Είμαι τόσο τυχερός.. 

Πραγματικά ώρες ώρες νιώθω ευλογημένος. Κάνω την αγάπη μου δουλειά, συνεργάζομαι με ωραίους ανθρώπους και δοκιμάζω καταπληκτικά προϊόντα. 

Σε αυτή τη συνταγή συνυπάρχουν προϊόντα που οι άνθρωποι που τα παράγουν αγαπούν και αυτοί τόσο πολύ αυτό που διάλεξαν να κάνουν που απλά το πιάτο που μαγείρεψα βγήκε απλά μαγικό... 

Είναι απίστευτο επίσης σε αυτή την εποχή της μαζικότητας και της ανωνυμίας να ξέρεις από που είναι το κάθε τι που μπαίνει στην κοιλιά σου. Να τρέφεσαι συνειδητά, να παίρνεις ενέργεια από την τροφή, όχι μόνο από τα θρεπτικά της συστατικά αλλά και από την ενέργεια που έβαλαν μέσα σε αυτή οι άνθρωποι που τα παρήγαγαν. Πραγματικά σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα για τον εαυτό σου, για τον κόσμο και σε κάνει να έχεις μια μικρή ελπίδα για το αύριο...

Στη συνταγή αυτή λοιπόν υπάρχουν τα όσπρια από το Δικότυλο που τα αγαπώ πολύ και σας τα έχω αναφέρει αρκετές φορές, υπάρχουν τα φοβερά σέσκουλα του Χρήστου Μπλαντή από τον Μαραθώνα, τον φοβερό αυτό καλλιεργητή που τα προϊόντα του θα τα βρεις στις λαϊκές του Μαρουσιού, του Χαναδρίου κτλ, υπάρχει το λάδι του Ευτύχη το Pamako από την Κρήτη (ακόμα να κάνω την παρουσίαση σου εδώ γαμώτο!), υπάρχει το Πετιμέζι του Καραγγελή, και υπάρχει και ένα πολύ ωραίο Riesling από τη Σιάτιστα από το οινοποιείο "Δύο Φίλοι" που νομίζω ότι ήταν το πρώτο Ελληνικό οινοποιείο που επισκέφτηκα ποτέ πριν από πάνω 10 χρόνια και είχα μαγευτεί από την προσπάθεια της Γεωργίας και του Γιάννη εκεί πάνω... Ελπίζω να πάω σύντομα ξανά! 

Τη συνταγή την ξεκίνησα αργά χτες το βράδυ.. Αγόρασα κάτι πολύ ωραία πυράντοχα ταψιά από το Σκλαβενίτη χτες και ήθελα να τα φωτογραφίσω... Θυμήθηκα ότι έχω κάτι σέσκουλα στο ψυγείο που είχα πάρει από τον Χρήστο πριν από δυο εβδομάδες και είπα ότι θα τα φωτογραφήσω με αυτά μιας και τα συγκεκριμένα σέσκουλα έχουν τρομερά χρώματα. Καθώς άνοιξα τις σακούλες είδα ότι έχω 3 μάτσα και ότι δεν θα αντέξουν και άλλη μια εβδομάδα οπότε είπα να σκαρώσω ένα φαγάκι. Και επειδή αρκετούς υδατάνθρακες είχα φάει τελευταία είπα να τα συνδυάσω με μερικούς ακόμα :-) Βέβαια τα όσπρια έχουν υδατάνθρακες αλλά τουλάχιστον είναι αρκετά πολύπλοκοι και έτσι δεν τους κάνει άμεση ενέργεια ο οργανισμός μας. Πάντα έχω στην κατάψυξη σακουλάκια με βρασμένα όσπρια για σαλάτες και φαγάκια και χρησιμοποίησα ένα από αυτά. 

Σε 20 λεπτά είχα έτοιμη φαγητάρα... Φαγητάρα όμως... 

