Ήμουν σε μια κατάσταση λίμπο τις τελευταίες μέρες.. Δεν ξέρω αλλά με τις φωτιές αλλά και με διάφορα που συνέβηκαν σε προσωπικό επίπεδο ήμουν λίγο σαν χαμένος. 

Ακόμα και τώρα δεν είμαι 100% μαζί σας.. ή μαζί μου, αλλά είμαι σαφώς καλύτερα. 

Νιώθω πολύ κουρασμένος και πρέπει λίγο να το δω όλο αυτό που μου συμβαίνει.

Οπότε δεν έχω πολυμαγειρέψει τελευταία ούτε έχω κάνει και πολλά κουλά για να τα ανεβάσω στο σάιτ. Έχω μαζέψει βέβαια πολλές συνταγές που έκανα τελευτά απλά δεν τις έχω καθαρογράψει και νομίζω ότι αυτό θα πρέπει να είναι το επόμενο βήμα.

Να τις καταγράψω, να τις καθαρογράψω και να τις ανεβάσω μιας και τη φωτογράφησή τους την έχω ήδη κάνει καιρό τώρα. 

Ελπίζω μόνο να βρω τις σημειώσεις μου. 

Σημείωση στον εαυτό μου. Πρέπει να πάρω ένα σημειωματάριο όπου να γράφω ακριβώς τι κάνω ώστε να μην ψάχνω σε χαρτάκια για να βρω τι είναι τι. Γενικά με την οργάνωση δεν το έχω πολύ και πρέπει λίγο να βοηθηθώ στο θέμα. 

Στο θέμα μας τώρα λοιπόν:

Έκανα μια ωραία συνταγή πριν αρκετό καιρό… ένα μπακλαβά, ο οποίος όμως είναι με λάδι και όχι βούτυρο...  Με χυμό ροδιού, άρα ξινός, χωρίς ζάχαρη αλλά με μέλι... Περίεργος συνδιασμός στα σίγουρα.. και σίγουρα πολύ όμορφα χρώματα. 

Το πράσινο του φιστικιού με το κόκκινο του σιροπιού δένουν καλά και το φύλλο τα συμπληρώνει όλα. Η συνταγή είναι αρκετά γνωστή και με παραλλαγές στο διαδίκτυο αλλά εγώ εμπιστεύτηκα την Ζενεβιέβ Κο, γιατί πρώτον μου αρέσει το όνομα Ζενεβιέβ, μου θυμίζει λίγο δεν ξέρω τι, κάτι προς βόρεια Ευρώπη σαν να την κυνηγάς και να της φωνάζεις Ζενεβιέβ Μύγδαλα ένα πράγμα αν και η συγκεκριμένη Ζενεβιέβ είναι Ασιατικής καταγωγής με μαύρα μακριά μαλλιά, αλλά δουλεύει στους ΝΥ Τimes και μερικές συνταγές της θα δείτε εδώ. 

Επειδή ως γνωστόν είμαι βλαμμένος άλλαξα λίγο ή πολύ τη συνταγή της για να την πάω στα γούστα μου και νομίζω ότι τα κατάφερα πολύ καλά.. 

Είχα πει να μην ανεβάσω συνταγή με το χαμό που γινόταν με τις φωτιές και τα λοιπά δεινά που μας έτυχαν αλλά αυτή ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας. Βέβαια που να φανταστώ ότι θα είχαμε δυο μεγάλες φωτιές στην Αττική σήμερα και τον χαμό στο Αφγανιστάν με τους ανθρώπους να πέφτουν από τα αεροπλάνα.. αλλά ας μην το συνεχίσω... τέλος πάντων... Αν έχετε διάθεση ρίξτε της μια ματιά. Νομίζω ότι θα την βρείτε ενδιαφέρουσα.. Α! το χειμώνα θα κάνω μια συνταγή για αλμυρό-γλυκό μπακλαβά με μελιτζάνες.. έτσι για να ξέρετε τι σας περιμένει... 

Ήρθε και ο δεκαπενταύγουστος.. Σχεδόν το καλοκαίρι πάει προς το τέλος του και τι καλοκαίρι ήταν αυτό! Καλό-καίρι… μμμμμ ή μάλλον κακοκαίρι ήταν παρά καλοκαίρι… Ζέστη και μετά φωτιές και ξανά ζέστη. 

