Πριν μερικές μέρες επέστρεψα από την Γαλλία. 

Πήγα σε μια πόλη, στη Δυτική ακτή της Γαλλίας, που ονομάζεται Νάντη. 

Περισσότερα για την πόλη θα σας τα πω στο αφιέρωμα και το άρθρο που θα ανεβάσω τις επόμενες μέρες αλλά σήμερα θα σας μιλήσω για την αγορά της. 

Ήμουν πολύ τυχερός που το διαμέρισμα που βρήκαμε και μέναμε ήταν ακριβώς απέναντι από την κεντρική αγορά της. 

Το όνομα της Talensac, πρωτολειτούργησε το 1937 και είναι μια κλασική κλειστή αγορά όπου στο εσωτερικό της έχει τα μαγαζιά με τα ψάρια, τα κρέατα, τα ψωμιά και τα τυριά και έξω (πάλι σε ένα στεγασμένο τμήμα) είναι ο χώρος στον οποίο πουλάνε τα λαχανικά και κάποια τυριά, αλλαντικά και ποτά από ντόπιους παραγωγούς. 

Ανοίγει νωρίς το πρωί και μένει ανοιχτά μέχρι περίπου στις 1-2 το μεσημέρι εκτός Δευτέρας που μένει κλειστή. Επίσης την πέμπτη το απόγεμα είναι ανοιχτά από τις 4 μέχρι τις 8 το βράδυ. 

Φυσικά έχει πολύ κόσμο που πηγαίνει εκεί και κάνει τα ψώνια του με το Σαββατοκύριακο και την Πέμπτη το απόγευμα να γίνεται ο κακός χαμός. 

Μου έκαναν εντύπωση πολλά πράγματα όπως η ποικιλία των λαχανικών και των φρούτων, τα απίστευτα τυριά αλλά κυρίως τα σπιτικά τουρσιά, οι μαρμελάδες, οι μηλίτες αλλά και οι χυμοί από φρούτα. 

Θαλασσινά επίσης πάρα πολλά αλλά είναι και λογικό μιας και η πόλη βρίσκεται πολύ κοντά στον Ατλαντικό και από ψάρια και θαλασσινά υπήρχαν πολλά. 

Είδα πάνω από 5-6 διαφορετικές ποικιλίες κολοκύθας, πολλά είδη από φυλλώδη λαχανικά που δεν βρίσκουμε στην Ελλάδα και γενικά μεγάλη αγάπη από τον κόσμο ο οποίος πολύ υπομονετικά περίμενε στην ουρά για να αγοράσει τα προϊόντα του από τον αγαπημένο του παραγωγό. 

Επίσης έτοιμα μιξ από σαλατικά ώστε να μην χρειάζεται να τα καθαρίσεις και να τα κόψεις εσύ.

Κάπως μου θύμισε και η διακόσμηση και η ποικιλία και οι ουρές του κόσμου τον πάγκο του Χρήστου Μπλαντή στη Λαϊκή του Αμαρουσίου και των Βριλησσίων. (Και κάνω και μια σημείωση εδώ να τον πάρω τηλέφωνο γιατί θέλω να πάω στο κτήμα του και να το φωτογραφίσω και αυτόν επίσης)… 

Αναρωτιέμαι σε πόσες αγορές του εξωτερικού έχει πάει ο Χρήστος.. 

Δεν θα μιλήσω για την ευγένεια όλου του κόσμου και πως φέρονταν όλοι τους, από τον τελευταίο παραγωγό μέχρι τον τελευταίο πελάτη. Καμία σχέση με το Παρίσι και αυτό είναι κάτι που το λάτρεψα στη Νάντη… Τελικά η Γαλλία δεν είναι το Παρίσι όπως η Αγγλία δεν είναι το Λονδίνο και η Αμερική δεν είναι η Νέα Υόρκη.

Λίγο πιο πάνω από την αγορά αυτή κάθε Κυριακή υπάρχει σε μια πλατεία μια αγορά με παλιά αντικείμενα.