Συνταγή εδώ:

Το συγκεκριμένο πιάτο το έχω φάει στην Ιταλία στη Γένοβα συγκεκριμένα και το λένε Farinata αλλά το έχω φάει και στη Νίκαια στη Νότια Γαλλία και το λένε Socca. Παρόμοια πιάτα έτσι μια ζύμη φτιαγμένη από αλεύρι ρεβιθιού, νερό, λάδι και αλάτι υπάρχουν στις περισσότερες περιοχές της Ιταλίας (ιδίως του Νότου και της Σικελίας) καθώς επίσης της Νότιας Γαλλίας όπου και πάλι θα το συναντήσουμε με διάφορα ονόματα. 

Στην Ελλάδα δεν θυμάμαι να το έχω φάει πουθενά αλλά πολύ πιθανόν να υπάρχει κάπου σαν ξεχασμένη συνταγή... Άλλωστε τα ρεβίθια ξεκίνησαν να καλλιεργούνται στην Ασία γύρω από τον Καύκασο και η καλλιέργειά τους μεταφέρθηκε στην Μεσόγειο και φυσικά και στην άλλη μεριά Ινδία κτλ όπου εκεί πραγματικά είναι ένα τρόφιμο που πραγματικά καλλιεργείται πολύ.. Μιας και σίγουρα η καλλιέργειά τους θα πέρασε από Ελλάδα για να πάει Ιταλία και μετά Γαλλία κτλ μάλλον θα τα τρώγαμε και εμείς σαν αλεύρι και όχι μόνο σαν όσπρια σούπα.. Αν κάποια ή κάποιος έχει μνήμες από μια τέτοια παραδοσιακή συνταγή ας μου πει... 

Είναι ένα εξαιρετικά απλό πιάτο που σχεδόν δεν έχει συνταγή.. 4 υλικά μόνο... Αλεύρι από ρεβίθι, νερό, ελαιόλαδο και αλάτι.. άντε και πιπέρι άντε και κανένα μπαχαρικό... 

Η προετοιμασία της όμως θέλει λίγο προσοχή και δεν είναι κάτι που θέλει βιασύνη. Όπως ας πούμε ότι ο χυλός πρέπει να μείνει κάποιες ώρες ώστε να διαβραχεί το αλεύρι από το νερό και επίσης ότι καλύτερα είναι να ψήνεται στο φούρνο και όχι στο τηγάνι... Αλλά θα τα δούμε όλα τα μυστικά ένα ένα. 

Απλά να έχετε υπόψη σας ότι είναι ένας λευκός καμβάς αυτή η συνταγή και μπορείτε να την κάνετε όπως θέλετε... 

Θέλετε να βάλετε λαχανικά μέσα; μπορείτε, θέλετε να βάλετε κάποια φύλλα; μπορείτε.. Θέλετε μπαχάρια; μπορείτε. Θέλετε να τις συνοδεύσετε με τυρί; άνετα! με τηγανητό αυγό; ακόμα πιο εύκολο.. 

Οπότε δοκιμάστε τη συνταγούλα και θα με θυμηθείτε! 

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε:

Υπάρχουν μερικές ευτυχείς συγκυρίες και μερικές ότι τόσο ευτυχείς. 

Για παράδειγμα ήρθαν ξαφνικοί επισκέπτες στο σπίτι και δεν είχα φαγητό να τους δώσω πέρα από κάτι αυγά ένα πράγμα. 

Αλλά σαν έξυπνο παιδί που είμαι έχω τον τρόπο μου. Νοικοκύρης βρε παιδί μου! από το τίποτε να σου βγάζω μεζέ. όχι από το εντελώς τίποτε βέβαια, όχι σαν την Έλενα Ακρίτα που σε ένα από τα ωραία χρονογραφήματα από την εποχή του ταχυδρόμου έλεγε, βεβαίως να φτιάξω κάτι με ότι έχω στο ψυγείο, αλλά αν έχω μόνο μισό λεμόνι στο ψυγείο τι να σου φτιάξω με αυτό. Και έχει δίκιο... 

