Ήμουν σε μια κατάσταση λίμπο τις τελευταίες μέρες.. Δεν ξέρω αλλά με τις φωτιές αλλά και με διάφορα που συνέβηκαν σε προσωπικό επίπεδο ήμουν λίγο σαν χαμένος. 

Ακόμα και τώρα δεν είμαι 100% μαζί σας.. ή μαζί μου, αλλά είμαι σαφώς καλύτερα. 

Νιώθω πολύ κουρασμένος και πρέπει λίγο να το δω όλο αυτό που μου συμβαίνει.

Οπότε δεν έχω πολυμαγειρέψει τελευταία ούτε έχω κάνει και πολλά κουλά για να τα ανεβάσω στο σάιτ. Έχω μαζέψει βέβαια πολλές συνταγές που έκανα τελευτά απλά δεν τις έχω καθαρογράψει και νομίζω ότι αυτό θα πρέπει να είναι το επόμενο βήμα.

Να τις καταγράψω, να τις καθαρογράψω και να τις ανεβάσω μιας και τη φωτογράφησή τους την έχω ήδη κάνει καιρό τώρα. 

Ελπίζω μόνο να βρω τις σημειώσεις μου. 

Σημείωση στον εαυτό μου. Πρέπει να πάρω ένα σημειωματάριο όπου να γράφω ακριβώς τι κάνω ώστε να μην ψάχνω σε χαρτάκια για να βρω τι είναι τι. Γενικά με την οργάνωση δεν το έχω πολύ και πρέπει λίγο να βοηθηθώ στο θέμα. 

Στο θέμα μας τώρα λοιπόν:

Έκανα μια ωραία συνταγή πριν αρκετό καιρό… ένα μπακλαβά, ο οποίος όμως είναι με λάδι και όχι βούτυρο...  Με χυμό ροδιού, άρα ξινός, χωρίς ζάχαρη αλλά με μέλι... Περίεργος συνδιασμός στα σίγουρα.. και σίγουρα πολύ όμορφα χρώματα. 

Το πράσινο του φιστικιού με το κόκκινο του σιροπιού δένουν καλά και το φύλλο τα συμπληρώνει όλα. Η συνταγή είναι αρκετά γνωστή και με παραλλαγές στο διαδίκτυο αλλά εγώ εμπιστεύτηκα την Ζενεβιέβ Κο, γιατί πρώτον μου αρέσει το όνομα Ζενεβιέβ, μου θυμίζει λίγο δεν ξέρω τι, κάτι προς βόρεια Ευρώπη σαν να την κυνηγάς και να της φωνάζεις Ζενεβιέβ Μύγδαλα ένα πράγμα αν και η συγκεκριμένη Ζενεβιέβ είναι Ασιατικής καταγωγής με μαύρα μακριά μαλλιά, αλλά δουλεύει στους ΝΥ Τimes και μερικές συνταγές της θα δείτε εδώ. 

Επειδή ως γνωστόν είμαι βλαμμένος άλλαξα λίγο ή πολύ τη συνταγή της για να την πάω στα γούστα μου και νομίζω ότι τα κατάφερα πολύ καλά.. 

Είχα πει να μην ανεβάσω συνταγή με το χαμό που γινόταν με τις φωτιές και τα λοιπά δεινά που μας έτυχαν αλλά αυτή ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας. Βέβαια που να φανταστώ ότι θα είχαμε δυο μεγάλες φωτιές στην Αττική σήμερα και τον χαμό στο Αφγανιστάν με τους ανθρώπους να πέφτουν από τα αεροπλάνα.. αλλά ας μην το συνεχίσω... τέλος πάντων... Αν έχετε διάθεση ρίξτε της μια ματιά. Νομίζω ότι θα την βρείτε ενδιαφέρουσα.. Α! το χειμώνα θα κάνω μια συνταγή για αλμυρό-γλυκό μπακλαβά με μελιτζάνες.. έτσι για να ξέρετε τι σας περιμένει... 

Λοιπόν! τα υπέροχα μπισκότα ελαιόλαδου-φιστικιού-λεμονιού και θυμαριού της Σάρα Κίφερ. 

Τα είδα και τα λάτρεψα.. τρομερά εμφανίσιμα, ανοιξιάτικα, ωραία και ζουμπουρλούδικα. Και αρκετά Πασχαλινά... Νομίζω ότι είναι μια πολύ ωραία ιδέα για τις ημέρες αυτές. Θυμάρι δεν είχε στη συνταγή αλλά αποφάσισα να το βάλω εγώ γιατί είχα την αίσθηση ότι θα ταίριαζε και τελικά δίκιο είχα.

