Έχω ανεβάσει αρκετά χούμους στο σάιτ αυτό.. και είναι τρελό μιας και δεν είναι από τα αγαπημένα μου. Και σχεδόν όλες οι συνταγές από χούμους που έχω ανεβάσει έχουν και κάτι... 

Υπάρχει το χούμους με την κολοκύθα όπου η κολοκύθα δίνει μια πιο ελαφριά γεύση... 

Υπάρχει το χούμους με το πατζάρι με το ιδιαίτερο χρώμα του... 

Αλλά ακόμα και το απλό χούμους δεν είναι τόσο απλό μιας και μέσα βάζω αντζούγιες.. 

Τελικά αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι έχω θέμα με το ταχίνι ακόμα και στο χούμους. 

Γενικά το σουσάμι το λατρεύω.. Σε τυρόπιτα επάνω θα μετρήσω τους σπόρους του ένα πράγμα. 

Αλλά όταν το κάνεις ταχίνι ε κάπως ξεφεύγει και γίνεται πολύ έντονο. Ταχινόπιτες κτλ ας πούμε ούτε να τις δω.. 

Άντε σε σάλτσα με μπόλικο νερό και λεμόνι μαζί με φαλάφελ θα το φάω αλλά μέχρις εκεί.. 

Πριν από λίγες μέρες έφτιαξα ένα βίντεο με χούμους για το περιοδικό Olive σε μια συνταγή με ταχίνι. 

Η συνταγή είναι της Νανάς Δαριώτη η οποία είναι καταπληκτική μαγείρισσα και πολύ πολύ έμπειρη... 

Μου άρεσε πολύ η συνταγή της αλλά ήθελα να δοκιμάσω να κάνω ένα χούμους με κάποιο άλλο καρπό... 

Τότε σκέφτηκα ότι ίσως άξιζε να δοκιμάσω να χρησιμοποιήσω τα φιστίκια του Kelyfos αντί για σουσάμι.. και να κάνω "ταχίνι" από φιστίκι Αγίνης. 

Το έφτιαξα και στα πρώτα βήματα κατάλαβα ότι πρέπει να μειώσω λίγο την ένταση των υπολοίπων υλικών μιας και δεν είχαν να παίξουν

ενάντια στο ταχίνι αυτή τη φορά.. 

Οπότε έβαλα λιγότερο σκόρδο και λεμόνι καθώς και μπαχαρικά. 

Για το χρώμα και ελαφριά γεύση χρησιμοποίησα κάποια αρωματικά μέσα στο σώμα του χούμους που έδωσαν ωραία γεύση και άρωμα. 

Νομίζω ότι αυτό θα είναι το αγαπημένο μου χούμους!

Τα κεραμικά που έχω σερβίρει το χούμους και τις πίτες είναι από το υπέροχο Homatino

Θα μου πεις γιατί πλακάκι βρε Γιάννη; 

Στα Αγγλικά αυτό το γλυκό θα το έλεγες slab, το οποίο αυτό σημαίνει... ή μάλλον όχι ακριβώς πλακάκι αλλά πέτρα όπως ας πούμε ένα κομμάτι μάρμαρο.. 

Τάρτα δεν είναι γιατί αφ' ενός δεν έχει ζύμη τάρτας και δεν έχει γέμιση με την κλασική "ταρτική" έννοια της λέξης. Είναι σαν κέικ; μπα.. ούτε σαν κέικ γιατί η βάση είναι κάτι ανάμεσα σε ζύμη μπισκότου, παστέλι και τάρτας. Γενικά είναι κάτι που δεν το έχετε φάει και πολύ... Σας μπάρα θα το έλεγα και αν το έκοβα στα σωστά κομμάτια μάλλον σαν μπάρα φιστικιού θα μπορούσα να το πουλούσα αν είχα ζαχαροπλαστείο... 