Μπορεί όμως να μην είχε μεγάλο καταψύκτη... Ενώ εγώ έχω.. και όχι άδειο.. έχω εκεί μέσα την Άρτα και τα Γιάννενα. Τι ζωμούς, τι έτοιμες σούπες, τι κοτόπουλα, τι έτοιμους κιμάδες όπου γράφουν επάνω την ημερομηνία παρασκευής τους και το βάρος τους, (σας τα έχω πει όλα εδώ), τι έτοιμα βρασμένα όσπρια. Και στα όσπρια θα μείνουμε.. γιατί αυτά έχουν σημασία.. Σας έχω πει λοιπόν ότι όσπρια παίρνω μόνο από το Δικότυλο μιας και τους ξέρω και τη δουλειά τους ξέρω και τους αγαπώ πολύ.. Και αυτό που κάνω είναι να έχω βρασμένα ρεβίθια και φακές σε μερίδες και να τα κάνω ότι θέλω γρήγορα και άκοπα.. 

Η σημερινή συνταγή είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Έβγαλα ρεβίθια από την κατάψυξη, είχα και δυο τρία άλλα υπέροχα υλικά όπως το Μαστέλο από τη Χίο και έγινε μια σαλάτα, αλλά μια σαλάτα!!! χορταστική, νόστιμη και υπέροχη.. 

Και ας μην ζύγισα τα υλικά ακριβώς θα σας τα πω στο περίπου.. άλλωστε τέτοιες συνταγές είναι για να αυτοσχεδιάζετε! Με ότι έχετε κάνετε φαγητό, γρήγορα και εύκολα! 

 Ας δούμε πως το έφτιαξα εγώ.. 

Λοιπόν! Σας έχω φτιάξει και άλλη μια φορά Χούμους αλλά εκείνο ήταν αρκετά πειραγμένο μιας και είχε μέσα Αντζούγιες.. 

Είπα λοιπόν μιας και προχθές έψησα την κολοκύθα της Ειρήνης και έκανα πουρέ να χρησιμοποιήσω λίγο για να κάνω ένα λίγο διαφορετικό χούμους. 

Είναι από τα πιο ωραία ορεκτικά που έχετε δοκιμάσει και ότι πρέπει για να το φας μπροστά από την τηλεόραση με κομμένα λαχανικά και κανένα κριτσίνι ή κανένα ωραίο και ιδιαίτερο παξιμάδι... 

Πανεύκολη συνταγή, έχω πάντα στην κατάψυξη έτοιμα ρεβίθια από το Φενεό του Δικότυλου βρασμένα και μεριδοποιημένα καθώς επίσης και πουρέ κολοκύθας της Ειρήνης και μέσα σε λίγες ώρες αφού τα βγάλω από την κατάψυξη μπορώ να το φτιάξω στο πι και φι... 

Δεν θέλει και πολλά ακόμα, ταχίνι, λεμόνι, νερό και μερικά μπαχαρικά και ένα μούλτι... 

Η κολοκύθα στο συγκεκριμένο του δίνει μια ωραία φρεσκάδα και το κάνει αρκετά πιο ελαφρύ από το συνηθισμένο. Και ιδίως για μένα που το ταχίνι δεν είναι το αγαπημένο μου είναι ότι καλύτερο! 

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε! 

Χειμώνας και οι σούπες πάνε και έρχονται. Τα ρεβίθια είναι το αγαπημένο μου όσπριο από μικρό παιδί… 

Ένα πιάτο απλή σούπα ρεβίθια με λίγη φέτα μέσα και φρέσκο ζυμωτό ψωμί και δεν θέλω κάτι άλλο. Γράφω τώρα αυτά και τα σάλια μου τρέχουν. 