Ποικιλία δεν είδα και μεγάλη αν και η αλήθεια είναι ότι πήγα πολύ αργά εκείνη την ημέρα.

Ήταν όμως μια όμορφη μέρα και η αγορά ήταν πολύ φωτογραφίσημη.. 

Οπότε ελπίζω να χαρείτε με τις φωτογραφίες που έβγαλα και από εκεί… 

Για τη Νάντη θα γράψω αρκετά άρθρα για μερικά εστιατόρια που επισκεφτήκαμε εκεί, για τα αξιοθέατα αλλά και για τα υπέροχα ανθοπωλεία που δεν νομίζω να υπάρχουν στην Αθήνα και πάντα αναρωτιέμαι γιατί… 

Τέλος πάντων. Ελπίζω να τα ευχαριστηθείτε όλα! 

http://www.marche-talensac.fr

Marché de Talensac

Rue Talensac

44000 Nantes

Ο έρωτας περνάει από το στομάχι και άλλες τέτοιες αηδίες.. 
Αναρωτιέμαι ποιος το είπε αυτό για πρώτη φορά. Προσπάθησα να ψάξω αλλά ο γκουγκουλας δεν έβγαλε τίποτε.. Παρά μόνο ότι είναι αλήθεια γιατί βγήκε μια έρευνα ότι όντως ισχύει και άλλα τέτοια όμορφα και ερωτικά. 
Μπορεί να βοηθάει αν το φαγητό που φτιάχνεις είναι καλό αλλά αν είναι από μέτριο και κάτω αστο καλύτερα... 

Οπότε άκου να σου πω food blogger to be, αρχάριε food blogger ή απλέ σπιτικέ μάγειρα με ανησυχίες: Αν κάνεις δοκιμές για μια συνταγή και είσαι ακόμα στις αρχές μη δώσεις στον καλό σου ή στην καλή σου να δοκιμάσει γιατί την έβαψες.. Η μουρμούρα και η γκρίνια θα πάει σύννεφο. 
Κάνε τις δοκιμές σου και όταν πλησιάζεις στο στόχο τότε δώσε να δοκιμάσει. Θα αισθανθεί και εκείνη/εκείνος καλά και σίγουρος θα είσαι για τη δουλειά σου! 

Αλλά θα μου πεις.. Είναι Σάββατο πρωί βρε Γιάννη και δοκιμάζεις συνταγή για πανκέικ... Μα θέλω να δοκιμάσω να σου λέει, εσύ εκεί, όχι να λες, βράχος...
Γιατί μετά ή πολύ ψημένα θα είναι, ή πολύ σόδα θα έχει μέσα και έχουν γεύση σαν σαπούνι, ή γιατί έβαλες και ζάχαρη αφού θες να τα κάνεις αλμυρά και τόοοοοοσα ακόμα.. Και χάλια μάγειρας είσαι και μόνο από συνταγές μαγειρεύεις και σιγά, τι είναι τα πανκέικ που δεν μπορείς να φτιάξεις και άλλα τέτοια όμορφα.. 

Ευτυχώς εγώ δεν έχω τέτοια θέματα.. πάντα με καλοσύνη και χιούμορ αντιμετωπίζουν τα "σκοντάγματά" μου... πάλι καλά! :-) 

Δοκιμάστε τη συνταγή πάντως.. Θα σας αρέσει.. κάντε από 7 μικρά για τον κάθε ένα και φάτε τα με πολλά φρούτα, γιαούρτι και λουλούδια... 

A! και να πω ότι τη συνταγή την είδα πρώτα στο σάιτ της αγαπημένης Deb (smitten kitchen)

Στη Μάνη μείναμε σε ένα αγαπημένο ξενοδοχείο λίγο έξω από την Αρεόπολη. Το λένε Αντάρης.
Αντάρης είναι το πιο λαμπερό άστρο στον αστερισμό του Σκορπιού και το καλοκαίρι το βλέπεις καθαρά όταν κάθεσαι στο μπαλκόνι σου στο ξενοδοχείο και κοιτάς τα αστέρια... 