Η ιστορία ξεκίνησε πριν τα Χριστούγεννα όταν είδα ένα ίδιο σχεδόν γλυκό που το είχε φτιάξει ο φίλος Διονύσιος και μου άρεσε πολύ εμφανισιακά και του το είπα.. Και μου είπε ότι θα μου στείλει μερικά κομμάτια με ένα ταξί. Όπως και έκανε. Με τον φίλο του τον Jim έκαναν θαύματα στην κουζίνα του σπιτιού τους φέτος το χειμώνα... και μιας και δεν μπορούν να τα τρώνε όλα έκαναν πακέτα και έστειλαν πολλά σε φίλους τους. Όλα αυτά τα έγραψα πιο αναλυτικά εδώ και μπορείτε αν θέλετε να τα διαβάσετε...  

Ζήτησα λοιπόν τη συνταγή από τον Διονύσιο και μου την έστειλε και μπράβο και μαγκιά του δηλαδή! Είπα να τη δοκιμάσω λοιπόν και την δοκίμασα. Και βγήκε μια αποτυχία. Και στενοχωρήθηκα πολύ.. είχα πάρει και κάτι πεκάν για να τα στολίσω όπως και εκείνος και πραγματικά δεν βγήκε καλό. 

Και δεν βγήκε καλό για τρεις λόγους. Πρώτος λόγος ότι δεν διάβασα σωστά τη συνταγή, δεύτερος γιατί έκανα του κεφαλιού μου και τρίτος λόγος ότι είχα μάθημα την ώρα που έψηνα το γλυκό και το παράψησα.. Και αν παραψήσεις καραμέλα ξέρεις τι συμβαίνει... 

Δεν το έβαλα κάτω και την έκανα ξανά την επόμενη μέρα. Και αντί για πεκάν έβαλα τα καταπληκτικά φιστίκια του Παναγιώτη από το Κέλυφος. Και βγήκε το γλυκό απλά υπέροχο.. Είχα και λίγη λιωμένη σοκολάτα από ένα βίντεο που γυρνούσα εκείνη την ώρα οπότε έριξα και λίγη από πάνω.. 

Λοιπόν, εδώ σας έχω την συνταγή και ακολουθήστε τη κατά γράμμα και θα φάτε ένα όνειρο.. 

Μια συμβουλή... κόψτε το σε μικρά κομμάτια.. 

Νομίζω ότι αυτό το φαγητό θα σας είναι μια μεγάλη έκπληξη... Surf and Turf ένα πράγμα, θάλασσα και βουνό μαζί, με υλικά που τώρα είναι στο φόρτε τους και το ψάρι πρωταγωνιστής. 

Σαν ιδέα το βρήκα από μια αγαπημένη μαγείρισσα τη Diana Henry αλλά με αρκετά διαφορετικά υλικά.. Πάντως το ρόδι το είχε η άτιμη... Και μιας το αγαπώ πολύ όπως επίσης και το φιστίκι Αιγίνης είπα να τα συνδυάσω... 

Εύκολο και της στιγμής φαγητό.. αλλά όταν το σερβίρετε είμαι σίγουρος ότι θα ανοίξουν πολλά στόματα.. και από την έκπληξη και τα χρώματα αλλά και από την νοστιμιά. 

Στη συνταγή προτείνω οξύμελι.. Είναι ένα από τα πολύ αγαπημένα μου προϊόντα, είναι κάτι που έρχεται από την αρχαία Ελλάδα και κάτι μου λέει ότι μια τέτοια συνταγή όσο γκουρμέ και αν φαίνεται τώρα είναι μια συνταγή που ταιριάζει απόλυτα με το τι έτρωγαν στην αρχαία Ελλάδα. 

Έχει φρούτα, ψάρι, ξηρούς καρπούς, και είναι και αρκετά γλυκόξινη.. Εντάξει καυτερή πιπεριά δεν είχαν και σίγουρα ούτε και λεμόνια αλλά νομίζω όλα τα υπόλοιπα θα μπορούσαν να τα έχουν και να δημιουργήσουν ένα τέτοιο πιάτο.

Αν δεν βρείτε οξύμελι τότε κάντε το δικό σας με λίγο καλό ξίδι που θα το ανακατέψετε σε κάποιο ανθόμελο. Μη μου βάλετε κανένα μέλι από βελανιδιά ή καρυδιά που είναι αρκετά πικρά έτσι; κάτι απλό θέλει και αρωματικό. 