Ίσως γιατί η θύμηση της κατσαρόλας στην οποία σιγόβραζαν τα ρεβίθια πίσω από το κεφάλι μου όταν σαν παιδί κοιμόμουν στην κουζίνα του σπιτιού να είναι αυτό που κάνει τη διαφορά.. Αλλά γιατί όμως μόνο στα ρεβίθια μιας και σίγουρα και φασόλια έβραζε η μητέρα μου και φακές…

Σε αυτό δεν μπορώ να απαντήσω..  Σκέφτηκα μήπως τα ρεβίθια έχουν κάποιο ιδιαίτερο άρωμα που μου θυμίζει κάτι αλλά δεν μπόρεσα να ανακαλύψω κάτι… 

Θυμάμαι λοιπόν τη μητέρα μου που έπαιρνε ρεβίθια από τον μπακάλη στη Νέα Ιωνία, τα μούλιαζε σε νερό και μετά αφού τους έβαζε λίγη σόδα και τα κάλυπτε με ένα ποτηρόπανο τα πατούσε με ένα μπουκάλι για να φύγουν τα φλούδια τους. Μπελαλίδικη διαδικασία που ίσως όμως έδινε αυτό το κάτι που δεν μπορούσα να αναπαράγω εγώ όποτε τα έφτιαχνα μετά.

Θέλεις γιατί αγόραζα συσκευασμένα από το σούπερ μάρκετ, θες γιατί έπαιρνα ρεβίθια χωρίς φλούδι, πάντως δεν είχα καταφέρει να τα κάνω ίδια.. 

Μέχρι που τα κατάφερα.. Βέβαια χρησιμοποίησα πολύ καλή πρώτη ύλη… Σας έχω μιλήσει για τα παιδιά του Δικότυλο εδώ και εδώ, με τα υπέροχα όσπρια τους από το οροπέδιο του Φενεού.. Αγαπώ τα προϊόντα τους και αισθάνομαι ασφαλής ότι τα φασόλια, η φάβα κλπ θα είναι αυτά που πρέπει να είναι και θα είναι νόστιμα και κυρίως ΦΡΕΣΚΑ! 

Γιατί ένα μεγάλο θέμα με τα όσπρια είναι να είναι φρέσκα.. και άρα “βραστερά”. Γιατί πόσες φορές έχετε πάρει όσπρια και βράζετε και βράζετε και βράζετε και δεν βράζουν με τίποτε; Ε! αυτό σημαίνει ότι τα όσπρια είναι παλιά.. Πρέπει να ξέρετε ότι όσο περνάει ο καιρός τα όσπρια χάνουν υγρασία την οποία όλο και πιο δύσκολα μπορεί να την πάρουν πίσω και αυτό τα κάνει να μην βράζουν εύκολα.. 

Ας δούμε λοιπόν πως έκανα τα ρεβίθια μου χτες… 

Πριν αρκετά χρόνια το 1999 είχα πάει στην Αγγλία και συγκεκριμένα στο Brighton.. πολύ μου πήγαινε αυτή η πόλη από τότε για όσους με ξέρουν... 
Αυτή και τα χωριά της Νορβηγίας :-)

Τέλος πάντων... έμενα σε κάτι φίλους και το βράδυ βγήκαμε για φαγητό. Πέρπατώντας προς το εστιατόριο μου είπαν ότι εκεί που θα πάμε έχει το καλύτερο χούμους και ότι πηγαίνουμε ειδικά για μένα! 
Σούπερ τους λέω αλλά τι είναι το χούμους; Τι εννοείς τι είναι το χούμους με ρωτάει ο Νόρμαν. Λέω, τι είναι το χούμους, δεν το έχω ακούσει ποτέ.
Έλληνας δεν είσαι με ρωτάει. Ναι του λέω... 

