14 Δεκέμβρη σήμερα. 

Προσπαθώ να "κόψω" ένα τιμολόγιο για ένα event που έκανα εχθές σε συνεργασία με την "ΕΛΟΠΥ" και ήμουν σε ένα μεγάλο ΙΕΚ μαγειρικής όπου έκανα μια παρουσίαση και 4 συνταγές με ψάρια. 

Λατρεύω την ΕΛΟΠΥ και τα ψάρια ιχθυοκαλλιέργειας γιατί μου επιτρέπουν σαν επαγγελματία μάγειρα αλλά και σαν απλό οικιακό μάγειρα να έχω μια υπέροχη πρώτη ύλη που να τη χρησιμοποιώ για αποενοχοποιημένες συνταγές με ψάρι. 

Και λέω αποενοχοποιημένες γιατί δεν χρειάζεται να το κάνω μόνο ψητό ή βραστό για να το σεβαστώ και καλά... Ήταν πολύ ωραίες και ελαφριές και ενδιαφέρουσες και διαφορετικές.. Θα τις φτιάξω και θα τις ανεβάσω και εδώ. 

Τέλος πάντων.. εδώ και ώρα προσπαθώ να κόψω το τιμολόγιο αλλά αυτή η online εφαρμογή το e-timologio που πρέπει να το κόψω αρνείται να δουλέψει... 

Οπότε για να μην αρχίσω να βρίζω ας σας μιλήσω για μια συνταγή που αγαπώ πολύ... 

Την έφτιαξα πέρσι σχετικά αργά με τους τελευταίους λωτούς, την φωτογράφησα και δεν την ανέβασα ποτέ στο σάιτ. Περίμενα να το κάνω φέτος που οι λωτοί θα ήταν στο φόρτε τους και μάλλον είναι τώρα η ώρα.

Είναι λοιπόν μια πουτίγκα.. ας πούμε δηλαδή ένα κέικ το οποίο όμως δεν ψήνεται στο φούρνο αλλά βράζει. Και θα μου πεις βρε Γιάννη πως βράζει ένα κέικ; δεν γίνεται λούτσα μέσα στην κατσαρόλα; ε, δεν γίνεται... και στην εκτέλεση της συνταγής θα σας πω το πως.

Την συνταγή την είχα πολλά πολλά χρόνια από μια πολυαγαπημένη μου μαγείρισσα την Pim μια Αμερικανοταϋλανδή τύπισσα η οποία στην χρυσή εποχή των food blogs (βλέπε David Liebovitch, Smitten Kitchen κτλ.) πραγματικά είχα βγάλει υπέροχες συνταγές και πάντα ήταν πολύ επεξηγηματική στην εκτέλεση τους.. 

Λίγο μου θυμίζει την Αργυρώ την Κουτσού από τη Τζουτζούκα ένα πράγμα.. το ίδιο πάθος και αφοσίωση για τη μαγειρική... 

Η Πιμ λοιπόν είχε ένα μπλογκ.. Βίβλο το είχα.. ότι συνταγή έβγαζε πήγαινα και τη διάβαζα.. Αλλά μετά από χρόνια η Πιμ έγινε ιδιοκτήτρια 3 εστιατορίων.. δύο στην Αμερική και ένα στην Μπανκόγκ.. Οπότε δεν είχε χρόνο να ανεβάζει συνταγές... 

Και κάποια στιγμή που πήγα να κάνω μια συνταγή της το μπλογκ της δεν υπήρχε πια.. Είχε εξαφανιστεί. Ήταν η πρώτη φορά που μου συνέβαινε αυτό... Να έχω ένα σάιτ αναφοράς με υπέροχες συνταγές και να χαθεί έτσι σαν να μην υπήρχε. 

Φοβερό... 

Για κάποιο λόγο νομίζουμε ότι τα σάιτ που ακολουθούμε θα είναι εδώ για πάντα... Καμία σχέση. Καριέρες ανεβαίνουν και πέφτουν, σέρβερ επίσης πέφτουν οπότε τίποτε δεν είναι σίγουρο... Ένα άλλο αγαπημένο μου σάιτ το Khymos το οποίο μιλούσε για fine dining και foraging όταν κανείς δεν ήξερε καν τι ήταν αυτά επίσης άλλαξε ρότα και το μόνο που μένει είναι ένα e-book για τη χρήση των κολλοειδών. Τέλος πάντων.. Η αλήθεια είναι ότι αν κοιτάξω τα bookmark μου τα μισά είναι ανενεργά. 

Οπότε σας τα λέω όλα αυτά για να προσέχετε. Δεν λέω να τυπώνετε κάθε συνταγή που σας αρέσει αλλά τουλάχιστον να την κρατάτε κάπου αποθηκευμένη. 