Οι τσιπούρες δε, είναι το μαγικό ψάρι για αυτή τη συνταγή. Είναι ότι πρέπει ποσοτικά, ένα ψάρι για ένα άτομο, έχουν κρουστό κρέας με απαλή γεύση και ταιριάζουν θαυμάσια με τις γλυκόξινες γεύσεις του φαγητού. Και φυσικά τσιπούρες ιχθυοτροφείου μιας και ξέρω ότι είναι φρέσκες και σε πολύ καλή τιμή! #fishfromGreece

Ας δούμε λοιπόν τι ψάρια θα πιάσουμε! Πάμε να δούμε υλικά και εκτέλεση.

Δεν είχα σκοπό να ανεβάσω αυτό το άρθρο σήμερα μιας και μόλις χτες ανέβασα κάποιες από τις φωτογραφίες στο ινστα. 

Θα περίμενα μερικές μέρες ακόμα μιας και η συγκομιδή μόλις ξεκίνησε και ακόμα έχει μέλλον μπροστά της. 

Αλλά μετά διάβασα μια ανάρτηση του David Kinch στο ινστα.. 

Για όσους δεν ξέρουν και φαντάζομαι ότι είναι πολλοί, ο David Kinch είναι ένας Αμερικάνος Σεφ, που έχει ένα από τα πολύ υπέροχα εστιατόρια στη Δυτική Ακτή των ΗΠΑ το Manresa . O Kinch είναι ένας ροκάς να τον πω έτσι σεφ, ο οποίος λατρεύει το σερφ και κάνει σχεδόν κάθε μέρα στην παραλία κάτω από το εστιατόριό του, αγαπάει πολύ τους τοπικούς παραγωγούς και ακολουθεί την εποχικότητα στο μενού του εστιατόριου του και το βιβλίο με το όνομα του εστιατορίου του αν σας βρεθεί στα χέρια να το διαβάσετε και να το λατρέψετε. 

Τι ανέφερε τώρα στην σημερινή του ανάρτηση; Ο Kinch είναι υποψήφιος για τον τίτλο του “outstanding chef” στα πολύ σημαντικά βραβεία του James Beard Foundation  (ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που σκοπό έχει την προώθηση του καλού φαγητού στις Η.Π.Α.). Δήλωσε λοιπόν ο καλός Σεφ ότι αποχωρεί και δεν θέλει να είναι υποψήφιος για τη θέση αυτή. 

Ο λόγος είναι ότι δεν αισθάνεται όμορφα, εν μέσω της πανδημίας του ιού και των τόσων προβλημάτων που έχει φέρει ιδίως στον επισιτιστικό τομέα, να πανηγυρίζει και να γιορτάζει τέτοια βραβεία. Δεν νιώθει να υπάρχει κάποιο νόημα. Τα προβλήματα των εστιατορίων είναι τεράστια και όλος αυτός ο κλάδος πρέπει να αλλάξει εντελώς τακτική αλλά και πολιτικές. 

Ξεκινάει λοιπόν να μιλάει για τα προβλήματα του κλάδου, για τους μισθούς πείνας που παίρνουν οι εργαζόμενοι στην εστίαση, στις μεγάλες ανισότητες λόγω φύλου, εθνότητας ή σεξουαλικής ταυτότητας που υπάρχουν στα εστιατόρια, στο θέμα του φιλοδωρήματος που προκαλεί μεγάλες οικονομικές διαφορές ανάμεσα στην κουζίνα και στο σέρβις και οδηγεί σε επιπλέον ανισότητες ανάμεσα στους εργαζομένους του εστιατορίου, και σε άλλα πολλά θέματα και τέλος καταλήγει στις τιμές των εστιατορίων, στο τι πληρώνει ο κόσμος, τι νομίζει ότι θα πρέπει να πληρώνει και στο τι πραγματικά πρέπει να πληρώνει για να φάει αυτό που τρώει ώστε να “βγαίνει” το κόστος του φαγητού, να μην τρώμε σάπια φαγητά και άθλιες πρώτες ύλες και να αγκαλιάσουμε τους τοπικούς παραγωγούς. 

Αυτό όμως που παρατηρώ είναι ότι στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο επίσης, υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στον παραγωγό και τον απλό κόσμο. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να εστιάσουμε πρώτα. 

