Όταν γνώρισα από κοντά την Μ. (γιατί είχαμε μιλήσει μια φορά ακόμα μέσω βιντεοκλήσης) ήρθε με ένα μεγάλο κόκκινο βάζο γεμάτο παιώνιες.. 

Όσες και όσοι με ξέρετε λίγο, θα ξέρετε την αγάπη που έχω για τα φυτά και ιδίως για φυτά που δύσκολα τα καταφέρνουν στο ωραίο, ζεστό, ή πολύ ζεστό κλίμα της Αττικής. 

Ένα από αυτά τα φυτά είναι οι παιώνιες. 

Έχουμε και στην Ελλάδα μερικά είδη από το φυτό αυτό, στη Μακεδονία και νομίζω ακόμα και στη Λέσβο αλλά προς το νότο δεν νομίζω ότι τα καταφέρνει πολύ καλά. 

Είχα την χαρά να φυτέψω μια πανέμορφη διπλή ποικιλία με έντονο ροζ χρώμα στο σπίτι στο Σινεβρο αλλά η άτιμη άνθισε αφού εγώ είχα πια φύγει από εκεί και φαντάζεστε τη φούρκα μου όταν με πήραν από το χωριό για να με ρωτήσουν για το πανέμορφο λουλούδι που άνθισε ένα πρωί στον κήπο.. 

Τέλος πάντων, η Μ. ήρθε με τα καλούδια της και φυσικά της είπα ότι οπωσδήποτε πρέπει να δω τον κήπο και τις παιώνιες της. Λίγο με κοίταξε παράξενα, φαντάζομαι δεν θα είναι πολλοί που τους αρέσει να τριγυρνούν στους κήπους των ανθρώπων, αλλά για μερικούς τρελούς  σαν εμένα μας αρέσει πολύ. 

Τέλος πάντων, μερικές μέρες μετά η Μ. τηλεφώνησε και μας κάλεσε να πάμε και να κάνουμε μια βόλτα στον κήπο της.. 

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα τι να περιμένω. Απλά, ο Μαρκ μου είπε ότι θα μου αρέσει πολύ και καλό θα ήταν να πάρω την καλή κάμερα μαζί μου. 

Δεν μου τα είπε καλά όμως.. μιας και εμένα αυτός ο κήπος θα μείνει στην καρδιά μου και δεν μου άρεσε απλά. 

Ο λόγος είναι η Μ…

Συνήθως σε ένα μεγάλο κήπο αυτό που γίνεται στην ουσία είναι να βλέπεις το όνειρο του σχεδιαστή του. Ενός ανθρώπου που έχει κάτσει στον υπολογιστή ή στο σχεδιαστήριό του και έχει βάλει τη φαντασία του να δουλέψει χωρίς καλά καλά πολλές φορές να έχει μελετήσει το κλίμα, τον προσανατολισμό και κυρίως χωρίς να έχει μιλήσει με τους ανθρώπους που θα χαίρονται τον κήπο και να ακούσει τις ανάγκες τους. 

Ο συγκεκριμένος λοιπόν κήπος δεν είναι από αυτούς. Είναι από τους άλλους, από εκείνους δηλαδή που φωνάζουν ότι φτιάχτηκαν οργανικά, σχεδιάστηκαν με πολύ σκέψη από τους ιδιοκτήτες τους και με πολύ αγάπη και μεράκι και μετά τους άφησαν να ωριμάσουν, να πάρουν το δρόμο τους κάπως σαν να είναι τα παιδιά τους. Ο κήπος λοιπόν «φώναζε» Μ και Ν και ήταν ένας από τους πιο όμορφους που έχω δει με τα μάτια μου μέχρι τώρα.

Ώριμα τεράστια δέντρα στην είσοδο που τον συνδέουν με το δάσος, υπέροχοι συνδυασμοί διαφόρων αποχρώσεων του πράσινου και όχι το συνηθισμένο «να βάλουμε λουλούδια παντού», υπέροχα καθιστικά, μια στρογγυλή σάουνα και ένα εξωτερικό ντουζ, εναλλαγές φωτός και σκιάς, πέργκολες και σκιερά μονοπάτια που οδηγούν σε μοναδικά φυτά. 

Από τα αγαπημένα της είναι ένα γιαπωνέζικο σφενδάμι και δυο κίτρινες αζαλέες που τα πήρε από τον κήπο της μητέρας της όταν εκείνη έφυγε από τη ζωή και τη συνδέει μαζί τους.  Μια μητέρα από την οποία πήρε την αγάπη της για την κηπουρική και πόσο υπέροχο είναι που η αγάπη αυτή θα συνεχιστεί για ακόμα μια γενιά. 

Στην Ελλάδα δεν ξέρω κάτι αντίστοιχο, ίσως γιατί δεν έχουμε το χώρο για μεγάλους κήπους ή γιατί δεν έχουμε τέτοιες ευαισθησίες πάντως εγώ το βρήκα πραγματικά υπέροχο. 