Μαζί με την Πάβλοβα, την Παστιέρα Ναπολετάνα και μια άλλη Ιταλική αλμυρή τάρτα νομίζω ότι θα είναι τα φαγητά που θα προτείνω για φέτος το Πάσχα. Μιας και Πάσχα στο χωριό δεν θα κάνουμε τουλάχιστον να κάνουμε κάτι διαφορετικό. 

Εύκολη και δύσκολη αυτή η συνταγή συνάμα.. Η δυσκολία είναι στο να ανοίξεις τη ζύμη για να κόψεις τα μπισκότα.. Όλοι έχετε κάνει μελομακάρονα και ξέρετε πως ξερνάει η ζύμη το λάδι κτλ.. Εδώ, για να μπορεί να ανοίξει η ζύμη μπαίνει παραπάνω αλεύρι και γίνεται πολύ τριφτή. Αυτό μαζί με το γεγονός ότι στη ζύμη έχει φιστίκι πραγματικά δεν βοηθάει και πολύ :-) 

Μη σας απογοητεύω όμως από τώρα.. 

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε:

Για το ρούμπαρμπ και τις περιπέτειές μου στο να το βρω σας τα έχω πει εδώ αλλά και εδώ.. 

Παντού το είχα βρει.. σχετικά παντού δηλαδή εκτός από την Ελλάδα που βρήκα μόνο κάποια φυτά σε ένα φυτώριο αλλά δεν κατάφερα να τα κάνω να μεγαλώσουν και δεύτερη χρονιά. 

Σε μανάβικο στην Ελλάδα ούτε καν.. Μέχρι που νομίζω στο fb και μάλλον από την Ξανθή (Συνταγές της Ασπρούλας) διάβασα ότι σε ένα μανάβικο στο Παγκράτι έχει Ρούμπαρμπ.. 

Μιας και έτρεχα άργησα να πάω και τελικά βρήκα μόνο 750 γρ αλλά ΟΚ.. Από το τίποτε καλά και τα 750 γρ. Ελπίζω να ξαναφέρει ο Στέλιος από το 'Μποστάνι"

Αυτό που ήθελα πολύ να κάνω ήταν ένα κραμπλ.. την πρώτη φορά που το είχα δοκιμάσει στις Βρυξέλλες ήταν σε ένα κραμπλ μαζί με φράουλες.. και είχα πάθει πλάκα.. Πάει πολύ με φράουλες το ρουμπάρμπ είναι αλήθεια. 

Βρήκα λοιπόν ένα Κέικ με κραμπλ της Dianna Henry, του άλλαξα λίγο τα φώτα και σας το παρουσιάζω... 

Λοιπόν! αν περιμένετε ένα γλυκό δεν είναι.. είναι αρκετά ξινό και άγλυκο.. Αν θέλετε βάλτε περισσότερη ζάχαρη και στο κραμπλ και στο κέικ.. 

Ας δούμε τι θα χρειαστούμε: 

Έχω ανεβάσει αρκετά χούμους στο σάιτ αυτό.. και είναι τρελό μιας και δεν είναι από τα αγαπημένα μου. Και σχεδόν όλες οι συνταγές από χούμους που έχω ανεβάσει έχουν και κάτι... 

Υπάρχει το χούμους με την κολοκύθα όπου η κολοκύθα δίνει μια πιο ελαφριά γεύση... 

Υπάρχει το χούμους με το πατζάρι με το ιδιαίτερο χρώμα του... 

Αλλά ακόμα και το απλό χούμους δεν είναι τόσο απλό μιας και μέσα βάζω αντζούγιες.. 

Τελικά αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι έχω θέμα με το ταχίνι ακόμα και στο χούμους. 

Γενικά το σουσάμι το λατρεύω.. Σε τυρόπιτα επάνω θα μετρήσω τους σπόρους του ένα πράγμα. 

Αλλά όταν το κάνεις ταχίνι ε κάπως ξεφεύγει και γίνεται πολύ έντονο. Ταχινόπιτες κτλ ας πούμε ούτε να τις δω.. 

Άντε σε σάλτσα με μπόλικο νερό και λεμόνι μαζί με φαλάφελ θα το φάω αλλά μέχρις εκεί.. 

Πριν από λίγες μέρες έφτιαξα ένα βίντεο με χούμους για το περιοδικό Olive σε μια συνταγή με ταχίνι. 