Πόσοι ξέρουν πως παράγεται το κρασί, πως παίρνουμε το μέλι, πως μαζεύεις τα φιστίκια, πόσος κόπος χρειάζεται για να βγάλεις υπέροχες πρώτες ύλες και πόσο πρέπει να σεβόμαστε αυτό που βάζουμε στο σώμα μας και τον άνθρωπο που το έχει παράξει. 

Πόσοι από μας έχουν πάει σε ένα τρύγο, πόσοι ξέρουμε πότε μαζεύουν τα κρυστάλλια και πότε τα μήλα, πόσοι ξέρουν πως είναι η σταφίδα πριν γίνει η μαραμένη ξερή μαύρη σταφιδούλα που θα βρούμε στο κέικ μας. Αν δεν ξέρουμε την πρώτη ύλη, αν δεν έχουμε εκπαιδευτεί σε αυτό, αν δεν ξέρουμε το κόστος που χρειάζεται για να την πάρεις πως θα πάμε σε ένα εστιατόριο αργότερα και θα το καταλάβουμε και θα πληρώσουμε με χαρά αυτό που θα φάμε γιατί θα ξέρουμε πως έχει φτάσει στο τραπέζι μας; 

Πριν μερικές μέρες βρέθηκα στο κτήμα του Παναγιώτη για να δω τη συγκομιδή του φιστικιού.

Χάθηκα πηγαίνοντας και ευτυχώς με βοήθησε να το βρω αλλά έβλεπα το άγχος του να μην αφήσει τους εργάτες μόνους τους και κάνουν κάποιο λάθος στη συγκομιδή. 

Έπρεπε να τους μάθει ποια δέντρα να πάνε, σε ποια κλαδιά από τα δέντρα είχαν έτοιμα τα φιστίκια λόγω του ότι ήταν πιο κοντά στον ήλιο, ποια θα μαζέψουν και ποια θα αφήσουν. 

Γιατί ο Παναγιώτης δεν θα μαζέψει όλο τον καρπό σε ένα μάζεμα. Όχι!! θα περάσουν τουλάχιστον 10 μέρες μαζέματος για να πάρει και τα τελευταία. Και φυσικά για όλες αυτές τις μέρες θα πληρώνει εργατικά. Δεν θα τα πλακώσει να τα μαζέψει όλα με τη μία και να ξεμπερδεύει και να τα πάει στον έμπορο. Γιατί ο Παναγιώτης πονάει το προϊόν του, δεν το θεωρεί απλά μέσο του να βγάλει χρήματα και θέλει να είναι τέλειο. 

Έτσι αν φας φιστίκι από τον Παναγιώτη θα πάθεις πλάκα… Θα πεις τι είναι αυτό το πράγμα μάνα μου; Και βέβαια θα το πεις. Θα είναι το καλύτερο φιστίκι. Αλλά δεν θα είναι το φτηνότερο Φιστίκι! Δεν θα είναι γιατί θα πληρώσει πέντε φορές περισσότερα εργατικά για να κάνει τη συγκομιδή του, θα έχουν περάσει όλα έλεγχο ένα ένα μέχρι να φτάσουν σε σένα. 

Και εδώ είναι τα θέματα.. Λείπει η εκπαίδευση. Δεν ξέρουμε για παράδειγμα ότι τα πιο νόστιμα φιστίκια ψίχα βγαίνουν από τα φιστίκια που δεν έχουν ανοίξει (και λογικό βέβαια αν το σκεφτείς, μιας και εκείνα κρατάνε την υγρασία και τη γεύση τους περισσότερο), δεν ξέρουμε ότι τα φιστίκια από το Ιράν είναι στην πλειοψηφία τους κακής ποιότητας και όταν πας στον σούπερ ζαχαροπλάστη να πάρεις ένα παγωτό φιστίκι και τον ρωτάς από που είναι τα φιστίκια και σου λέει με κομπασμό από το Ιράν βέβαια, και εσύ ξέρεις ότι δεν πρόκειται να ξαναπάς γιατί μόνο κομπασμό έχει και τίποτε άλλο.. 