Αλλά γενικά μιλώντας το καλοκαίρι είναι η εποχή συγκομιδής. Θα πάρεις ότι έσπειρες τους προηγούμενους μήνες. Αν πρόσεξες το χωράφι σου και ήταν και ο καιρός σύμμαχός σου κάτι θα κάνεις.

Ο Πάνος με τα Φιστίκια του Kelyfos για άλλη μια χρονιά ξεκίνησε συγκομιδή και πήγα να τον δω.. Επειδή ήμουν εκεί και πέρσι μπορώ πια να ξεχωρίσω και με βεβαιότητα να πω ότι η μια χρονιά δεν είναι ίδια με την άλλη.

Καθόλου όμως… δεν πα να παιδεύεσαι εσύ, να κλαδεύεις, να λιπαίνεις, να ποτίζεις, να κάνεις τη φυτοπροστασία σου… Δέκα μέρες απίστευτης ζέστης στο τέλος της εποχής που μεγαλώνουν τα φιστίκια στο δέντρο και ότι και αν έκανες πριν δεν έχει σχεδόν καμία σημασία.

Φέτος τα φιστίκια δείχνουν λίγο κουρασμένα σε σχέση με πέρσι.. Οι υψηλές θερμοκρασίες στο τέλος της ανάπτυξης του καρπού έχουν σίγουρα διαφοροποιήσει το φρούτο. Είναι τρομερό… πάντως σίγουρα είναι ίσως και πιο νόστιμα από πέρσι γιατί η γεύση τους είναι πιο συμπυκνωμένη. 

Φεύγοντας μου έδωσε μια τσάντα με φρέσκα φιστίκια ακόμα με το μαλακό το φλούδι απέξω.. 

Τα έφερα σπίτι και τα άπλωσα σε μια ρηχή πιατέλα και τα στόλισα πάνω στο τραπέζι. 

Εκεί σε ένα διπλανό χωράφι είχε και μερικές αμυγδαλιές που δεν τις φροντίζει κανείς και έκοψα και μερικά μύγδαλα.. στάσου μύγδαλα ένα πράγμα μου ήρθε στο μυαλό.. να με κυνηγάει ο βοσκός με την κάπα σαν να με κυνηγάει η φωτιά ένα πράγμα..  Ά ρε μυαλό τι σκέφτεσαι.. 

Τα μύγδαλα τα έφερα και αυτά σπίτι και τα έβαλα σε ένα μικρό πιάτο από τα παιδιά στο “χωμάτινο”… Υπέροχα φάνηκαν. 

Και εκεί που τα μάζευα όλα αυτά πήγα και στο παραδιπλανό χωράφι και πήρα μερικά λουλούδια από μάραθο… θα μαζέψω τη γύρη τους γιατί είναι υπέροχο μπαχαρικό.. 

Επιστρέφοντας σπίτι τα στόλισα όλα αυτά μαζί με κάτι Τσίκουδα που μάζεψα από μια κοκορεβιθιά και τα έβαλα σε ένα βάζο. Δεν είναι έτοιμα ακόμα, είναι κατακόκκινα και όχι πράσινα (ναι, πρώτα γίνονται κόκκινα και όταν ωριμάζουν γίνονται πράσινα) οπότε δεν θα τα βάλω σε ψωμί αλλά η μυρωδιά τους είναι υπέροχη από τώρα… 

Είχα πάρει και κάτι κολοκύθες από την Ηλεία διακοσμητικές, τις έβαλα και αυτές σε δυο δίσκους και τα στόλισα και αυτά… Γενικά πολύ στολίδι έπεσε. 

Δεν ξέρω αν ήθελα να κρύψω, να ξορκίσω κάτι ή να στολίσω απλά το σπίτι και τα νέα έπιπλα.. 

Διότι ήρθαν νέα έπιπλα στο σπίτι,  μιας και μερικά παλιά έφυγαν για τα νότια προάστια. Έτσι όπως έφυγαν και άνθρωποι, έτσι όπως αλλάζει η ζωή μας. 

Και κάθεσαι και σκέφτεσαι τελικά τι είναι αυτό που έχει σημασία.. Η συγκομιδή ή όλο το ταξίδι; Πάντως είναι σαν να έχω μια λύσσα μέσα μου. Δεν είμαι ακόμα ήρεμος και στοχαστικός. 