Μα Ελληνικό πάτο είναι, είναι δυνατόν να μην το ξέρεις; Τι να πω και εγώ, λέω κάπου σε κανένα χωριό θα το κάνουν και δεν θα το έχω δει.. Δεν μαγείρευα ιδιαίτερα τότε και επίσης δεν είχαμε κινητά με ιντερνετ να το ψάξω εκείνη την ώρα..
Φτάσαμε στο μαγαζί και αφού παραγγείλαμε μας έφεραν και το χούμους... και το δοκιμάζω και πάλι δεν έχω ιδέα τι είναι.. Κατάλαβα ότι έχει μέσα ταχίνι το οποίο δεν το λατρεύω ενώ λατρεύω το σουσάμι (άκου να δεις τώρα) και στο πιάτο είχαν και λίγα σοτέ ρεβίθια πάνω από τη μάζα του χούμους και κατάλαβα ότι έχει μέσα ρεβίθια... Πολύ ωραίο είπα ότι είναι, τι να έλεγα άλλωστε αλλά από εκεί και μετά το παίρναμε σε όποιο Ελληνικό εστιατόριο πηγαίναμε. 

Επιστρέφοντας Ελλάδα το έψαξα λίγο εγκυκλοπαιδικά και είδα ότι το χούμους είναι ένα ντιπάκι που το φτιάχνεις από βρασμένα ρεβίθια, ταχίνι, λεμόνι και μπαχαρικά... 
Και για κάποιο λόγο ενώ είναι ένα λεβαντίνικο πιάτο (της Ανατολής δηλαδή), το έχουν συνδιάσει με την Ελλάδα ίσως γιατί οι μάγειρες στα Ελληνικά εστιατόρια στην Αγγλία δεν είναι Έλληνες... ή και αν είναι αν το πιάτο αυτό πουλάει τόσο τότε ο μάγειρας θα μάθει να το φτιάχνει. 

Στα αραβικά μάλιστα χούμους σημαίνει ρεβίθι οπότε κανονικά πρέπει να το λένε "ρεβίθι με ταχίνι" πράγμα βέβαια που δεν το κάνουν και έτσι η ονομασία στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο είναι απλά χούμους. 
Και βέβαια οι συνταγές για χούμους είναι χιλιάδες ανάλογα την χώρα, την επαρχία, ακόμα και το χωριό στο οποίο θα το φας. 
Κάποιοι το κάνουν με ταχίνι, άλλοι χωρίς, κάποιοι με γιαούρτι, άλλοι με ξίδι, αυγό, παστουρμά, λάδι, βούτυρο, ή με οτιδήποτε συνδιασμό από αυτά και φυσικά τα μπαχαρικά επίσης διαφέρουν πάρα πολύ... Κοινώς όπως θέλετε το κάνετε κιόλας! 

Εγώ θα σας κάνω τη δική μου εκδοχή που είναι λίιιιιιιιγο διαφορετική... γιατί έχει ένα υλικό έκπληξη... 

Α! να πω εδώ πως σε μια συνταγή που είδα είχε λεμόνι αλλά όχι ότι και ότι αλλά λεμόνι τουρσί... Πρέπει να είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό και θα ήθελα να το δοκιμάσω.. Αλλά πρώτα πρέπει να κάνω λεμόνια τουρσί.. Οπότε θα με περιμένετε μερικούς μήνες! Εκτός αν κάποιος ή κάποια έχει κανένα λεμονάκι τουρσί και άρα έρχομαι, το παίρνω και το δοκιμάζω!

Επίσης να πω ότι δυστυχώς στην Ελλάδα δεν είναι εύκολο να βρούμε έτοιμα βρασμένα ρεβίθια σε κονσέρβα όπως έχουν σε πολλές χώρες του κόσμου και έτσι είναι εύκολο να τα ξεπλύνεις και να τα κάνεις αμέσως χούμους. Οπότε εδώ υπάρχει ένα θέμα ιδίως όσον αφορά την προετοιμασία τους. 
Για να το αντιμετωπίσουμε προσέχουμε για να έχουμε. Και τι εννοώ με αυτό. Βράζω ρεβίθια απλά με νερό αφού τα έχω μουλιάσει και όταν είναι έτοιμα, τα κρυώνω, τα ξεβγάζω και τα βάζω στην κατάψυξη αφού τα βάλω σε σακουλάκια σε μερίδες των 300 γρ. Περίπου 3 σακουλάκια τέτοια βγάζει το μισό κιλό ξερά ρεβίθια.. 
Και φυσικά χρησιμοποιώ τα υπέροχα ρεβίθια Φενεού από το Δικότυλο..