Το ξενοδοχείο αυτό το έχει ο Γιώργος και το τρέχει μαζί με την Μίνα. Θα σας πω πολλά για το ξενοδοχείο αυτό αλλά θέλω να ξεκινήσω με το πρωινό που προσφέρουν...
Και θα το κάνω αυτό για να δείτε τι ωραία πράγματα μπορείτε να φτιάξετε για τους καλεσμένους σας αν υπάρχει μεράκι και αγάπη σε αυτό που κάνετε..

Κατ' αρχήν δεν υπάρχει μπουφές. Το πρωινό είναι συγκεκριμένο αλλά κάθε μέρα διαφορετικό. Οπότε κάθεσαι ωραία ωραία στο τραπεζάκι σου και ξεκινούν να σε σερβίρουν!

Πάντα θα υπάρχει καφές ή τσάι ή ότι ζητήσεις από ροφήματα μαζί με φρέσκο νερό και φρεσκοστυμμένο χυμό πορτοκάλι.
Να πούμε εδώ ότι η Μάνη μιας και σαν περιοχή είναι εξαιρετικά άγρια και το χώμα και το νερό λιγοστά δεν είναι εύκολο να βρεις ότι προϊόντα θες όποτε τα θες. Οπότε χρειάζεται προετοιμασία και πολλά χιλιόμετρα! Ιδίως για να βρεις φρούτα και λαχανικά.

Μετά θα υπάρχει ένα μεγάλο πιάτο με φρούτα εποχής. Νόστιμα και ζουμερά.
Πάντα επίσης υπάρχει ψωμί με βούτυρο και σπιτικές μαρμελάδες και το φοβερό μέλι φασομηλιάς που είναι το σήμα καταθετέν του ξενοδοχείου... Αν πάτε ποτέ ζητήστε να σας φέρουν φρέσκο τσάι από φασκόμηλο και άλλα ωραία βότανα με μέλι φασκομηλιάς. Θα με θυμηθείτε.

Επόμενο πιάτο ένα υπέροχο στραγγιστό γιαούρτι που το κάνει κάποιος ντόπιος εκεί ειδικά για τα παιδιά! Πηχτό, νόστιμο, γλυκό και ότι θα επιθυμούσες από το πιο ωραίο γιαούρτι που έχεις φάει ποτέ. Και από πάνω βάζουν ότι γλυκό έχουν. Και σχεδόν ποτέ το ίδιο... Γλυκό καρότο, βύσσινο, μελιτζανάκι, σταφύλι κτλ κτλ... 
Μαζί με το γιαούρτι πάντα κάποιο κέικ. Πάντα χωρίς γλουτένη και πάντα διαφορετικό... Με καρότο, με πορτοκάλι, με σταφίδες, με κακάο, με μήλο...! 

Και μετά τα "κυρίως" πιάτα... ελαφριά και σχεδόν πάντα εμπνευσμένα από την παράδοση της Μάνης. 
Τι σύγκλινο και γραβιέρα φάγαμε, τι πιταράκια με ανθότυρο και μέλι, τι άλλα με λαχανικά, τι σαλάτες με φινόκιο και πορτοκάλι, τι λαχανικά, τι πίτες, τι γαλατόπιτες... το ένα καλύτερο από το άλλο...

Να μην μιλήσω για τα αυγά.. Τα παίρνουν από μια γιαγιά εκεί δίπλα που έχει καμιά τριανταριά κότες... 
Ο κρόκος κατακίτρινος και τα αυγά να μοσχομυρίζουν από τα βότανα που τρώνε οι κότες... Πολύ καλό για να είναι αληθινό; και όμως! αληθινότατο όπως οι άνθρωποι αυτοί! 

