Δεν είχα σκοπό να ανεβάσω αυτό το άρθρο σήμερα μιας και μόλις χτες ανέβασα κάποιες από τις φωτογραφίες στο ινστα. 

Θα περίμενα μερικές μέρες ακόμα μιας και η συγκομιδή μόλις ξεκίνησε και ακόμα έχει μέλλον μπροστά της. 

Αλλά μετά διάβασα μια ανάρτηση του David Kinch στο ινστα.. 

Για όσους δεν ξέρουν και φαντάζομαι ότι είναι πολλοί, ο David Kinch είναι ένας Αμερικάνος Σεφ, που έχει ένα από τα πολύ υπέροχα εστιατόρια στη Δυτική Ακτή των ΗΠΑ το Manresa . O Kinch είναι ένας ροκάς να τον πω έτσι σεφ, ο οποίος λατρεύει το σερφ και κάνει σχεδόν κάθε μέρα στην παραλία κάτω από το εστιατόριό του, αγαπάει πολύ τους τοπικούς παραγωγούς και ακολουθεί την εποχικότητα στο μενού του εστιατόριου του και το βιβλίο με το όνομα του εστιατορίου του αν σας βρεθεί στα χέρια να το διαβάσετε και να το λατρέψετε. 

Τι ανέφερε τώρα στην σημερινή του ανάρτηση; Ο Kinch είναι υποψήφιος για τον τίτλο του “outstanding chef” στα πολύ σημαντικά βραβεία του James Beard Foundation  (ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που σκοπό έχει την προώθηση του καλού φαγητού στις Η.Π.Α.). Δήλωσε λοιπόν ο καλός Σεφ ότι αποχωρεί και δεν θέλει να είναι υποψήφιος για τη θέση αυτή. 

Ο λόγος είναι ότι δεν αισθάνεται όμορφα, εν μέσω της πανδημίας του ιού και των τόσων προβλημάτων που έχει φέρει ιδίως στον επισιτιστικό τομέα, να πανηγυρίζει και να γιορτάζει τέτοια βραβεία. Δεν νιώθει να υπάρχει κάποιο νόημα. Τα προβλήματα των εστιατορίων είναι τεράστια και όλος αυτός ο κλάδος πρέπει να αλλάξει εντελώς τακτική αλλά και πολιτικές. 

Ξεκινάει λοιπόν να μιλάει για τα προβλήματα του κλάδου, για τους μισθούς πείνας που παίρνουν οι εργαζόμενοι στην εστίαση, στις μεγάλες ανισότητες λόγω φύλου, εθνότητας ή σεξουαλικής ταυτότητας που υπάρχουν στα εστιατόρια, στο θέμα του φιλοδωρήματος που προκαλεί μεγάλες οικονομικές διαφορές ανάμεσα στην κουζίνα και στο σέρβις και οδηγεί σε επιπλέον ανισότητες ανάμεσα στους εργαζομένους του εστιατορίου, και σε άλλα πολλά θέματα και τέλος καταλήγει στις τιμές των εστιατορίων, στο τι πληρώνει ο κόσμος, τι νομίζει ότι θα πρέπει να πληρώνει και στο τι πραγματικά πρέπει να πληρώνει για να φάει αυτό που τρώει ώστε να “βγαίνει” το κόστος του φαγητού, να μην τρώμε σάπια φαγητά και άθλιες πρώτες ύλες και να αγκαλιάσουμε τους τοπικούς παραγωγούς. 

Αυτό όμως που παρατηρώ είναι ότι στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο επίσης, υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στον παραγωγό και τον απλό κόσμο. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να εστιάσουμε πρώτα. 

Πόσοι ξέρουν πως παράγεται το κρασί, πως παίρνουμε το μέλι, πως μαζεύεις τα φιστίκια, πόσος κόπος χρειάζεται για να βγάλεις υπέροχες πρώτες ύλες και πόσο πρέπει να σεβόμαστε αυτό που βάζουμε στο σώμα μας και τον άνθρωπο που το έχει παράξει. 

Πόσοι από μας έχουν πάει σε ένα τρύγο, πόσοι ξέρουμε πότε μαζεύουν τα κρυστάλλια και πότε τα μήλα, πόσοι ξέρουν πως είναι η σταφίδα πριν γίνει η μαραμένη ξερή μαύρη σταφιδούλα που θα βρούμε στο κέικ μας. Αν δεν ξέρουμε την πρώτη ύλη, αν δεν έχουμε εκπαιδευτεί σε αυτό, αν δεν ξέρουμε το κόστος που χρειάζεται για να την πάρεις πως θα πάμε σε ένα εστιατόριο αργότερα και θα το καταλάβουμε και θα πληρώσουμε με χαρά αυτό που θα φάμε γιατί θα ξέρουμε πως έχει φτάσει στο τραπέζι μας; 

Πριν μερικές μέρες βρέθηκα στο κτήμα του Παναγιώτη για να δω τη συγκομιδή του φιστικιού.