Είναι ένας επίπονος Αύγουστος. Γεμάτος στεναχώριες, φωτιές, καταστροφές αλλά εγκυμονεί συγκομιδές και φυσικά και ελπίδες. Για να δούμε αν θα αποδειχθούν φρούδες για ακόμα μια φορά… 

Λοιπόν! τα υπέροχα μπισκότα ελαιόλαδου-φιστικιού-λεμονιού και θυμαριού της Σάρα Κίφερ. 

Τα είδα και τα λάτρεψα.. τρομερά εμφανίσιμα, ανοιξιάτικα, ωραία και ζουμπουρλούδικα. Και αρκετά Πασχαλινά... Νομίζω ότι είναι μια πολύ ωραία ιδέα για τις ημέρες αυτές. Θυμάρι δεν είχε στη συνταγή αλλά αποφάσισα να το βάλω εγώ γιατί είχα την αίσθηση ότι θα ταίριαζε και τελικά δίκιο είχα.

Μαζί με την Πάβλοβα, την Παστιέρα Ναπολετάνα και μια άλλη Ιταλική αλμυρή τάρτα νομίζω ότι θα είναι τα φαγητά που θα προτείνω για φέτος το Πάσχα. Μιας και Πάσχα στο χωριό δεν θα κάνουμε τουλάχιστον να κάνουμε κάτι διαφορετικό. 

Εύκολη και δύσκολη αυτή η συνταγή συνάμα.. Η δυσκολία είναι στο να ανοίξεις τη ζύμη για να κόψεις τα μπισκότα.. Όλοι έχετε κάνει μελομακάρονα και ξέρετε πως ξερνάει η ζύμη το λάδι κτλ.. Εδώ, για να μπορεί να ανοίξει η ζύμη μπαίνει παραπάνω αλεύρι και γίνεται πολύ τριφτή. Αυτό μαζί με το γεγονός ότι στη ζύμη έχει φιστίκι πραγματικά δεν βοηθάει και πολύ :-) 

Μη σας απογοητεύω όμως από τώρα.. 

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε:

Έχω ανεβάσει αρκετά χούμους στο σάιτ αυτό.. και είναι τρελό μιας και δεν είναι από τα αγαπημένα μου. Και σχεδόν όλες οι συνταγές από χούμους που έχω ανεβάσει έχουν και κάτι... 

Υπάρχει το χούμους με την κολοκύθα όπου η κολοκύθα δίνει μια πιο ελαφριά γεύση... 

Υπάρχει το χούμους με το πατζάρι με το ιδιαίτερο χρώμα του... 

Αλλά ακόμα και το απλό χούμους δεν είναι τόσο απλό μιας και μέσα βάζω αντζούγιες.. 

Τελικά αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι έχω θέμα με το ταχίνι ακόμα και στο χούμους. 

Γενικά το σουσάμι το λατρεύω.. Σε τυρόπιτα επάνω θα μετρήσω τους σπόρους του ένα πράγμα. 

Αλλά όταν το κάνεις ταχίνι ε κάπως ξεφεύγει και γίνεται πολύ έντονο. Ταχινόπιτες κτλ ας πούμε ούτε να τις δω.. 

Άντε σε σάλτσα με μπόλικο νερό και λεμόνι μαζί με φαλάφελ θα το φάω αλλά μέχρις εκεί.. 

Πριν από λίγες μέρες έφτιαξα ένα βίντεο με χούμους για το περιοδικό Olive σε μια συνταγή με ταχίνι. 

Η συνταγή είναι της Νανάς Δαριώτη η οποία είναι καταπληκτική μαγείρισσα και πολύ πολύ έμπειρη... 

Μου άρεσε πολύ η συνταγή της αλλά ήθελα να δοκιμάσω να κάνω ένα χούμους με κάποιο άλλο καρπό... 

Τότε σκέφτηκα ότι ίσως άξιζε να δοκιμάσω να χρησιμοποιήσω τα φιστίκια του Kelyfos αντί για σουσάμι.. και να κάνω "ταχίνι" από φιστίκι Αγίνης. 

Το έφτιαξα και στα πρώτα βήματα κατάλαβα ότι πρέπει να μειώσω λίγο την ένταση των υπολοίπων υλικών μιας και δεν είχαν να παίξουν

ενάντια στο ταχίνι αυτή τη φορά.. 

Οπότε έβαλα λιγότερο σκόρδο και λεμόνι καθώς και μπαχαρικά. 

Για το χρώμα και ελαφριά γεύση χρησιμοποίησα κάποια αρωματικά μέσα στο σώμα του χούμους που έδωσαν ωραία γεύση και άρωμα. 

