Τα αρωματικά ξίδια τα έχετε ακούσει και τα έχετε δει πιθανόν. 

Κάτι λίγο θλιμμένα κλαδάκια από δεντρολίβανο ή εστραγκόν σε μπουκαλάκια αρκετά περίτεχνα κάποιες φορές και πάρα πολύ ακριβά σαν να μην έχουν μέσα ξίδι αλλά χρυσό..

Τέλος πάντων, πριν χρόνια είχα μπει και εγώ σε αυτό το τρεντ αλλά μου έφυγε μετά. 

Μέχρι που έπεσε το μάτι μου (αχ αυτό το μάτι μου) στον Pascal Baudar… 

Ο Pascal που λέτε είναι ένας Αμερικάνος Βέλγικης καταγωγής ο οποίος γυρνάει τη χώρα και δημιουργεί γαστρονομικές εμπειρίες με υλικά που βρίσκει από τη φύση. 

Δεν είναι ένας απλός forager όμως.. Το έχει πάει ένα βήμα πιο πέρα και πραγματικά είναι καταπληκτικός. 

Κάνει σεμινάρια (έχω παρακολουθήσει μερικά διαδικτυακά), έχει εκδόσει τρία βιβλία, έχει πάρει μέρος σε τηλεοπτικές εκπομπές, έχει κάνει ραδιόφωνο κλπ…. 

Έκανε λοιπόν κάτι μαγικό με τα ξίδια που πραγματικά κέντρισε το ενδιαφέρον μου..

Τι είναι αυτό; 

Δεν κάθησε να κάνει ένα απλό αρωματικό ξίδι αλλά μαζεύει από τη φύση, φυτά, κομμάτια ξύλου, μανιτάρια κτλ και φτιάχνει ένα ξίδι αποτύπωμα της εποχής αλλά και του χώρου στον οποίο ζει.. 

Γιατί ακόμα και στον ίδιο τόπο, άλλα φυτά και σπόρια κτλ θα μαζέψεις από τη φύση τον Γενάρη και άλλα τον Απρίλη μιας και άλλα φυτά θα υπάρχουν το χειμώνα και άλλα την άνοιξη.

Επίσης και ο τόπος παίζει σημαντικό ρόλο. Άλλα φυτά υπάρχουν στο Φρακτό στη Δράμα και άλλα στη Νίσυρο και άλλα στη Σαντορίνη… 

Οπότε λοιπόν το ξίδι κάθε φορά, κάθε εποχή, κάθε χρονιάς θα είναι διαφορετικό. Και αυτό είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον για κάθε άνθρωπο που ενδιαφέρεται για τη γαστρονομία και μπορεί όλα αυτά να τα γευτεί. 

Είμαι τυχερός και ζω σε ένα πάρκο οπότε η φύση είναι γύρω μου απλόχερα αλλά όλοι μπορούμε να το κάνουμε. Βγήκα λοιπόν αρχές του Ιανουαρίου και μάζεψα από το πάρκο ότι έβρισκα που ήξερα ότι δεν είναι δηλητηριώδες και πράγματα που ξέρω ότι τρώγονται. Άλλωστε στο κάτω κάτω ξίδι κάνουμε, δεν θα το πιούμε όλο, μερικές σταγόνες θα βάλουμε σε μια σαλάτα.. Ακόμα και μανδραγόρα να βάλουμε μέσα ε δεν θα γίνει και κάτι (μάλλον). 

Ας δούμε λοιπόν τι κάνουμε… 

Οι μαργαρίτες του κήπου.. 

Τόσα έχω να θυμάμαι... Είναι ένα μέρος εδώ στο Άλσος που κάθε χρονιά φυτρώνουν πάμπολλες μαργαρίτες. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρό παιδί να είμαι πιο κοντός από αυτές. να πηγαίνω μέσα και να γεμίζω κιτρινάδες από τη γύρη τους και πολλά ζουζούνια πάνω μου ή και μέσα στο στόμα μου :-) 

Αργότερα τις μαζεύαμε για να κάνουμε το στεφάνι του Μαΐου.. Με τον σωστό τρόπο.. τα δάχτυλα κάτω από το λουλούδι, να το τραβάς προς τα πάνω και να ακούς το κλακ... και μετά μέσα στη σακούλα και πάμε για την επόμενη.. 