Η συνταγή είναι της Νανάς Δαριώτη η οποία είναι καταπληκτική μαγείρισσα και πολύ πολύ έμπειρη... 

Μου άρεσε πολύ η συνταγή της αλλά ήθελα να δοκιμάσω να κάνω ένα χούμους με κάποιο άλλο καρπό... 

Τότε σκέφτηκα ότι ίσως άξιζε να δοκιμάσω να χρησιμοποιήσω τα φιστίκια του Kelyfos αντί για σουσάμι.. και να κάνω "ταχίνι" από φιστίκι Αγίνης. 

Το έφτιαξα και στα πρώτα βήματα κατάλαβα ότι πρέπει να μειώσω λίγο την ένταση των υπολοίπων υλικών μιας και δεν είχαν να παίξουν

ενάντια στο ταχίνι αυτή τη φορά.. 

Οπότε έβαλα λιγότερο σκόρδο και λεμόνι καθώς και μπαχαρικά. 

Για το χρώμα και ελαφριά γεύση χρησιμοποίησα κάποια αρωματικά μέσα στο σώμα του χούμους που έδωσαν ωραία γεύση και άρωμα. 

Νομίζω ότι αυτό θα είναι το αγαπημένο μου χούμους!

Τα κεραμικά που έχω σερβίρει το χούμους και τις πίτες είναι από το υπέροχο Homatino

Θα μου πεις γιατί πλακάκι βρε Γιάννη; 

Στα Αγγλικά αυτό το γλυκό θα το έλεγες slab, το οποίο αυτό σημαίνει... ή μάλλον όχι ακριβώς πλακάκι αλλά πέτρα όπως ας πούμε ένα κομμάτι μάρμαρο.. 

Τάρτα δεν είναι γιατί αφ' ενός δεν έχει ζύμη τάρτας και δεν έχει γέμιση με την κλασική "ταρτική" έννοια της λέξης. Είναι σαν κέικ; μπα.. ούτε σαν κέικ γιατί η βάση είναι κάτι ανάμεσα σε ζύμη μπισκότου, παστέλι και τάρτας. Γενικά είναι κάτι που δεν το έχετε φάει και πολύ... Σας μπάρα θα το έλεγα και αν το έκοβα στα σωστά κομμάτια μάλλον σαν μπάρα φιστικιού θα μπορούσα να το πουλούσα αν είχα ζαχαροπλαστείο... 

Η ιστορία ξεκίνησε πριν τα Χριστούγεννα όταν είδα ένα ίδιο σχεδόν γλυκό που το είχε φτιάξει ο φίλος Διονύσιος και μου άρεσε πολύ εμφανισιακά και του το είπα.. Και μου είπε ότι θα μου στείλει μερικά κομμάτια με ένα ταξί. Όπως και έκανε. Με τον φίλο του τον Jim έκαναν θαύματα στην κουζίνα του σπιτιού τους φέτος το χειμώνα... και μιας και δεν μπορούν να τα τρώνε όλα έκαναν πακέτα και έστειλαν πολλά σε φίλους τους. Όλα αυτά τα έγραψα πιο αναλυτικά εδώ και μπορείτε αν θέλετε να τα διαβάσετε...  

Ζήτησα λοιπόν τη συνταγή από τον Διονύσιο και μου την έστειλε και μπράβο και μαγκιά του δηλαδή! Είπα να τη δοκιμάσω λοιπόν και την δοκίμασα. Και βγήκε μια αποτυχία. Και στενοχωρήθηκα πολύ.. είχα πάρει και κάτι πεκάν για να τα στολίσω όπως και εκείνος και πραγματικά δεν βγήκε καλό. 

Και δεν βγήκε καλό για τρεις λόγους. Πρώτος λόγος ότι δεν διάβασα σωστά τη συνταγή, δεύτερος γιατί έκανα του κεφαλιού μου και τρίτος λόγος ότι είχα μάθημα την ώρα που έψηνα το γλυκό και το παράψησα.. Και αν παραψήσεις καραμέλα ξέρεις τι συμβαίνει... 

Δεν το έβαλα κάτω και την έκανα ξανά την επόμενη μέρα. Και αντί για πεκάν έβαλα τα καταπληκτικά φιστίκια του Παναγιώτη από το Κέλυφος. Και βγήκε το γλυκό απλά υπέροχο.. Είχα και λίγη λιωμένη σοκολάτα από ένα βίντεο που γυρνούσα εκείνη την ώρα οπότε έριξα και λίγη από πάνω.. 

Λοιπόν, εδώ σας έχω την συνταγή και ακολουθήστε τη κατά γράμμα και θα φάτε ένα όνειρο.. 