Νομίζω ότι αυτό θα είναι το αγαπημένο μου χούμους!

Τα κεραμικά που έχω σερβίρει το χούμους και τις πίτες είναι από το υπέροχο Homatino

Θα μου πεις γιατί πλακάκι βρε Γιάννη; 

Στα Αγγλικά αυτό το γλυκό θα το έλεγες slab, το οποίο αυτό σημαίνει... ή μάλλον όχι ακριβώς πλακάκι αλλά πέτρα όπως ας πούμε ένα κομμάτι μάρμαρο.. 

Τάρτα δεν είναι γιατί αφ' ενός δεν έχει ζύμη τάρτας και δεν έχει γέμιση με την κλασική "ταρτική" έννοια της λέξης. Είναι σαν κέικ; μπα.. ούτε σαν κέικ γιατί η βάση είναι κάτι ανάμεσα σε ζύμη μπισκότου, παστέλι και τάρτας. Γενικά είναι κάτι που δεν το έχετε φάει και πολύ... Σας μπάρα θα το έλεγα και αν το έκοβα στα σωστά κομμάτια μάλλον σαν μπάρα φιστικιού θα μπορούσα να το πουλούσα αν είχα ζαχαροπλαστείο... 

Η ιστορία ξεκίνησε πριν τα Χριστούγεννα όταν είδα ένα ίδιο σχεδόν γλυκό που το είχε φτιάξει ο φίλος Διονύσιος και μου άρεσε πολύ εμφανισιακά και του το είπα.. Και μου είπε ότι θα μου στείλει μερικά κομμάτια με ένα ταξί. Όπως και έκανε. Με τον φίλο του τον Jim έκαναν θαύματα στην κουζίνα του σπιτιού τους φέτος το χειμώνα... και μιας και δεν μπορούν να τα τρώνε όλα έκαναν πακέτα και έστειλαν πολλά σε φίλους τους. Όλα αυτά τα έγραψα πιο αναλυτικά εδώ και μπορείτε αν θέλετε να τα διαβάσετε...  

Ζήτησα λοιπόν τη συνταγή από τον Διονύσιο και μου την έστειλε και μπράβο και μαγκιά του δηλαδή! Είπα να τη δοκιμάσω λοιπόν και την δοκίμασα. Και βγήκε μια αποτυχία. Και στενοχωρήθηκα πολύ.. είχα πάρει και κάτι πεκάν για να τα στολίσω όπως και εκείνος και πραγματικά δεν βγήκε καλό. 

Και δεν βγήκε καλό για τρεις λόγους. Πρώτος λόγος ότι δεν διάβασα σωστά τη συνταγή, δεύτερος γιατί έκανα του κεφαλιού μου και τρίτος λόγος ότι είχα μάθημα την ώρα που έψηνα το γλυκό και το παράψησα.. Και αν παραψήσεις καραμέλα ξέρεις τι συμβαίνει... 

Δεν το έβαλα κάτω και την έκανα ξανά την επόμενη μέρα. Και αντί για πεκάν έβαλα τα καταπληκτικά φιστίκια του Παναγιώτη από το Κέλυφος. Και βγήκε το γλυκό απλά υπέροχο.. Είχα και λίγη λιωμένη σοκολάτα από ένα βίντεο που γυρνούσα εκείνη την ώρα οπότε έριξα και λίγη από πάνω.. 

Λοιπόν, εδώ σας έχω την συνταγή και ακολουθήστε τη κατά γράμμα και θα φάτε ένα όνειρο.. 

Μια συμβουλή... κόψτε το σε μικρά κομμάτια.. 

Νομίζω ότι αυτό το φαγητό θα σας είναι μια μεγάλη έκπληξη... Surf and Turf ένα πράγμα, θάλασσα και βουνό μαζί, με υλικά που τώρα είναι στο φόρτε τους και το ψάρι πρωταγωνιστής. 

Σαν ιδέα το βρήκα από μια αγαπημένη μαγείρισσα τη Diana Henry αλλά με αρκετά διαφορετικά υλικά.. Πάντως το ρόδι το είχε η άτιμη... Και μιας το αγαπώ πολύ όπως επίσης και το φιστίκι Αιγίνης είπα να τα συνδυάσω... 