Στο σπίτι οι κλωστές περνούσαν μέσα από το μάτι της βελόνας και να οι γιρλάντες με τις μαργαρίτες που πήγαιναν γύρω γύρω από το μεταλλικό στεφάνι.. Και η μυρωδιά τους να μένει στη μύτη... 

Προχτές δεν ξέρω τι με έπιασε και ήθελα να κάνω μια τούρτα.. Α ναι! θυμήθηκα.. Είναι που από καιρό ήθελα να κάνω μια τούρτα με λουλούδια πασχαλιάς. Είχα δει μια συνταγή που έβαζαν τα λουλούδια μέσα σε κρέμα γάλακτος και αφού τα έβραζαν τα άφηναν μερικά λεπτά να περάσει το άρωμά τους μέσα στην κρέμα την οποία μετά χρησιμοποιούσαν για να κάνουν κρέμα πατισερί.. Το δοκίμασα όλος χαρά αλλά τελικά καμία σχέση.. δεν είχε καθόλου άρωμα η κρέμα και μάλιστα είχε γίνει και λίγο πικρή από το λουλούδι... Οπότε το παράτησα αυτό το όνειρο και είπα τότε να κάνω μια άλλη τούρτα χωρίς λουλούδια... Και μιας και έφυγα από τα κόκκινα του Πάσχα και πήγαινα προς τα κίτρινα της Άνοιξης είπα να κάνω μια κίτρινη τούρτα που να έχει γεύση λεμόνι... Δεν ήθελα να τη γεμίσω με βουτυρόκρεμα και ήθελα να είχε 3 ορόφους και όχι δύο όπως είχε η πρώτη μου αυτή με τα λουλούδια της αμυγδαλιάς. Θα την έκανα κίτρινη λοιπόν και μάλιστα Ομπρε δηλαδή με το χρώμα να πηγαίνει από το πιο αχνό στο πιο έντονο, και στα παντεσπάνια και στην βουτυρόκρεμα. 

Ωραία λοιπόν.. αποφάσισα να την γεμίσω με γκανάζ λευκής σοκολάτας, και μιας και είχα και ένα βάζο με lemon and orange curd (κάτι σαν μαρμελάδα με αυγά όμως) είπα να το βάλω και αυτό σαν γέμιση.. 

Από πάνω είπα να την καλύψω με τη φοβερή βουτυρόκρεμα με ελβετική μαρέγκα που κάνω αλλά και αυτή να την αρωματίσω με λεμόνι... Γενικά ήθελα να την κάνω λεμονένια αλά ισορροπημένα λεμονένια.. 

Και μετά σκέφτηκα τις μαργαρίτες... και είπα θα βάλω μερικές.. 

Οπότε στην αρχή σκέφτηκα να την πω τούρτα λεμόνι-λευκής σοκολάτας.. μετά είπα να την πω τούρτα Μαργαρίτα.. πως λέμε πίτσα μαργαρίτα; ε αυτό! :-) 

Στο τέλος είπα να την πω τούρτα Μ'αγαπάει-δεν μ'αγαπάει... Και ο κάθε ένας και η κάθε μία να μετράει τα πέταλα στο κομμάτι του και να δει αν τελικά η αγάπη είναι με ανταπόκριση ή χωρίς :-) 

Λοιπόν! πάμε να δούμε τα υλικά; 

Έχουμε μια αμυγδαλιά στο διπλανό οικόπεδο… Αλλά αυτό σας το είπα και σε ένα προηγούμενο άρθρο… που διαβάζοντάς το ξανά συνειδητοποίησα ότι ακόμα δεν σας έχω μιλήσει για τον Γιάννη και πρέπει να το κάνω.. Αλλά σιγά σιγά και όλα θα γίνουν…

Ο μισοχειμώνας που περνάμε είναι στα τελειώματά του και περνώντας την τελευταία εβδομάδα μπροστά από την αμυγδαλιά καθώς έβγαζα βόλτα τη Φάρα την έβλεπα ανθισμένη και υπέροχη και έλεγα στον εαυτό μου ότι οπωσδήποτε θα πρέπει να τη βγάλω μερικές φωτογραφίες και να κάνω ένα γλυκό με τα λουλούδια της… 

Και μετά ήρθαν οι μέλισσες. Δηλαδή όχι οι μέλισσες αλλά η χτεσινή δυνατή βροχή και ενώ ήξερα τι ήθελα να φτιάξω και αγόρασα και τα υλικά όταν πήγα να μαζέψω τα λουλούδια δυστυχώς απλά δεν είχε μείνει κανένα… 