Λοιπόν! δείτε μια ωραία και λίγο διαφορετική συνταγή... Ελπίζω να τη δοκιμάσετε και να σας αρέσει... 

Σας είχα μιλήσει παλιότερα για τα υπέροχα όσπρια που είχα αγοράσει και που μεγαλώνουν στον υπέροχο Φενεό. Για το Δικότυλον και το πόσο νόστιμα ήταν τα προϊόντα τους.
Δεν είχα όμως καταφέρει να πάω από εκεί και είχα πει ότι έπρεπε να κάνω ένα ταξιδάκι. 

Στις αρχές λοιπόν του καλοκαιριού κατάφερα και πήγα. Η ημέρα δεν ήταν και η καλύτερη, μια βροχή που όλο μας έδειχνε ότι θα πέσει ξεκίνησε να πέφτει και να σταματάει και στο τέλος όταν έφτασα στο χωριό Γκούρα ακριβώς πάνω από το οροπέδιο του Φενεού βγήκε ο ήλιος. 

Είχα μιλήσει με τον Κώστα Δάρη, τον ένα από τους ανθρώπους που είναι πίσω από το "Δικότυλον" και μου είπε ότι όταν φτάσω στη Γκούρα, να πάω να πιω ένα καφέ και θα έρθει να τα πούμε. 
Παρήγγειλα έναν Ελληνικό μέτριο και ξεκίνησα να τον απολαμβάνω μέχρι που η βροχή που με κυνηγούσε στις ανηφόρες καθώς ερχόμουν με έφτασε και άνοιξαν οι ουρανοί.. 

Πήρα τον καφέ μου και μπήκα μέσα στο καφενείο.. Μεσημέρι, λιγοστός ο κόσμος έξω και ξεκινήσαμε να μιλάμε με την κυρία του καφενείου για το χωριό. Μου είπε ότι ο κόσμος φεύγει ακόμα για τις μεγάλες πόλεις και δεν θέλουν τις αγροτικές εργασίες πια.. 
Τα λέγαμε λοιπόν μέχρι που ήρθε και ο Κώστας με τη γυναίκα του. 
Ξεκινήσαμε μια όμορφη κουβέντα για την εταιρία και τα προβλήματα και τα άγχη που έχουν στη δουλειά. 

Και μετά φύγαμε και πήγαμε στα χωράφια. Και ήταν μια μαγεία να μυρίζεις το βρεγμένο χώμα και να χαίρεσαι την αρχή του καλοκαιριού. 

Ήταν η εποχή που τα φυντάνια είχαν ήδη ξεμυτήσει από το χώμα και μιας και τα περισσότερα από τα φυτά που καλλιεργούν είναι αναρριχώμενα θέλουν υποστήριξη για να μεγαλώσουν. Αυτό το καταφέρνουν φτιάχνοντας τρίγωνα από καλάμια και έτσι τα μικρά φυτά έχουν κάπου να στηριχθούν και να μεγαλώσουν. 

Το χώμα της περιοχής μιας και ήταν παλιά λίμνη είναι γεμάτο οργανική ουσία και πολύ εύφορο και η καλλιέργεια των ψυχανθών μόνο καλό κάνει στο χώμα μιας και στις ρίζες των περισσότερων από τα ψυχανθή συμβιώνουν αζωτοδεσμευτικά βακτήρια που παίρνουν το άζωτο από την ατμόσφαιρα και το μετατρέπουν σε οργανικό άζωτο κάτι που στην ουσία εμπλουτίζει το έδαφος αντί να το στερεί από τα θρεπτικά συστατικά του.