Χάθηκα πηγαίνοντας και ευτυχώς με βοήθησε να το βρω αλλά έβλεπα το άγχος του να μην αφήσει τους εργάτες μόνους τους και κάνουν κάποιο λάθος στη συγκομιδή. 

Έπρεπε να τους μάθει ποια δέντρα να πάνε, σε ποια κλαδιά από τα δέντρα είχαν έτοιμα τα φιστίκια λόγω του ότι ήταν πιο κοντά στον ήλιο, ποια θα μαζέψουν και ποια θα αφήσουν. 

Γιατί ο Παναγιώτης δεν θα μαζέψει όλο τον καρπό σε ένα μάζεμα. Όχι!! θα περάσουν τουλάχιστον 10 μέρες μαζέματος για να πάρει και τα τελευταία. Και φυσικά για όλες αυτές τις μέρες θα πληρώνει εργατικά. Δεν θα τα πλακώσει να τα μαζέψει όλα με τη μία και να ξεμπερδεύει και να τα πάει στον έμπορο. Γιατί ο Παναγιώτης πονάει το προϊόν του, δεν το θεωρεί απλά μέσο του να βγάλει χρήματα και θέλει να είναι τέλειο. 

Έτσι αν φας φιστίκι από τον Παναγιώτη θα πάθεις πλάκα… Θα πεις τι είναι αυτό το πράγμα μάνα μου; Και βέβαια θα το πεις. Θα είναι το καλύτερο φιστίκι. Αλλά δεν θα είναι το φτηνότερο Φιστίκι! Δεν θα είναι γιατί θα πληρώσει πέντε φορές περισσότερα εργατικά για να κάνει τη συγκομιδή του, θα έχουν περάσει όλα έλεγχο ένα ένα μέχρι να φτάσουν σε σένα. 

Και εδώ είναι τα θέματα.. Λείπει η εκπαίδευση. Δεν ξέρουμε για παράδειγμα ότι τα πιο νόστιμα φιστίκια ψίχα βγαίνουν από τα φιστίκια που δεν έχουν ανοίξει (και λογικό βέβαια αν το σκεφτείς, μιας και εκείνα κρατάνε την υγρασία και τη γεύση τους περισσότερο), δεν ξέρουμε ότι τα φιστίκια από το Ιράν είναι στην πλειοψηφία τους κακής ποιότητας και όταν πας στον σούπερ ζαχαροπλάστη να πάρεις ένα παγωτό φιστίκι και τον ρωτάς από που είναι τα φιστίκια και σου λέει με κομπασμό από το Ιράν βέβαια, και εσύ ξέρεις ότι δεν πρόκειται να ξαναπάς γιατί μόνο κομπασμό έχει και τίποτε άλλο.. 

Εδώ βλέπεις ότι έφερε πολύ φτηνό rib eye γνωστή μεγάλη αλυσίδα σούπερ μάρκετ και παθαίνεις πλάκα με την τιμή μέχρι να το δοκιμάσεις όμως, και τουλάχιστον εγώ είμαι τυχερός μιας και μέσω της Μετροπόλιταν αλλά και μέσω του φίλου μου του Κυριάκου έχω φάει απίθανο Rib eye και έτσι ξέρω την απύθμενη διαφορά στη γεύση, αλλά οι περισσότερος κόσμος δεν έχει αυτή την τύχη και νομίζει ότι όλα τα κρέατα είναι τα ίδια και το να το πάρω στο 1/3 της τιμής είμαι έξυπνος. 

Και τέλος ίσως με την εκπαίδευση αυτή δουν οι νέοι άνθρωποι ότι το να παράγεις αγροτικά προϊόντα σωστά και με ποιότητα μπορείς να κάνεις τη διαφορά, και στην τσέπη σου αλλά και στην χώρα σου. Και να ασχοληθούν με αυτό.. Ή με την μεταποίηση της πρώτης ύλης.. 

Αλλά ας αφήσω την πολυλογία και ας σας αφήσω να δείτε τις υπέροχες φωτογραφίες από το κτήμα του Παναγιώτη. Δυστυχώς δεν μπορώ να σας μεταφέρω το υπέροχο άρωμα των φιστικιών καθώς πέφτουν από το δέντρο.. Αυτό μόνο αν πάτε εκεί. 

Μήπως να πω στον Παναγιώτη να το κανονίσει; :-) 

Καλή σας μέρα!