Στις φωτογραφίες εσείς βέβαια βλέπετε λουλούδια αλλά δεν είναι της αμυγδαλιάς… Είναι από την μικρή τζανεριά που υπάρχει επίσης στο διπλανό οικόπεδο που ευτυχώς δεν είχε πάθει και πολλά από τη βροχή.. Οπότε χρησιμοποίησα εκείνα.. Συνεχίζω να ονομάζω το γλυκό όμως τούρτα αμυγδάλου και ας είναι άλλα τα λουλούδια.. Ελπίζω του χρόνου να την ξανακάνω με λουλούδια αμυγδαλιάς. 

Θα μου πεις, πολλοί θα τα έβλεπαν λίγοι θα τα καταλάβαιναν αλλά τι να κάνω και εγώ που είμαι φιλαλήθης… :-) 

Αποφάσισα να κάνω τούρτα για να υποδεχτώ την άνοιξη και να τιμήσω τα αμύγδαλα.. Οπότε και αλεύρι αμυγδάλου έχει, και εκχύλισμα αμυγδάλου έχει και λικέρ αμυγδάλου έχει!

Μόνο γάλα αμυγδάλου δεν έχει αν και την επόμενη φορά θα δοκιμάσω να τη φτιάξω με αυτό. 

Εύκολη τούρτα… απλά θέλει την υπομονή της γιατί έχει αρκετά στάδια… 

Ας τα δούμε ένα ένα.. 

Ένα από τα πράγματα που μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση από όσα ταξίδια έχω κάνει μέχρι τώρα είναι τα ανθοπωλεία στις άλλες χώρες.. 
Κυρίως στη βόρεια Ευρώπη αλλά ακόμα και στην Νότια όπως στην Πορτογαλία και την Ιταλία τα ανθοπωλεία είναι πραγματικά ξεχωριστά. 

Την πρώτη φορά το παρατήρησα στο Βέλγιο όταν είχα πάει με το πανεπιστήμιο στη Γάνδη. Είδα τα ανθοπωλεία της πόλης και πραγματικά έπαθα πλάκα. 
Υπέροχα σχεδιασμένα, με γούστο και όρεξη, όχι μερικές γλάστρες εδώ και εκεί και καθόλου μα καθόλου διεκπεραιωτικά. Είχα πει τότε ότι ένα τέτοιο ανθοπωλείο θα ήθελα να ανοίξω.

Δεν έτυχε μέχρι τώρα αλλά όσο ταξίδευα τόσο έβλεπα αυτά τα αριστουργήματα και πραγματικά αναρωτιόμουν αν δεν τα έβλεπαν όλοι οι άλλοι. 
Δεν μπορεί σκεφτόμουν, δεν γίνεται οι Έλληνες ανθοπώλες να μην έχουν δει όλα αυτά και να μην έχουν κάνει και αυτοί κάτι αντίστοιχο. Και εκτός από τα μαγαζιά είναι και τα φυτά. Στην παραπάνω εικόνα θα δείτε ότι στο ανθοπωλείο αυτό πωλούνται πυράκανθοι... Ξέρετε εσείς κανένα φυτοριούχο εδώ στην Ελλάδα να κάνει τέτοιους πυράκανθους; Εγώ κανέναν.. Και ο πυράκανθος είναι ένα πάρα πολύ εύκολο φυτό που μεγαλώνει εύκολα και έξω από το σπίτι θα βρει τη θέση του ακόμα και σε μια γλάστρα... 

Τέλος πάντων.  Τα χρόνια περνούσαν και τα ίδια παρέμεναν στην Ελλάδα. Άρα μάλλον όντως δεν ταξιδεύουν οι Έλληνες ανθοπώλες :-) ή κάτι άλλο πρέπει να συμβαίνει.
Και αυτό που μάλλον συμβαίνει το ανακάλυψα τελικά..ή απλά το συνειδητοποίησα... 

Είναι λοιπόν μια ακόμα έκφανση του ότι οι κάτοικοι της Αθήνας και μάλλον και της υπόλοιπης Ελλάδας δεν αγαπάνε τον τόπο τους. 
Δεν τον αγαπάνε και δεν θέλουν να είναι όμορφος. Δεν έχουν ούτε την παιδεία ούτε την αισθητική νομίζω... και αυτό φαίνεται στα πάντα.