Μια συμβουλή... κόψτε το σε μικρά κομμάτια.. 

Λοιπόν... μου αρέσουν τα κούκις.. έτσι ιδίως μαζί με τον καφέ είναι τρομερό πράγμα. 

Μέχρι τώρα όμως δεν μπορώ να πω ότι τα πετύχαινα και πολύ και αυτά που αγόραζα δεν μου άρεσαν και πολύ... και ήταν και πανάκριβα.. 

Όταν τα έφτιαχνα εγώ συνήθως άπλωναν πολύ και γινόντουσαν πίτα και πολλές φορές ενωνόντουσαν μεταξύ τους.. Δοκίμαζα να βάζω λιγότερο μπέικιν αλλά και πάλι χάλια.. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι πήγαινε λάθος μέχρι που τα συζήτησα με ένα πολύ καλό ζαχαροπλάστη και μου είπε τα μυστικά. 

Τα οποία θα σας τα πω και εγώ παρακάτω.. 

Επίσης γενικά δεν ξετρελαινόμουν γιατί πολλές φορές είτε έβγαιναν κάπως ή τέλος πάντων η γέμιση που είχαν δεν ήταν αρκετή ή ακόμα ακόμα δεν φαινόταν καλά τι είχαν μέσα σε σχέση με αυτά στις φωτογραφίες... Οπότε κοίταξα και αυτό το θέμα πολύ!

Και τρίτο ήταν ότι τις περισσότερες φορές ήταν λίγο άνοστα.. αλλά και αυτό το έλυσα.. 

Για να δούμε λοιπόν τι πρέπει να προσέξουμε. 

Στα κέικ και σε αυτά τα γλυκά το αλεύρι πρέπει να το περνάμε από σίτα για να αφρατέψει. Έτσι το κέικ θα βγει πιο αφράτο. 

Στα κουλουράκια ΔΕΝ το θέλουμε αυτό.. δεν θέλουμε να υπάρχει αέρα στο μείγμα της ζύμης γιατί κάνει τα κουλουράκια να απλώνουν πολύ. Οπότε σε κουλουράκια δεν περνάμε το αλεύρι από σίτα. 

Επίσης για τον ίδιο λόγο δεν αφρατεύουμε το βούτυρο με τη ζάχαρη όπως κάνουμε στους κουραμπιέδες για παράδειγμα. ΔΕΝ θέλουμε αέρα μέσα στη ζύμη γιατί κάνει τα κουλουράκια να απλώνουν στο ψήσιμο.

Είναι ΠΟΛΥ σημαντικό η ζύμη να ξεκουραστεί και να είναι εντός ψυγείου πριν τα ψήσουμε. Ιδανικά 12 ώρες είναι μια χαρά.. Και επίσης αφού τα πλάσουμε πρέπει και ΠΑΛΙ να τα αφήσουμε στο ψυγείο για μια ώρα πριν τα ψήσουμε... 

Με τον τρόπο αυτό τα κουλουράκια δεν απλώνουν τόσο... 

Όσον αφορά τώρα την εμφάνιση. Να ξέρετε ότι η λευκή σοκολάτα ιδίως σε σχέση με όλες τις άλλες καίγεται ΠΟΛΥ εύκολα. Συνήθως δεν υπάρχει πρόβλημα γιατί είναι μέσα στα κούκις αλλά μας αρέσει και να φαίνονται οι ξηροί καρποί και οι γεμίσεις γενικά οπότε τι κάνουμε; Στολίζουμε τα κουλουράκια μας ενδιάμεσα στο ψήσιμο. Δηλαδή βγάζουμε το ταψί από το φούρνο και μπήγουμε μέσα τα κομματάκια της έξτρα σοκολάτας και ξηρών καρπών που κρατήσαμε. 

Επίσης λίγη μαρμελάδα βοηθάει. Κοιτάξτε μόνο μην έχει μεγάλα κομμάτια φρούτων και δεν περνάει από τη μύτη του κορνέ..

Αυτά.. λοιπόν νομίζω ότι σας τα είπα όλα.. 

Για να δούμε τι θα χρειαστούμε τελικά! 

Αφιερωμένη στον Τζέκο αυτή η συνταγή... Νομίζω ότι θα του άρεσαν! 

Νομίζω ότι αυτό το φαγητό θα σας είναι μια μεγάλη έκπληξη... Surf and Turf ένα πράγμα, θάλασσα και βουνό μαζί, με υλικά που τώρα είναι στο φόρτε τους και το ψάρι πρωταγωνιστής. 