Ας γυρίσουμε λοιπόν στους λωτούς και την Pim. Πριν ένα χρόνο κατάφερα και βρήκα τη συνταγή. Μιας και δεν ήταν δική της από την αρχή έψαξα και βρήκα ποια την είχε γράψει πρώτη και έτσι τη δοκίμασα. 

Είναι ένα υπέροχο γλυκό. Ο λωτός δεν είναι ότι "ακούγεται" πολύ αλλά είναι γενικά υπέροχη και απαλή η γεύση του, το γλυκό είναι υπέρ ζουμερό και γενικά είναι από τα πολύ αγαπημένα μου χειμωνιάτικα γλυκά. 

Ας δούμε λοιπόν τη συνταγή.

Λατρεύω τους λωτούς..

Δηλαδή δεν είναι ότι τόσο πολύ τους θεωρώ σαν πολύ γευστικό φρούτο αλλά τρελαίνομαι με την πάρτη τους ένα πράγμα. 

Να πω ότι τους λατρεύω σαν δέντρα, είναι το απόλυτο χειμωνιάτικο καρποφόρο με μόνο τους κόκκινους καρπούς πάνω στα γκρι κλαδιά για να μην πω τα υπέροχα πορτοκαλί τους φύλλα το φθινόπωρο...

Στη ζαχαροπλαστική τώρα τους βάζω σε μια υπέροχη πουτίγκα που κάνω και πραγματικά την λατρεύω... αλλά δεν θυμάμαι να τους είχα χρησιμοποιήσει στη μαγειρική. Μέχρι που μου ήρθε η ιδέα να τους βάλω σε μια κολοκυθόσουπα. 

Σκεφτόμουν ότι θα ήταν μια υπέροχη σούπα.. αλλά περίμενα μέρες να την κάνω γιατί οι λωτοί που είχα οι άτιμοι δεν ωρίμαζαν με τίποτε.. 

Αλλά τελικά έγινε μια σούπα μα μια σούπα, όνειρο!!! Δοκιμάστε τη.. έτσι αν θέλετε να κάνετε ένα δώρο στον εαυτό σας... 

Τώρα που το ξανασκέφτομαι ίσως έπρεπε να έψηνα και τους λωτούς μαζί με την κολοκύθα.. 

Την επόμενη φορά θα το δοκιμάσω... Ίσως κάνει τη γεύση ακόμα πιο έντονη! 

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε!

Άντε κοντεύει να φύγει το 2020.. Σέρνει τα πόδια του όμως και δεν ξεκουμπίζεται.. Και θα μου πεις, θα μπει το 2021 και; θα είναι καλύτερο; Μπα.. στην αρχή τουλάχιστον καθόλου.. Αλλά έχεις μια ελπίδα βρε παιδί μου.. 

Για μένα το 20 πάντως ήταν μια χρονιά με πολλούς αποχωρισμούς. Μέχρι και σήμερα, παραμονή Χριστουγέννων, ήμουν στο νεκροταφείο όπου αποχαιρετήσαμε τον Τέλη.. 

Καταπληκτικός ο Τέλης, πατέρας του φίλου και συμμαθητή μου Γιάννη, ο άνθρωπος που με προσέλαβε για πρώτη φορά στην εταιρεία του την ΤΕΧ-FIN, με μεγάλη αγάπη στα ταξίδια, θυμάμαι εκδρομές στη Νάουσα, Πάσχατα στη Σαντορίνη και ταξίδια στη Θεσ/νικη. Θυμάμαι να δοκιμάζω μαζί τους βατραχοπόδαρα στον Κρικέλα, να ακούμε Θοδωράκη στο πικάπ και να παίζουμε σκάκι.. ωραία τα 80's.. 

Πέρα από τον Τέλη, μια εβδομάδα πριν έφυγε ο Γιούκι, το λευκό σκυλί της αυλής, ένας ζόρικος και τζόρας σκύλος που ήταν εδώ στην οικογένεια 13 χρόνια. Πήγε να βρει τον πατέρα μου που έφυγε το Φλεβάρη και να κάνουν βόλτες μαζί εκεί πάνω. 

Αποχαιρετήσαμε και τον Τζέκο, μερικές μέρες πριν.. Οικογενειακός φίλος, κουμπάρος κτλ.. Δύσκολος ο Τζέκος. Τρομερός όμως. Μου φαινόταν γίγαντας όταν ήμουν παιδί και παιδί παράλληλα όταν είχε πιει ένα ποτηράκι παραπάνω.. Έχω να θυμάμαι πολλές φορές να παίζουμε μικροί μεγάλοι κρυφτό στην αυλή.. 

Αποχαιρέτησα και την αθωότητα το 20.. στις ανθρώπινες σχέσεις τουλάχιστον... μεγάλη κουβέντα ας την αφήσουμε για τώρα..

Και μιας και η μάνα μου πέθανε ανήμερα Χριστούγεννα 21 χρόνια πριν, κάθε Χριστούγεννα που πέρασαν από τότε είναι και αυτό πάντα στο μυαλό μου. 