Όταν σε όλη την Ελλάδα φυτρώνουν υπέροχα λουλούδια μιας και έχουμε μια από τις πιο πλούσιες χλωρίδες στον κόσμο, όταν οι ασπρισμένες, φροντισμένες αυλές και οι γλάστρες με τα γεράνια υπήρχαν στις αυλές των χωριών έχω την αίσθηση ότι αυτό δεν συμβαίνει πια στις πόλεις που ζούμε.
Δεν μας ενδιαφέρει πια να πω να ζούμε κάπου όμορφα να πω; έχουμε άλλα στο κεφάλι μας να πω; πάντως σίγουρα κάτι δεν κάνουμε καλά.

Και μην ακούσω για την κρίση... Ναι, αυτή κράτησε 10 χρόνια.. αλλά πριν από αυτή; μετά από αυτή; είχε γίνει κάτι; άλλαξε κάτι; 
Κάτι λίγο άλλαξε στους Δήμους... Το βλέπουμε στους δρόμους και στα πάρκα. Αρχίζουν και φυτεύουν κάποια λουλούδια και τα φροντίζουν κιόλας. Στο Δήμο της Αθήνας κάπως βελτιώθηκε η κατάσταση με την προηγούμενη δημοτική αρχή. Στη Φιλαδέλφεια που μένω κάπως κάτι αρχίζει να γίνεται τώρα. 

Μου είχε κάνει εντύπωση η Νέα Υόρκη πριν από είκοσι χρόνια. Μια μεγαλούπολη με τρομερά γρήγορους ρυθμούς που ο χρόνος είναι χρήμα. Πως γίνεται σε μια τέτοια πόλη να υπάρχουν τόσο όμορφα πάρκα και πως αυτά τα πάρκα να συγκεντρώνουν τόσο μεγάλο αριθμό εθελοντών που να δουλεύουν σε αυτά; Ακόμα και στο παραμικρό παρκάκι θα υπήρχε μια μικρή ομάδα ανθρώπων που τα Σαββατοκύριακα ή τα απογεύματα θα πήγαιναν, θα σκάλιζαν, θα φύτευαν και θα έκαναν ότι μπορούσαν για να έρθουν σε επαφή με το χώμα και τη φύση και να ξεδώσουν. Το έκαναν γιατί το αποζητούσαν..

Στην Ελλάδα οποιαδήποτε μορφή εθελοντισμού είναι σχεδόν ανάθεμα... Να πάω και να δουλεύω στο παρκάκι απέναντι από το σπίτι μου; γιατί; ο Δήμος δεν έχει κόσμο να βάλει να δουλέψει; θα με χρησιμοποιήσει δηλαδή για να κάνει τη δουλειά του τζάμπα; Κάπως έτσι σκεφτόμαστε νομίζω και γι΄αυτό και δεν προχωράνε πολλά πράγματα. 

Στο τελευταίο ταξίδι που κάναμε στη Νάντη μου ερχόταν να κλάψω από την ομορφιά. Και σίγουρα η πόλη αυτή έχει πολύ όμορφα κτίρια και πάρκα και εκκλησίες και μουσεία. Αλλά και εμείς τα έχουμε και ίσως καλύτερα από εκείνους. Αυτό μου με έκανε να στενοχωριέμαι τόσο πολύ όμως ήταν τα πάρκα τους, οι αλέες τους, οι γλάστρες στους δρόμους, η αγάπη των ανθρώπων στην πόλη και το πράσινό τους και τα ανθοπωλεία τους. Και ο κόσμος που πήγαινε να αγοράσει τα λουλούδια του... 

Ήταν μαγικό το πόσο όμορφα ήταν όλα... Τα πάρκα και ο κόσμος να είναι εκεί έξω, να κάνει ποδήλατο, να κάνει το πικνικ του, να τρώει το σάντοουιτς του στο διάλειμμα από τη δουλειά.. Μια πόλη ανθρώπινη στην οποία οι κάτοικοι την αγαπούν και αυτό φαίνεται... 
Αυτό θέλω λίγο να σας κάνω να σκεφτείτε λίγο.. 

Και ίσως αφού το σκεφτείτε να κάνετε κάτι γι' αυτό... 