Στην κουβέντα που είχαμε μου μίλησε για μια συνεργασία που είχαν κάνει πριν πολλά χρόνια με το Γεωπονικό Πανπιστήμιο και για μια κοπέλα που είχε έρθει και πήρε δείγματα εδάφους για να μελετήσει τα βακτήρια αυτά των ψυχανθών. Το φοβερό είναι ότι την κοπέλα αυτή την ξέρω. Είναι η Ηώ Κεφαλογιάννη στο εργαστήριο της μικροβιολογίας εδάφους της Γεωπονικής με καθηγητή τότε τον Κώστα Μπαλή... Εκεί έκανα τη διπλωματική μου και η Ηώ μαζί με τη Φωτεινή Φλουρή ήταν αυτοί που με κατεύθυναν τότε. Εγώ μελετούσα την παραγωγή φυτορμονών από τα βακτήρια αυτά.. Οπότε πριν από τόσα χρόνια από τα μέρη αυτά στα οποία στεκόμουν είχαν πάρει τα βακτήρια με τα οποία δούλευα εγώ.

Ο κόσμος είναι πολύ μικρός τελικά! Και όλα είναι δρόμος όπως λέμε.... 

Η δουλειά στο χωράφι είναι πολύ δύσκολη, επαναλαμβανόμενη και μοναχική.. Καμία σχέση με τις δουλειές που κάνουμε εμείς στα γραφεία μας. Δουλειά απαιτητική πολύ σωματικά και μην ακούσω ότι εγώ πάω γυμναστήριο και ξέρω από κούραση.. Για να είσαι στο χωράφι από το ξημέρωμα να δένεις καλάμια κάτω από τον ήλιο να σου πω εγώ πως θα είναι τα χέρια σου όταν πια γυρίσεις σπίτι σου. Δεν υπάρχει καμία σχέση.. Λογικό είναι τα περισσότερα νέα παιδιά να μην θέλουν να το κάνουν πια. Δουλειές υπάρχουν αλλά ποιος τις κάνει όμως... 

Μίλησα και για αυτό με τον Κώστα. Το χειρότερο λέει από όλα είναι η καχυποψία των ίδιων των αγροτών. Και μου εξήγησε γιατί. 

Στην εταιρία που ξεκίνησαν μπορούν να πάρουν μέρος και άλλοι αγρότες. Να γίνει έτσι μια μορφή συνεργατισμού (δεν θέλω να πω συνεταιρισμού γιατί η λέξη αυτή πια ακούγεται άσχημα) και να κατορθώσουν με τον τρόπο αυτό να έχουν εκπτώσεις σε υλικά, φάρμακα και πρώτες ύλες και να γίνει πιο εύκολη η πώληση και η διαχείριση τυχόν προβλημάτων! Και όλο αυτό ακούγεται περίεργο και οι υπόλοιποι αγρότες το φοβούνται όλο αυτό.. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο κρίμα. 

Στενοχωρημένος αρκετά με όλα αυτά ξεκινήσαμε να πάμε και σε άλλα χωράφια στα οποία καλλιεργούν τα υπόλοιπα προϊόντα όπως φακές, το λαθούρι για τη φάβα και η εξοχή ήταν τόσο υπέροχη που κάπως βελτιώθηκε η διάθεσή μου. 
Το θεωρώ πολύ κρίμα πάντως να υπάρχουν προσπάθειες σαν αυτές να μην αγκαλιάζονται από τον κόσμο... 

Καθώς νύχτωνε πήρα το δρόμο της επιστροφής για την Αθήνα... Πέρασα από τη Στυμφαλία.. Υπέροχη αλλά τις όρνιθες δεν τις είδα... 

Πάντως ελάτε μια βόλτα προς τα εκεί.. και μην μείνετε μόνο στη Λίμνη Δόξα.. Ο Φενεός και η Γκούρα σας καλούν... 
Και εγώ νομίζω πως είναι πάλι η ώρα να ξαναπάω... Οι βανίλιες και οι γίγαντες πρέπει να είναι έτοιμα για συγκομιδή... Θα ήθελα να τα δω πως έχουν γίνει. Πάμε;