Φορτισμένο το 20 λοιπόν, και από τον Οκτώβρη και πέρα με ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ δουλειά.. Εξοντωτικοί ρυθμοί που πραγματικά με έκαναν να χαθώ από τον κόσμο. 

Την προηγούμενη εβδομάδα είχα σχεδόν κλατάρει.. Είναι το λοκντάουν, είχα τρομερή δουλειά, και νόμιζα ότι απλά το έχασα. Ότι τίποτε δεν έχει νόημα και τέτοια. Άντε να φύγουμε και εμείς και δεν συμμαζεύεται.. 

Και τότε είδα στο facebook μια φωτογραφία του Διονύση με κάτι που μου φαινόταν σαν ορθογώνια τάρτα με πεκάν.. φαινόταν τόσο ωραία που μου έτρεξαν τα σάλια. 

Του το είπα με ένα σχόλιο. Και μετά από λίγο ήρθε μήνυμα.. Δεν είναι τάρτα Γιάννη αλλά μπάρες. Και επειδή έχουμε πολλές ετοιμάζουμε Care Packages με τον Jim και στέλνουμε σε φίλους. Δώσε μας τη διεύθυνση σου και θα σου στείλουμε με ένα φίλο μας ταξιτζή. 

Και την επόμενη μέρα ήρθαν.. Οι μπάρες. Μαζί τους ήρθαν μερικά κομμάτια από μια τούρτα με παστινάκι, μια ρεμουλάντ από παστινάκι με σπιτική μαγιονέζα και μερικά καταπληκτικά τουρσιά. Όλα σπιτικά... 

Οι μπάρες, αυτές οι μπάρες είναι υπέροχες.. μικρές μπουκιές σχεδόν (έτσι για να μην έχεις τύψεις) ίσα ίσα τρία πεκάν χωράνε επάνω. Ζήτησα τη συνταγή.. ελπίζω να μου τη δώσει.. Αν δεν μου τη δώσει θα βρω μια και θα την φτιάξω και θα την ανεβάσω στο σάιτ. Γιατί πρέπει.. Γιατί αυτές οι μπάρες με έσωσαν πραγματικά αυτά τα Χριστούγεννα. Ένιωσα ότι με νοιάζονται (όχι οι μπάρες φυσικά)...  

Και φυσικά ξέρω ότι έχω κόσμο που με νοιάζεται και πολύ καλούς φίλους. Αλλά με τον ιό τώρα όλοι έχουμε απομακρυνθεί.. όλοι λίγο στον κόσμο μας... και αυτή τη μικρή χειρονομία ή και άλλες αντίστοιχες τις χρειαζόμαστε. 

Τέλος πάντων... Να πω ότι τους έστειλα και εγώ πίσω ένα δεματάκι.. γιατί έτσι πρέπει με αυτά τα πράγματα. 

'Επειτα ήρθε ένα άλλο δεματάκι, από χωριό με λωτούς και λίγα ωραία μανταρίνια.. Θα τα κάνω γλυκό τα μανταρίνια αυτά.. αν προλάβω.. 

Χτες εντωμεταξύ νόμιζα ότι θα ήταν η τελευταία μέρα δουλειάς και πραγματικά πετούσα.. Τελικά χτες βράδυ ήρθαν μερικά μέιλ για διορθώσεις με τα οποία παιδεύομαι μέχρι και τώρα αλλά ΟΚ... Είχα να πάω και σε ένα γραφείο στην Κηφισιά να αφήσω ένα τιμολόγιο οπότε μιας και βγήκα πέρασα από τον Αλέξανδρο Παυλώφ και πήρα ένα Πανετόνε.. Σε ένα ωραίο κουτί τα έχει και τα πουλάει.. Αυτό ήταν το δικό μου care package στον εαυτό μου μιας και φέτος ούτε καν να στολίσω πρόλαβα και από γλυκά ούτε λόγος.. 

Κάθησα λοιπόν χτες το βράδυ αργά και τα φωτογράφησα όλα αυτά για να τα μοιραστώ μαζί σας. Να τα μοιραστώ και να σας ευχηθώ να έχετε όμορφες γιορτές και να έχετε στη ζωή σας ανθρώπους που σε στιγμές δύσκολες να σας στέλνουν ένα πακέτο, να σας παίρνουν ένα τηλέφωνο και να σας σηκώνουν λίγο.. 

Δοκίμασα και από το Πανετόνε. Όταν τελείωσα τη φωτογράφιση γύρω στις 3... Ένας αφρός.. Αν σας βγάλει ο δρόμος σας στην Ερυθραία και περάσετε από το Pavlov's Lab να πάρετε ένα... και θα με θυμηθείτε... Αλλά πάρτε τηλέφωνο πρώτα μιας και δεν βγάζει πολλά.. 

2110124691