Και όσο για τα ανθοπωλεία ίσως κάποτε ανοίξω ένα τελικά.. 

Κάναμε μια εκδρομή πρόσφατα με την Εταιρεία Μεσογειακού Κήπου και πήγαμε στο φυτώριο του Γιάννη Γρύλλη. 

Η Εταιρεία Μεσογειακού κήπου είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που έχει σκοπό να μελετήσει και να εφαρμόσει τα φυτά της μεσογειακής χλωρίδας στους κήπους μας. Με τον τρόπο αυτό τα φυτά μεγαλώνουν με πολύ λιγότερες απαιτήσεις σε νερό και φυσικά χωρίς ιδιαίτερες ασθένειες μιας και είναι προσαρμοσμένα στο κλίμα της χώρας μας. 
Είμαι μέλος της εδώ και πολλά χρόνια και αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι οι περισσότεροι από τα μέλη της είναι ξένοι, κυρίως Βρετανοί που μένουν στην Ελλάδα και πολύ λίγοι Έλληνες... Περίεργο και όμως αληθινό. Ίσως επειδή οι Βρετανοί έχουν μεγάλη αγάπη στα φυτά και στην κηπουρική και είναι κάτι με το οποίο ασχολούνται για εκατοντάδες χρόνια. 

Πάντως είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα οργάνωση και αν θέλετε να την γνωρίσετε καλύτερα θα σας έχω τα λινκ στο τέλος του άρθρου.

Ας μιλήσουμε για τον Γιάννη τώρα. 
Είναι τρομερός τύπος και είμαστε λίγο φίλοι. Τον ξέρω πολλά πολλά χρόνια τώρα από δυο μεριές κιόλας. Τον γνώρισα πρώτη φορά στην έκθεση λουλουδιών της Κηφισιάς στην οποία παίρνει μέρος τα τελευταία χρόνια και μάλιστα έχει ένα από τα πιο όμορφα και ιδιαίτερα περίπτερα και από πλευράς φυτών που προσφέρει αλλά και για την ιδιαίτερη διακόσμησή του. 

Επίσης τον γνώρισα και μέσω του φίλου μου του Αντώνη που φτιάχνει καταπληκτικούς κήπους στην Ελλάδα και στον κόσμο μιας και ο Γιάννης Γρύλλης τον προμηθεύει με αρκετά φυτά κάθε φορά για τους κήπους του. Σπούδασε Γεωπόνος και αυτός και έχει κάνει μεταπτυχιακό στο σχεδιασμό κήπων. Είναι επίσης ο άνθρωπος που θα πας ας θες να φτιάξεις μια λιμνούλα στον κήπο ή στο μπαλκόνι σου.

Πρώτη φορά πήγα στο φυτώριό του πριν από αρκετά χρόνια όταν το είχε πρώτο-ξεκινήσει. Είχα πάθει πλάκα με την ομορφιά των φυτών που είχε και το πόσο περίεργα ήταν και πολλά από αυτά δεν τα είχα δει ποτέ. Είχε ξεκινήσει και είχε φέρει τα πρώτα υδρόβια φυτά στην Ελλάδα και είχα τρελαθεί! Ίριδες νερού, υπέροχα νούφαρα, διακοσμητικά καλάμια... Και ήταν ένα μεγάλο φυτώριο κοντά στα 30 στρέμματα! Τι θα βάλεις εδώ βρε Γιάννη τον ρώτησα, μήπως είναι πολύ μεγάλο; Μπα... μάλλον μικρό θα είναι τελικά μου λέει. Δεν τον πίστεψα. Υπερβολές σκέφτηκα.

Την τελευταία φορά που πήγα κατάλαβα τι εννοούσε τότε... Το φυτώριο είναι όντως μικρό και ο Γιάννης έχει φτιάξει ένα όνειρο στον Μαραθώνα. Μια έκταση η οποία σε λίγο καιρό θα γίνει επισκέψιμο πάρκο με διάφορες δράσεις, πολλές λίμνες με νούφαρα και κόι, ένα δάσος από μπαμπού, ένας χώρος φυτεμένος που θα δείχνει ακριβώς πως θα είναι ο κήπος σας αν επιλέξετε τα φυτά του Γιάννη και πολλά πολλά ακόμα! Καλλιεργεί πάνω από 300 είδη φυτών έτσι για να πάρετε μια ιδέα! Επίσης το μείγμα χώματος που μεγαλώνει τα φυτά του έχει μέσα και κοκκινόχωμα ώστε να είναι οι ρίζες σκληραγωγημένες για να βρουν φαγητό και στα πιο φτωχά χώματα του κήπου μας. Τα φυτά του είναι πάντα στις σωστές γλάστρες και είναι έτοιμα για μεταφύτευση με τις ρίζες να μην έχουν μπλεχτεί και να καταστραφούν όταν βγάλετε τα φυτά από τη γλάστρα. 