Τους είδα λίγο κουρασμένους αυτή τη φορά... Δύσκολα τα πράγματα Γιάννη μου είπαν και δεν ξέρουν πόσο θα αντέξουν... Τους καταλαβαίνω... Αλλά για όλους εμάς ελπίζω να αντέξουν πολλά πολλά χρόνια!!! 

Όταν έμαθα ότι κάπου πάνω από το Αίγιο ένας "τρελός" καλλιεργεί blueberries είπα αυτό πρέπει να το δω.. 

Και το τρελός το λέω γιατί είναι μια πολύ απαιτητική καλλιέργεια στη χώρα μας! 

Λίγη ιστορία και φυτολογία τώρα. 

Τα φρούτα αυτά κατάγονται από την Βόρεια Αμερική. Οι ινδιάνοι τα έτρωγαν χιλιάδες χρόνια και μάλιστα μιας και μπορούσαν εύκολα να τα αποξηράνουν μπορούσαν να τα χρησιμοποιούν και το χειμώνα. 

Είναι απαιτητικά φυτά όσον αφορά το χώμα στο οποίο τα καλλιεργούμε και στο νερό με το οποίο τα ποτίζουμε. Και αυτό γιατί στον τόπο καταγωγής τους τα εδάφη είναι όξινα και το νερό από τη βροχή είναι συχνό και “μαλακό” χωρίς πολλά άλατα. Στην Ελλάδα τώρα τα εδάφη μας είναι κυρίως αλκαλικά και το νερό έχει αρκετά άλατα ιδίως αν προέρχεται από πηγάδια και αυτός είναι ο λόγος που καμέλιες, ορτανσίες και γαρδένιες δεν τα πολυπάνε καλά εδώ. Μιας και τα blueberries είναι στην ίδια οικογένεια με τις καμέλιες καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο είναι να τα μεγαλώσουμε σωστά εδώ στην Ελλάδα. 

Βέβαια κάποιοι λίγοι τόποι στην Ελλάδα έχουν όξινο έδαφος και σε αυτούς μπορούμε να καλλιεργήσουμε τα φυτά αυτά. 

Ένα τέτοιο χωράφι με όξινο έδαφος είχε και ο Θέμης Νικολάου έξω από το Αίγιο. Και ήταν περίεργο γιατί ήταν ένα μικρό χωράφι ανάμεσα σε πολλά άλλα που το χώμα τους δεν είναι όξινο. Μη φανταστείτε ότι είναι πολλά στρέμματα. Αλλά ήταν τυχερός και το μέρος δούλεψε και άρα μπόρεσε να ξεκινήσει την παραγωγή. 

Τον ρώτησα πόσο δύσκολο είναι και τι απαιτήσεις έχει σαν καλλιέργεια. Μου είπε ότι δεν είναι πολύ δύσκολο στην καλλιέργειά του όταν πια είναι φυτεμένα τα φυτά και έχουν μεγαλώσει απλά έχει απαιτήσεις σε καλό χώμα και καλό νερό για πότισμα. Επίσης χρειάζεται αρκετό νερό το καλοκαίρι γιατί οι ρίζες του φυτού είναι κυρίως στην επιφάνεια του εδάφους, είναι πολύ ψιλές και άρα θέλουν πολύ υγρασία. Το καλό κλάδεμα επίσης είναι σημαντικό μιας και η καρποφορία του φυτού γίνεται πάνω σε ξύλο της προηγούμενης χρονιάς οπότε αυτός που κλαδεύει πρέπει να ξέρει ακριβώς τι κάνει ώστε να διαμορφώσει το φυτό κατάλληλα και να δώσει καρπούς.