Το φοβερό ήταν ότι όταν φτάσαμε πια στις παιώνιες δεν μου έκαναν πια μεγάλη εντύπωση. 

Δεν λέω, υπέροχες είναι, με λαμπερά  χρώματα απο το λευκό μέχρι το κόκκινο με ότι αποχρώσεις σκεφτείς ενδιάμεσα, μόνες, διπλές, ημίδιπλες, κάπως μοιάζουν με μαγιάτικα τριαντάφυλλα, και λοιπά αλλά τι να πιάσουν δίπλα σε όλα τα αλλά φυτά που είδα, από τα πιο τεράστια δέντρα μέχρι ένα υπέροχο μικρό ανθισμένο βιβούρνο και ένα κυδωνίαστρο με μικροσκοπικά φύλλα και με υπέροχους βλαστούς που στριφογυρνάνε συνέχεια.. 

Και φυσικά ο κήπος έχει και ετήσια καλλωπιστικά, έχει και λίγα λαχανικά και αρκετά berries οπότε μοιάζει λίγο με άλλους κήπους αλλά η αίσθηση που σου δίνει είναι μια αίσθηση βαθιάς ιδιωτικότητας. 

Είναι ένας κήπος που δεν έγινε τόσο για να μοιράζεται με τους πολλούς όσο για να τον ανακαλύπτουν οι λίγοι. Και αυτός είναι ο λόγος που ίσως δεν θα διαβάσεις ποτέ αυτό το άρθρο μιας και πριν το δημοσιεύσω ανοιχτά στο σάιτ μου θα το μεταφράσω και θα το στείλω να το δει η Μ, και μόνο αν μου πει το ναι θα το ανοίξω για να το χαρούν όλοι. Αλλιώς θα της στείλω μερικές από τις φωτογραφίες που έβγαλα θα τις χαίρομαι και εγώ και ο κήπος αυτός θα μείνει μυστικός.. 

Με τον χειμώνα που έχει κάνει φέτος, με τις βροχές και το κρύο και τον πανικό η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ασχοληθεί και πολύ μαζί του… 

Έχω πολύ κλάδεμα να κάνω, πολύ ξεχορτάριασμα και όλα αυτά θα έπρεπε να τα είχα ήδη κάνει αλλά πότε; 

Ελπίζω να αρχίσει να βελτιώνεται η κατάσταση από το Σαββατοκύριακο γιατί δεν με βλέπω καλά!

Τουλάχιστον μέσα σε αυτόν τον πανικό υπάρχουν μερικά φυτά που δείχνουν να ξυπνάνε από την χειμωνιάτικη νάρκη τους και να μας δείχνουν το δρόμο. 

Από τα δυο γιαπωνέζικα σφενδάμια το ένα ήδη έχει βγάλει τα πρώτα φύλλα του και δείχνει πολύ όμορφο. 

Θέλει όμως κλάδεμα και διαμόρφωση γιατί το βλέπω πολύ γεμάτο και χωρίς λόγο.

Το άλλο με τα κόκκινα φύλλα ακόμα κοιμάται αν και χτες περνώντας από δίπλα του είδα κάτι μάτια να έχουν πεταχτεί… Νομίζω σε μια εβδομάδα θα έχει μισοξυπνήσει.

Οι τριανταφυλλιές που είχα πάρει από τον Αβράμη πέρυσι θέλουν γερό κλάδεμα και λίπανση. Και ένα ψέκασμα για να προλάβουμε τα χειρότερα. Έχουν όμως βγάλει μερικά λουλούδια και είναι τόσο όμορφα που θα περιμένω μερικές μέρες πριν τις κλαδέψω. 

Τα αστέρια του κήπου όμως φέτος είναι οι νάρκισσοι που είχα πάρει από τον φίλο μου τον Παύλο Γιάνναρο στη Σωκράτους. Θα κάνω και ένα ειδικό αφιέρωμα στους νάρκισσους όταν θα έχουν όλοι ανθίσει αλλά για μένα είναι από τα πιο όμορφα ανοιξιάτικα Λουλούδια και τους αγαπώ πάρα πολύ! Μέχρι τώρα έχουν ανθίσει μόνο δύο ποικιλίες αλλά την άλλη εβδομάδα περιμένω αρκετούς ακόμα.

Να πω εδώ ότι τους ανθρώπους που αναφέρω δεν το κάνω για διαφήμιση.. ούτε και ξέρω ποιος έχει το φυτώριο του Αβράμη και δεν με ενδιαφέρει κιόλας! Εντάξει, τον Παύλο τον ξέρω χρόνια και τον εμπιστεύομαι για τα φυτά μου απόλυτα αλλά γενικά όταν θα βάζω κάποιο λινκ εδώ θα το κάνω γιατί ξέρω και αγαπώ προσωπικά τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες αυτές και δεν το κάνω για διαφημιστικούς λόγους. 

Περισσότερα για τον κήπο τις επόμενες μέρες