Εδώ βλέπεις ότι έφερε πολύ φτηνό rib eye γνωστή μεγάλη αλυσίδα σούπερ μάρκετ και παθαίνεις πλάκα με την τιμή μέχρι να το δοκιμάσεις όμως, και τουλάχιστον εγώ είμαι τυχερός μιας και μέσω της Μετροπόλιταν αλλά και μέσω του φίλου μου του Κυριάκου έχω φάει απίθανο Rib eye και έτσι ξέρω την απύθμενη διαφορά στη γεύση, αλλά οι περισσότερος κόσμος δεν έχει αυτή την τύχη και νομίζει ότι όλα τα κρέατα είναι τα ίδια και το να το πάρω στο 1/3 της τιμής είμαι έξυπνος. 

Και τέλος ίσως με την εκπαίδευση αυτή δουν οι νέοι άνθρωποι ότι το να παράγεις αγροτικά προϊόντα σωστά και με ποιότητα μπορείς να κάνεις τη διαφορά, και στην τσέπη σου αλλά και στην χώρα σου. Και να ασχοληθούν με αυτό.. Ή με την μεταποίηση της πρώτης ύλης.. 

Αλλά ας αφήσω την πολυλογία και ας σας αφήσω να δείτε τις υπέροχες φωτογραφίες από το κτήμα του Παναγιώτη. Δυστυχώς δεν μπορώ να σας μεταφέρω το υπέροχο άρωμα των φιστικιών καθώς πέφτουν από το δέντρο.. Αυτό μόνο αν πάτε εκεί. 

Μήπως να πω στον Παναγιώτη να το κανονίσει; :-) 

Καλή σας μέρα! 

Ο Παναγιώτης από το "Κέλυφος" όταν ήρθε μου έφερε Φιστίκια. Όταν τα δοκίμασα πραγματικά έπαθα πλάκα από την υπέροχη γεύση τους. 

Δυστυχώς όμως στα προϊόντα που έχει βγάλει στην αγορά δεν έχει βγάλει ψίχα φιστικιού οπότε τα φιστίκια του είναι μόνο για να τα τρως έτσι σαν σνακ. 

Ή μήπως όχι; Είχα λυσσάξει να κάνω ένα γλυκό με τα φιστίκια του γιατί ήταν τόσο νόστιμα και τελικά το αποφάσισα.. Θα αφαιρούσα με το χέρι την ψίχα από κάποια και θα έκανα ένα γλυκό. 

Τι γλυκό όμως; Μιας και θα έκανα την τάρτα με τα παντζάρια που ανέβασα χτες είπα να κάνω μια τάρτα γλυκιά μιας και είχα ακόμα τη μισή δόση της ζύμης. Αλλά τι να έβαζα μέσα που να είχε φιστίκι; 

Και μου ήρθε.. δεν ξέρω αν ξέρετε το μαρτσιπάν, μια γλυκιά πάστα από αμύγδαλα, βούτυρο, ζάχαρη και αυγό. Ε! αποφάσισα να κάνω μια τέτοια αντίστοιχη κρέμα από φιστίκι.. και από πάνω μιας και είχα στο ψυγείο κάποια βερίκοκα, ροδάκινα και μπλούμπερις είπα να τα βάλω αυτά από πάνω και να ψήσω την τάρτα έτσι.. 

Για το μαρτσιπάν με το φιστίκι έχω μια συνταγή από την Ντεμπ (Η Ντεμπ, ή αλλιώς Smitten Kitchen) είναι μια πολυαγαπημένη food blogger από τη Νέα Υόρκη που την ακολουθώ χροοοοοοονια τώρα.(από το 2008 και ίσως και πιο παλιά). Ήταν νια και γέρασε και εγώ επίσης.. τώρα έχει δυο παιδιά, έχει βγάλει νομίζω και το δεύτερο βιβλίο της.. Είναι τόσο αναλυτική στις περιγραφές της που το να διαβάζεις τις συνταγές της είναι υπέροχο.. 

Τα υπόλοιπα εύκολα λοιπόν και ξεκίνησα.. 