Εκτός από τα υδρόβια φυτά τα οποία είναι πολλαπλάσια πια σε σχέση με αυτά που είχα γνωρίσει στις αρχές, ο Γιάννης έχει βάλει την ενέργειά του σε μερικές ακόμα ομάδες φυτών για τις οποίες οι περισσότεροι από μας δεν ξέρουμε και πολλά. Μια τέτοια ομάδα είναι φυτά που αντέχουν σε σκιά. Μέχρι τώρα δεν είχαμε και πολύ μεγάλη ποικιλία σε φυτά που μπορούσαμε να φυτέψουμε σε σκιερά μέρη και ιδίως και σκιερά και στεγνά. Εκεί δίνει ρέστα με μια πολλές προτάσεις για να πρασινίσουμε και αυτές τις περιοχές των κήπων και των μπαλκονιών μας.

Μια άλλη ομάδα φυτών με τα οποία έχει ασχοληθεί είναι τα διάφορά διακοσμητικά αγροστώδη, φυτά από το πιο μικρό όπως για παράδειγμα μια "μπρίζα" μέχρι θεώρατα μπαμπού και με φύλλωμα από κίτρινο και μπλέ μέχρι πράσινο και μαύρο. Ιδίως να τα βλέπεις να κινούνται ακόμα και με το πιο ελαφρύ αεράκι είναι μια ομορφιά! 

Και τέλος το άλλο μεγάλο κομμάτι είναι τα μεσογειακά φυτά, φυτά που αντέχουν εύκολα στο κλίμα της Ελλάδας με υπέροχα λουλούδια και με κάποια από αυτά να ανθίζουν μέχρι και 9 μήνες το χρόνο. Οι ποικιλίες από Σάλβιες μόνο και μόνο είναι αμέτρητες, μπορούν να μπουν σε οποιαδήποτε γωνιά του κήπου ή και σε γλάστρες ακόμα δίνοντας χρώμα και ζωή στον κήπο σας. Α! και ξέχασα και τα φυτά που έχει για φυτεύουμε στις ταράτσες μας. Η συλλογή από Σέντουμ που έχει είναι μνημιώδης και θα βρεις από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο! Και φυσικά και άλλα φυτά που ακόμα δεν τα πουλάει μιας και σιγά σιγά τα αξιοποιεί για να έχει τα επόμενα χρόνια. Κάνει δοκιμές πάντα φυτεύοντας φυτά σε κήπους φίλων του και έχω και εγώ μερικά από αυτά αν και κάποια δεν μου τα δίνει ούτε και σε μένα :-) 

Από τον Γιάννη κάθε φορά που θα πάω θα πάρω και κάτι. Δεν γίνεται να μην βρεις κάτι ενδιαφέρον και έχει την υπομονή να σου μάθει τα πάντα. Αξίζει να τον γνωρίσετε και εσείς πάντως και είμαι σίγουρος ότι θα πάθετε πλάκα! Νομίζω ότι οι φωτογραφίες θα σας δώσουν μια ιδέα! 

Θα τον βρείτε στην Αυλώνος 50, Μαραθώνας,

2294069534

και το σάιτ του είναι αυτό: water lillies

Όσο για την Εταιρεία Μεσογειακού Κήπου θα βρείτε το σάιτ τους εδώ! 

Όσοι με ξέρετε λίγο καλύτερα θα γνωρίζετε ότι έχω μεγάλη τρέλα με τα λουλούδια. Όχι μόνο να τα μυρίζω και να τα βλέπω αλλά και να τα τρώω… 

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα και οι καμπάνες ηχούν πένθιμα και δεν τρώμε ούτε καν λάδι κανονικά. 

Αλλά το πρωί που έβγαζα το σκύλο βόλτα μου ήρθε η μυρωδιά από τις Ροβινίες λίγο πιο πάνω από το δρόμο μέσα στο πάρκο που έχουν πια ανθίσει. 