Εύκολο και της στιγμής φαγητό.. αλλά όταν το σερβίρετε είμαι σίγουρος ότι θα ανοίξουν πολλά στόματα.. και από την έκπληξη και τα χρώματα αλλά και από την νοστιμιά. 

Στη συνταγή προτείνω οξύμελι.. Είναι ένα από τα πολύ αγαπημένα μου προϊόντα, είναι κάτι που έρχεται από την αρχαία Ελλάδα και κάτι μου λέει ότι μια τέτοια συνταγή όσο γκουρμέ και αν φαίνεται τώρα είναι μια συνταγή που ταιριάζει απόλυτα με το τι έτρωγαν στην αρχαία Ελλάδα. 

Έχει φρούτα, ψάρι, ξηρούς καρπούς, και είναι και αρκετά γλυκόξινη.. Εντάξει καυτερή πιπεριά δεν είχαν και σίγουρα ούτε και λεμόνια αλλά νομίζω όλα τα υπόλοιπα θα μπορούσαν να τα έχουν και να δημιουργήσουν ένα τέτοιο πιάτο.

Αν δεν βρείτε οξύμελι τότε κάντε το δικό σας με λίγο καλό ξίδι που θα το ανακατέψετε σε κάποιο ανθόμελο. Μη μου βάλετε κανένα μέλι από βελανιδιά ή καρυδιά που είναι αρκετά πικρά έτσι; κάτι απλό θέλει και αρωματικό. 

Οι τσιπούρες δε, είναι το μαγικό ψάρι για αυτή τη συνταγή. Είναι ότι πρέπει ποσοτικά, ένα ψάρι για ένα άτομο, έχουν κρουστό κρέας με απαλή γεύση και ταιριάζουν θαυμάσια με τις γλυκόξινες γεύσεις του φαγητού. Και φυσικά τσιπούρες ιχθυοτροφείου μιας και ξέρω ότι είναι φρέσκες και σε πολύ καλή τιμή! #fishfromGreece

Ας δούμε λοιπόν τι ψάρια θα πιάσουμε! Πάμε να δούμε υλικά και εκτέλεση.

Όταν θα πήγαινα στο χωράφι του Παναγιώτη τις προάλλες για την συγκομιδή έλεγα τι να πάρω μαζί μου να κεράσω εκεί τον κόσμο... 

Γλυκά, σιγά, θα γινόντουσαν χάλια, αναψυκτικά; πάλι η ίδια σκέψη.. 

Μήπως να έπαιρνα κάτι για να τους δώσω σαν κολατσιό; Και κάτι που να έχει να κάνει με φιστίκια όμως.. αλλά τι; Και κάτι που δεν θα ήθελε πιρούνια ή κουτάλια για να φαγωθεί... 

Και τελικά μου ήρθε. Θα έφτιαχνα μια μπάλα τυριού και θα την πήγαινα με παξιμάδια και φρυγανιές για να τη φάνε οι συλλέκτες. 

Είναι μια αγαπημένη μου συνταγή, υπέροχη τόσο στο χωράφι όσο και για ένα πάρτι στο σπίτι ή ακόμα και για ορεκτικό μαζί με τα ποτά σε ένα επίσημο δείπνο στα Χριστούγεννα. 

Τι άλλο θέλετε δηλαδή... 

Μπορεί να γίνει με πολλά είδη τυριού που να είναι μαλακά όμως και να μπορούν να πλάθονται.. Άρα τυρί κρέμα, ξινομυζήθρα είναι μια χαρά. 

Είχα εγώ ξινομυζήθρα Κρητικιά οπότε είπα να χρησιμοποιήσω αυτή. Μιας και είναι λίγο ξινή και στεγνή, έβαλα λίγη κρέμα γάλακτος και έβαλα μέσα φρούτα ξερά και φυσικά φιστίκια που είχα από τον Παναγιώτη. 

Μπόλικο πιπέρι, λίγο, ελάχιστο αλάτι και φρέσκα μυρωδικά ψιλοκομμένα... Ανακατεύεις και έτοιμο! 

Το είχα στο ψυγείο, το πήγα και το σέρβιρα με φρυγανίτσες και πολύ τους άρεσε! 

Μετά όμως είδα και μια συκιά.. και εκεί είχα μια ακόμα ιδέα.. έκοψα μερικά σύκα, τα γέμισα με μείγμα από το τυρί και τα σέρβιρα με λίγο μέλι.. 

Δεν έμεινε κολυμπιθρόξυλο... 

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε: