για την πουτίγκα με λωτό και τις μαντλέν με περγαμόντο… Δυστυχώς η ίδια τώρα τρέχει 2 δικά της εστιατόρια στο Σαν Φρανσίσκο και άλλο ένα στην Μπανκογκ και σίγουρα δεν δίνει δεκάρα για τον τρελό στην Αθήνα που θέλει να κάνει τα γλυκά της αλλά όπως και να το κάνουμε αισθάνομαι ότι έχασα… και εγώ και ο υπόλοιπος κόσμος. Και είναι σαν να πιστεύω ότι μιας και ανέβασες αυτές τις συνταγές online κάποτε έχεις την υποχρέωση να τις έχεις ανοιχτές για το κοινό… όσα χρόνια και αν περάσουν.. 

Λέτε να της κάνω μήνυση; :-) 

Το άλλο σάιτ που έχασα με τον ίδιο τρόπο είναι ένα που λεγόταν “παίζοντας με τη φωτιά και το νερό” το οποίο το είχε μια άλλη Αμερικανίδα η οποία έκανε και ίσως κάνει ακόμα ιδιωτικά δείπνα αλλά μιλάμε τα πήγαινε σε άλλο επίπεδο.. Χρησιμοποιούσε υλικά που έβρισκε στους κήπους των πελατών της, είχε αγάπη σε ιδιαίτερα υλικά ιδίως από την Ασία αλλά γενικά σκεφτόταν έξω από την πεπατημένη.. 

Στο σάιτ της είχα δει μια παρόμοια συνταγή σαν αυτή που θα σας φτιάξω σήμερα και μου είχε κάνει τόσο εντύπωση που τη θυμάμαι ακόμα.. Και προσπάθησα να την αναβιώσω όχι τόσο πολύ από τα υλικά που χρησιμοποίησε όσο για την έκπληξη και τη διαφορετικότητα.. 

Πήρε λοιπόν μικρές κολοκύθες και τις γέμισε με ένα ριζότο ή κάτι τέλος πάντων και έβαλε μέσα σε κάθε μια και από ένα ορτύκι.. Εγώ δεν ήθελα να κάνω ριζότο οπότε μιας και είχα λίγο κους κους από την Ηλιοδώρα είπα να το κάνω με αυτό.

Μιας και είχα 2 κολοκύθες μινιόν της ποικιλίας Munchkin που τις πήρα από την αγαπημένη Ειρήνη είπα να το προσπαθήσω… Και δεν φανταζόμουν πόσο ωραίο θα γινόταν… 

Για να δούμε λοιπόν τι θα χρειαστούμε:

Είναι μερικά φαγητά που δεν έχουν συνταγή… 

Ξεκινούν από την πείνα και το άνοιγμα του ψυγείου για να δεις τι υπάρχει μέσα και να τα συνδυάσεις.

Έτσι λοιπόν χτες το βράδυ που ήθελα να μαγειρέψω κάτι για να ξεφύγει λίγο το μυαλό μου και να καταναλώσουμε κάποια υλικά που πλησίαζε η ημερομηνία λήξης άνοιξα το ψυγείο και βρήκα ένα διχτάκι με λαχανάκια Βρυξελλών που έμειναν από τα Χριστούγεννα όταν τα ξεχάσαμε να τα μαγειρέψουμε (αξέχαστα θα μας μείνουν τα φετινά Χριστούγεννα και γενικά το 2019 αλλά και το 20 που μπήκε πολύ άσχημα). 

Τέλος πάντων.. Κάτι έπρεπε να τα κάνω τα λαχανάκια.. Να πω εδώ ότι τα λατρεύω ψητά στο φούρνο… 

Επίσης βρήκα 4 πατάτες που είχαν ξεκινήσει να μαλακώνουν και 2 λουκάνικα που τα είχε στείλει ο φίλος Σάκης από τα Τρίκαλα. 

Κάποια στιγμή θα σας πω για το Σάκη και τα υπέροχα λουκάνικά του.. Ιδίως αυτά με τα τρία κρέατα είναι ότι πιο υπέροχο σε λουκάνικα έχετε φάει… σοβαρολογώ.. Αυτά που είχα ήταν τα απλά με το πράσο και μια χαρά ήταν.. 

Οπότε σκεφτόμουν πως να τα συνδυάσω όλα αυτά..  Θα μπορούσα να ψήσω τα λαχανάκια, να κάνω πουρέ τις πατάτες και να τηγανίσω τα λουκάνικα αλλά δεν είχα καμιά διάθεση να μπω σε όλη αυτή τη διαδικασία.. Να βράσω τις πατάτες και τα λαχανάκια και να τηγανίσω ή να ψήσω τα λουκάνικα; μπα… πολύ νερόβραστο μου φάνηκε… 

Μωρέ, αν τα ψήσω στο φούρνο όλα μαζί; αυτό κάπως καλύτερο σαν ιδέα μου ακούστηκε με το μόνο πρόβλημα ότι οι πατάτες θέλουν περισσότερη ώρα ψήσιμο και από τα λουκάνικα και από τα λαχανάκια.. 

Εκτός αν τις βράσω λίγο πρώτα ώστε να έρθουν όλα και να είναι έτοιμα στον ίδιο χρόνο..

Μια φορά θα σας δώσω τη συνταγή για τις πατάτες του Ρόμπερτ. Είναι απλά μαγικές και ξεκινάει βράζοντας τις πατάτες σε κρύο νερό ίσα ίσα μέχρι το νερό να πάρει βράση.. 

Βέβαια θα μπορούσα να ξεκινήσω το μαγείρεμα έχοντας μόνες τους τις πατάτες στο ταψί και μετά να βάλω τα υπόλοιπα αλλά έτσι όπως ήμουν μπορεί να το ξεχνούσα και μετά δεν θα τρώγαμε… 

Ξεκίνησα λοιπόν να καθαρίζω τις πατάτες πρώτα… 

Όταν είμασταν μικροί πηγαίναμε για μπάνιο κυρίως στον Ωρωπό. 
Περιμέναμε τον πατέρα μου να έρθει από τη δουλειά κατά τις 4 και μπαίναμε όλοι μαζί στο αυτοκίνητο (ένα σκαραβαίο πράσινο που είχαμε τότε γιατί ο πατέρας μου ήταν Παναθηναϊκός) και οι πέντε μας βρισκόμασταν σε μια μικρή παραλία στον Ωρωπό μετά από καμιά ώρα. 

Εκτός από τους γονείς και τον αδερφό μου ήταν μαζί και ο παππούς ο Αββράμ, μορφή απίστευτη που κάποια στιγμή θα σας μιλήσω περισσότερο για αυτόν. 

Και μιας και καθόμασταν αρκετές ώρες στην παραλία που ήταν μακριά από ταβέρνες και όλα αυτά τα κλασσικά η καλή μητέρα έφτιαχνε τα απαραίτητα για να φάμε μετά το μπάνιο. 
Και φυσικά ένα από τα πιο κλασσικά ήταν τα κεφτεδάκια της. Έτσι λοιπόν τα κεφτεδάκια τα έχω συνδέσει με καλοκαίρι, ήλιο και αλμύρα και σχεδόν πάντα να τα τρώω κρύα.
Οπότε αμ πάω σε ένα ταβερνάκι μια άλλη εποχή δεν θα τα παραγγείλω εγώ ποτέ. 

Και φυσικά μεγαλώνοντας όταν πηγαίναμε για μπάνιο με τους φίλους και αργότερα με "σχέσεις" που να τολμήσω θα πω ότι θα φτιάξω και θα φέρω κεφτεδάκια.. Ρεζίλι ένιωθα ότι θα γινόμουν στις "κυριλέ" παραλίες ανοίγοντας τα τάπερ.. 
Αρκετά αργότερα και όταν διάβαζα το βιβλίο "να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις" του Λέο Μπουσκάλια διάβασα την ιστορία που πετούσαν σαν οικογένεια με το αεροπλάνο για κάπου και έβγαζαν τα κεφτεδάκια από το τάπερ και κάπως έτσι απενοχοποιήθηκα και εγώ... :-)  Όχι όμως αρκετά όπως φαίνεται..

Δεν τα είχα φτιάξει ποτέ από τότε μόνος μου μιας και τα τηγανητά είναι κακά για την υγεία και άλλα τέτοια όμορφα. 
Μου ζήτησαν όμως από το κανάλι να τα φτιάξω και είπα άντε να δω πως θα είναι. 

Συνταγή της μάνας μου δεν είχα.. Βρήκα όμως από τον Τσελεμεντέ και από κάποια σάιτ που εμπιστεύομαι και έκανα τα δικά μου... 

Πολύ ωραία βγήκαν και σας τα παρουσιάζω. 
Δεν ξέρω πότε θα τα ξανακάνω όμως.. Αλλά να σας πω θα το ήθελα έτσι για την ιστορία να πάμε με μια παρέα στην παραλία κουβαλώντας τάπερ με κρύα γεμιστά και κεφτεδάκια. Είστε; 

Είχα πολλά χρόνια να κάνω παστίτσιο... 
Όταν μιλήσαμε με τον Σάββα και τον Δημήτρη για να περάσουν από το σπίτι για να φάμε μαζί τον ρώτησα τι θα ήθελε να φτιάξω... Μου λέει, βρε Γιάννη αυτό που έχω πεθυμήσει πολύ είναι ένα παστίτσιο! 
Τι ωραία ιδέα σκέφτηκα.. 

Και μια ωραία χωριάτικη συμπλήρωσε! 

ΟΚ! Το Παστίτσιο είναι ένα εύκολο φαγητό.. απλά έχει πολύ μπελά με όλα τα σκεύη που χρησιμοποιείς... 

Κατά τα άλλα δεν θα σας δυσκολέψει αλλά μάλιστα θα πάρετε και πολλά εύσημα ακριβώς γιατί είναι τόσο μπελάς για να γίνει! 

Έγινε τρομερό τελικά.. όλοι πέσαμε με τα μούτρα! έκανα και μια υπέροχη χωριάτικη όπου είχα βγάλει φλούδα και σπόρια από τις ντομάτες και τα αγγούρια και με μπόλικο ελαιόλαδο και φέτα ήταν το κάτι άλλο! 
Είχα κάνει και ένα σούπερ τσιζκέικ για επιδόρπιο, ξεκινήσαμε με κάτι κοκτέιλ στον κήπο και περάσαμε όμορφα! 

Αυτά είναι τα όμορφα καλοκαιρινά βράδια με φίλους... 
Να περνάτε όμορφα!!! 

Όταν είμασταν μικροί και είχαμε κάτι να γιορτάσουμε οι γονείς μου μας πήγαιναν στην Κηφισιά και συγκεκριμένα στο Κεφαλάρι για να φάμε στον Πάππα ή στην Καπριτσιόζα... 
Κάποιοι από εσάς μάλλον θα θυμούνται τα εστιατόρια αυτά σαν τα "καλά" εστιατόρια των βορείων προαστίων.. Οι περισσότεροι όχι... αλλά οκ.. ρωτήστε τους γονείς σας.. Μπορεί να χαμογελάσουν.

Ο καυγάς πάντα που είχαμε στο τραπέζι ήταν πια σαλάτα να παραγγείλουμε... τη σαλάτα του Σεφ ή την σαλάτα του Καίσαρα.. Σχεδόν πάντα παίρναμε του Σεφ αλλά καμιά φορά μου έκαναν τη χάρη και παίρναμε του Καίσαρα με το ωραίο ντρέσινγκ και την τριμμένη παρμεζάνα από πάνω.
Προσπαθώ να θυμηθώ αν είχε και αντζούγιες για διακόσμηση ή όχι και δεν μπορώ οπότε αν θυμάται κανείς μου λέει... 

Χρόνια μετά έμαθα ότι η σαλάτα δεν πήρε το όνομα του Ιουλίου Καίσαρα όπως νόμιζα σαν παιδί και τον φανταζόμουν με την στολή του και την περικεφαλαία να τρώει τη σαλάτα του (παιδί ήμουν, τι θέλετε τώρα;) αλλά πήρε το όνομά της από έναν Ιταλοαμερικάνο ο οποίος την έφτιαξε πρώτη φορά στο εστιατόριο με το όνομά του στην Τιχουάνα του Μεξικού κατά τη διάρκεια της ποταπαγόρευσης της δεκαετίας του 1930 στην Αμερική... 

Ο μύθος λέει ότι κατά την γιορτή της 4ης Ιουλίου είχε τόσο κόσμο στο μαγαζί (Οι Αμερικάνοι πήγαιναν στο Μεξικό τότε γιατί μπορούσαν να βρουν αλκοόλ) που του είχαν τελειώσει τα πάντα και έτσι έφτιαξε ο άνθρωπος μια αυτοσχέδια σαλάτα με ότι του είχε μείνει... 
Το εντυπωσιακό ήταν ότι τη σαλάτα την έφτιαχνε στο τραπέζι ενώ ο πελάτης τον έβλεπε να ανακατεύει τα αυγά με το λάδι και το λεμόνι και τη σάλτσα γουόστερ και ήταν μια ιεροτελεστία πως να το κάνουμε... 
Το ντρέσινγκ δεν είχε καν αντζούγιες τότε... η γεύση ερχόταν από τη σάλτσα γουόστερ η οποία περιέχει αντζούγιες... 

Τέλος πάντων για να μην τα πολυλογούμε ο αδερφός του Καίσαρα την βελτίωσε βάζοντας μέσα αντζούγιες και την ονόμασε Aviator η οποία μετά ονομάστηκε ξανά Σίζαρ και φτάσαμε εδώ που είμαστε... 

Στη δική μου σαλάτα χρησιμοποιώ έτοιμη μαγιονέζα για ευκολία αλλά κάποια στιγμή θα κάνω την κανονική εκτέλση και θα την ανεβάσω και αυτή... 

Προς το παρόν δείτε αυτή την εύκολη παραλλαγή όπου το κοτόπουλο το πανάρω και το τηγανίζω έτσι για να αυξήσω ακόμα περισσότερο τις θερμίδες... Βοήθειά σας και βοήθειά μου.... 

Αλλά τουλάχιστον αν σας ρωτήσει κάποιος τι έφαγες χτες να πεις: "μια σαλατούλα έφαγα μωρέ" :-) 

Α! φέτος συμπληρώνονται 95 χρόνια από την πρώτη φορά που την έφτιαξε κάποιος! Καλή σας όρεξη!