Από τα πιο όμορφα λουλούδια για μένα, μοσχομυρίζουν και έχω συνδέσει τη μυρωδιά τους με το Πάσχα. 

Προέρχονται από την Αμερική αλλά τα χρησιμοποιούν σε κήπους σε όλο τον κόσμο. 

Το ξύλο της είναι πανέμορφο και το χρησιμοποιούν για έπιπλα αλλά και για καυσόξυλα.

Στη Γαλλία τα λουλούδια της τρώγονται.. το ίδιο και στην Ιαπωνία που τα κάνουν Τεμπούρα… 

Διάβασα ότι στη Ρουμανία τα κάνουν μαρμελάδα.. χμμμμμ… ενδιαφέρον και πρέπει να το ψάξω… 

Είπα και εγώ να τα κάνω τεμπούρα λοιπόν και σας βρήκα τρομερή συνταγή από την αγαπημένη Donna Hay… Απλά την άλλαξα λίγο και προσέθεσα λίγη ζάχαρη…

Νάρκισσος.. 

Ο γιος της Λειριόπης μιας πανέμορφης νύμφης και του ποταμού Κηφισού.

Δεν είχε καλό τέλος.. Μάλλον περίεργο.. 

Έμεινε να κοιτάει τον εαυτό του σε ένα ποτάμι μιας και ήταν πολύ ωραίος και αυτοθαυμαζόταν μέχρι που πέθανε.. Στο σημείο εκείνο φύτρωσε το ομώνυμο λουλούδι. 

Υπάρχουν αρκετοί μύθοι για την ιστορία του. Εκεί μπλέκονται η Νέμεσις, και η Ηχώ που άλλοτε φέρεται σαν αδερφή του και άλλοτε σαν μια κοπέλα στην οποία άρεσε.. Σε όλους όμως τους μύθους αυτός πεθαίνει δίπλα στο νερό και η Ηχώ πεθαίνει από εξάντληση και αυτή καθώς φωνάζει συνεχώς το όνομά του… 

Σαν κάτι να έχει να μας πει αυτός ο μύθος.. Ας μην αυτοθαυμαζόμαστε λοιπόν και ας στρωθούμε στη δουλειά και ας ακούμε και τους άλλους που μας φωνάζουν…. Χμμμμ… έχω γνωρίσει πολλούς Νάρκισσους στη ζωή μου.

Αν αναρωτιέστε αν είστε Νάρκισσος ή όχι (που εδώ που τα λέμε αν το αναρωτιέστε δεν είστε) κάντε αυτό το τεστ των σαράντα ερωτήσεων και θα βρείτε μια χαρά αν είστε… 

https://psychcentral.com/quizzes/narcissistic-personality-quiz/

Ας πάμε τώρα στα φυτά με το ίδιο όνομα.. 

Από τα πιο αγαπημένα μου λουλούδια είναι οι Νάρκισσοι. Για μένα σηματοδοτούν την άνοιξη και είναι από τα λουλούδια που ανθίζουν πρώτα μετά από τον χειμώνα. 

Έχω αρκετούς βολβούς στον κήπο και είμαι σίγουρος ότι περνώντας τα χρόνια θα αποκτήσω και περισσότερους. 

Δεν τρώγονται όμως.. και μάλιστα είναι και δηλητηριώδεις μιας και παράγουν αρκετά αλκαλοειδή. Με απλά λόγια δηλαδή δεν θα πάρουμε και θα φάμε ένα βολβό. 

Όμως από τα παλιά χρόνια το φυτό αυτό έχει χρησιμοποιηθεί σαν φάρμακο και μάλιστα μια ουσία που περιέχει βοηθάει στους ανθρώπους με Αλτσχάιμερ. 

Κάποια είδη έχουν πολύ έντονο άρωμα, τόσο έντονο που σε ‘ναρκώνει΄και κάθεσαι να το μυρίζεις συνέχεια. Λέγεται ότι το όνομά του το φυτό το πήρε από εκεί και όχι από τον αρχαίο Νάρκισσο.. 

Πριν από 2 μέρες τελείωσε και το τελευταίο λουλούδι από τους Νάρκισσούς μου για φέτος. Το άρθρο αυτό τους το αφιερώνω για την ομορφιά που μου έδωσαν στον κήπο φέτος..