Σαν φυτό δεν είναι πολύ ψηλό οπότε δεν φτάνει πάνω από 2 μέτρα σε ύψος και άρα είναι εύκολο στη συγκομιδή η οποία γίνεται με τα χέρια. Το κακό όπως βλέπετε και στις φωτογραφίες είναι ότι δεν ωριμάζουν όλοι οι καρποί την ίδια ώρα οπότε το μάζεμα γίνεται σε "χέρια" κατά την διάρκεια ενός μήνα οπότε τα εργατικά είναι πολύ υψηλά και αυξάνει έτσι το κόστος του φρούτου στον καταναλωτή.

Σημαντικός εχθρός της καλλιέργειας είναι οι ακρίδες που τρώνε εκτός από τα φύλλα, τους τρυφερούς βλαστούς αλλά και τους καρπούς. Αναγκάζεται λοιπόν ο Θέμης μιας και πρόκειται για βιολογική καλλιέργεια να βάζει δίχτυα γύρω από τα φυτά για να κρατάει έξω τις ακρίδες.. Οι οποίες από ότι είδα είναι αρκετά έξυπνες και βρίσκουν τους τρόπους να μπουν μέσα. 

Το ότι είναι βιολογική καλλιέργεια σημαίνει ότι τα κόβεις από το θάμνο και τα τρως επιτόπου! :-) Μαγικό αυτό! ζεστά ζεστά ακόμα από τον ήλιο, τρυφερά και ζουμερά είναι ότι καλύτερο αυτές τις μέρες.
Καλό είναι όταν τα δοκιμάζεις από το ψυγείο δροσερά δροσερά αλλά αυτό το να κόβεις και να τρως από το θάμνο είναι υπέροχο... Οι περισσότεροι εργάτες που δουλεύουν δεν μπορούν να αντισταθούν και καταβροχθίζουν πολλά φρούτα κατά τη διάρκεια του μαζέματος...
Μάλλον πρέπει να τους πει ότι τα έχει ψεκάσει :-)  

Να πούμε εδώ για τα ωφέλη στην υγεία των blueberries; Δεν νομίζω να χρειάζεται να πούμε πολλά.. είναι απλά βόμβες θρεπτικών ουσιών και αντιοξειδωτικών και κάνουν πολύ καλό στο σώμα μας. Μειώνουν ζάχαρο, χοληστερίνη κτλ κτλ.. ξέρετε εσείς τώρα! 

Μιλώντας με τον Θέμη αυτό που ήθελα να μάθω και τον ρώτησα ήταν το "Πως τα κατάφερες"; Μου απάντησε ότι ήταν λίγο τυχερός αλλά γενικά δεν υπήρχε η γνώση στην Ελλάδα για την καλλιέργεια του φυτού ή ακόμα και τώρα και οι τοπικοί γεωπόνοι δεν είχαν ιδέα τι να τον συμβουλέψουν. Τελικά τα προβλήματα ξεπεράστηκαν με πολύ διάβασμα, βλέποντας πολλά βιντεάκια στο youtube και κουβέντα με μερικούς τρελούς ακόμα που κάνουν τη δουλειά αυτή στην Ελλάδα. Κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα. 

Η παραγωγή φεύγει κυρίως νωπή αν και ο Θέμης θα ήθελε αργότερα αν τα πράγματα στρώσουν και βάλει και άλλα φυτά να κάνει και άλλα προϊόντα από τα blueberries όπως κρασί από τους καρπούς, τσάι από τα φύλλα κτλ.. Προς το παρόν τα διαθέτει σε κάποια μαγαζιά βιολογικής καλλιέργειας στην Πάτρα και κάποια τοπικά σούπερ μάρκετ.. 

Να πούμε εδώ ότι υπάρχει και στην Ελλάδα ένα είδος Μπλούμπερι αλλά όχι αυτό το είδος που καλλιεργείται ευρέως. Παλαιότερα λέγεται ότι τα μάζευαν στα βουνά στη βόρεια Ελλάδα και μάλιστα έφτιαχναν και κρασί από αυτά.

Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί με τον Θέμη και τη γυναίκα του τη Γιάννα βρείτε τους εδώ:

https://www.facebook.com/KtimaNikolaou.myrtilla/