Να πω εδώ το εξής... Για να είναι νόστιμη η γέμιση είναι απλό! θέλετε νόστιμα φιστίκια. Οπότε αυτή η άθλια συνήθως ψίχα φιστικιού που υπάρχει στα σούπερ μάρκετ δεν κάνει.. Οπότε θα σας έλεγα να πάρετε τα απλά με το κέλυφος και να αφαιρέσετε την ψίχα.. ούτως ή άλλως δεν θέλει και πολλά για τη συνταγή οπότε σε κανένα μισάωρο θα είσαστε ΟΚ! :-) 

Επίσης! αν το κάνετε που το κάνετε κάντε τη διπλή ποσότητα και κρατήστε το μισό σε ένα σακουλάκι στην κατάψυξη... Έτσι την επόμενη φορά αν έχετε και τη ζύμη και την γέμιση στην κατάψυξη είναι πολύ γρήγορο να ετοιμάσετε ένα γλυκό ακόμα και για επισκέπτες της τελευταίας στιγμής...

Για τα φιστίκια του Παναγιώτη θα σας τα πω εκτενέστερα! 

Είχα πάρει από το σούπερ μάρκετ ένα πακέτο με μαύρο σουσάμι. 

Μου αρέσει πολύ το μαύρο σουσάμι.. Γενικά μου αρέσει το σουσάμι..  Είμαι από αυτούς που θα γυρίσουν ανάποδα το χάρτινο σακουλάκι από το κουλούρι για να πάρω κατευθείαν τα σουσάμια στο στόμα μου ή αυτός που με σαλιωμένο δάχτυλο παίρνει σουσαμάκι σουσαμάκι ότι έχει μείνει πάνω στο τραπέζι.. 

Στη Φιλαδέλφεια στην κεντρική πλατεία δίπλα σχεδόν τον Τίλλα υπήρχε ένα τυροπιτάδικο χρόνια τώρα που το είχε ένας μουστακαλής με τη γυναίκα του και έκαναν κάτι μυθικές τυρόπιτες με μπόλικο σουσάμι απάνω.. μετά από χρόνια σταμάτησαν να τις φέρνουν και τώρα πια δεν υπάρχει καν το μαγαζί αυτό.. Τι να πει κανείς.. 

Να πω εδώ ότι το ταχίνι δεν το πολυσυμπαθώ.. περίεργο πράγμα, ξέρω ξέρω.. 

Τι λέγαμε; α! ναι, το σουσάμι.. λοιπόν, το σουσάμι υπέροχο, το αναποφλοίωτο καλύτερο αλλά το μαυροσούσαμο είναι ότι πιο τέλειο υπάρχει.. 

Είναι πιο πικρό, πιο έντονο σε γεύση και γενικά το προτιμώ… Στην Ασία γενικά το χρησιμοποιούν πολύ και μάλιστα υπάρχει και μια σούπα από αυτό που την τρώνε για γλυκό… 

Μμμμμ! πρέπει να το δοκιμάσω.. 

Τέλος πάντων.. 

Το πακέτο που είχα πάρει λοιπόν ήταν κοντά στα 250 γρ και μιας και δεν το τρώω με το κουτάλι είχε μείνει στο ντουλάπι για καιρό και δεν ήξερα τι να το κάνω.. 

Και μετά ήρθε η Γιάννα Μπαλαφούτη.. Καταπληκτική η Γιάννα για όσους δεν την ξέρετε.. Όσοι την ξέρετε δεν χρειάζεται να σας πω εγώ. Ανέβασε λοιπόν κάτι φωτογραφίες από ένα παστέλι που σκάρωσε το πρωί με ένα μέλι που είχα ζαχαρώσει.. 

Και εκεί μου ήρθε η ιδέα.. Να τι θα κάνω το σουσάμι είπα! Της έστειλα μήνυμα και μου λέει βάλε και πορτοκάλι μέσα! Έχω κάτι καλύτερο της είπα.. έχω περγαμόντο.. Και μιας και είχα και κάτι φιστίκια Αιγίνης είπα να κάνω ένα τέτοιο παστέλι.. Και το έκανα.. Και βγήκε υπέροχο.. Μαύρο, λαμπερό, αρωματικό, τόσο μα τόσο γευστικό… Αλλά έχει ένα κακό.. Είναι πολύ γευστικό.. Και είμαι μόνος στο σπίτι… Τι θα κάνουμε μέχρι το τέλος μου λες; 

Αυτά.. 

Συνταγή ακολουθεί!