Σαν ιδέα το βρήκα από μια αγαπημένη μαγείρισσα τη Diana Henry αλλά με αρκετά διαφορετικά υλικά.. Πάντως το ρόδι το είχε η άτιμη... Και μιας το αγαπώ πολύ όπως επίσης και το φιστίκι Αιγίνης είπα να τα συνδυάσω... 

Εύκολο και της στιγμής φαγητό.. αλλά όταν το σερβίρετε είμαι σίγουρος ότι θα ανοίξουν πολλά στόματα.. και από την έκπληξη και τα χρώματα αλλά και από την νοστιμιά. 

Στη συνταγή προτείνω οξύμελι.. Είναι ένα από τα πολύ αγαπημένα μου προϊόντα, είναι κάτι που έρχεται από την αρχαία Ελλάδα και κάτι μου λέει ότι μια τέτοια συνταγή όσο γκουρμέ και αν φαίνεται τώρα είναι μια συνταγή που ταιριάζει απόλυτα με το τι έτρωγαν στην αρχαία Ελλάδα. 

Έχει φρούτα, ψάρι, ξηρούς καρπούς, και είναι και αρκετά γλυκόξινη.. Εντάξει καυτερή πιπεριά δεν είχαν και σίγουρα ούτε και λεμόνια αλλά νομίζω όλα τα υπόλοιπα θα μπορούσαν να τα έχουν και να δημιουργήσουν ένα τέτοιο πιάτο.

Αν δεν βρείτε οξύμελι τότε κάντε το δικό σας με λίγο καλό ξίδι που θα το ανακατέψετε σε κάποιο ανθόμελο. Μη μου βάλετε κανένα μέλι από βελανιδιά ή καρυδιά που είναι αρκετά πικρά έτσι; κάτι απλό θέλει και αρωματικό. 

Οι τσιπούρες δε, είναι το μαγικό ψάρι για αυτή τη συνταγή. Είναι ότι πρέπει ποσοτικά, ένα ψάρι για ένα άτομο, έχουν κρουστό κρέας με απαλή γεύση και ταιριάζουν θαυμάσια με τις γλυκόξινες γεύσεις του φαγητού. Και φυσικά τσιπούρες ιχθυοτροφείου μιας και ξέρω ότι είναι φρέσκες και σε πολύ καλή τιμή! #fishfromGreece

Ας δούμε λοιπόν τι ψάρια θα πιάσουμε! Πάμε να δούμε υλικά και εκτέλεση.

Δεν είχα σκοπό να ανεβάσω αυτό το άρθρο σήμερα μιας και μόλις χτες ανέβασα κάποιες από τις φωτογραφίες στο ινστα. 

Θα περίμενα μερικές μέρες ακόμα μιας και η συγκομιδή μόλις ξεκίνησε και ακόμα έχει μέλλον μπροστά της. 

Αλλά μετά διάβασα μια ανάρτηση του David Kinch στο ινστα.. 

Για όσους δεν ξέρουν και φαντάζομαι ότι είναι πολλοί, ο David Kinch είναι ένας Αμερικάνος Σεφ, που έχει ένα από τα πολύ υπέροχα εστιατόρια στη Δυτική Ακτή των ΗΠΑ το Manresa . O Kinch είναι ένας ροκάς να τον πω έτσι σεφ, ο οποίος λατρεύει το σερφ και κάνει σχεδόν κάθε μέρα στην παραλία κάτω από το εστιατόριό του, αγαπάει πολύ τους τοπικούς παραγωγούς και ακολουθεί την εποχικότητα στο μενού του εστιατόριου του και το βιβλίο με το όνομα του εστιατορίου του αν σας βρεθεί στα χέρια να το διαβάσετε και να το λατρέψετε. 

Τι ανέφερε τώρα στην σημερινή του ανάρτηση; Ο Kinch είναι υποψήφιος για τον τίτλο του “outstanding chef” στα πολύ σημαντικά βραβεία του James Beard Foundation  (ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που σκοπό έχει την προώθηση του καλού φαγητού στις Η.Π.Α.). Δήλωσε λοιπόν ο καλός Σεφ ότι αποχωρεί και δεν θέλει να είναι υποψήφιος για τη θέση αυτή. 

Ο λόγος είναι ότι δεν αισθάνεται όμορφα, εν μέσω της πανδημίας του ιού και των τόσων προβλημάτων που έχει φέρει ιδίως στον επισιτιστικό τομέα, να πανηγυρίζει και να γιορτάζει τέτοια βραβεία. Δεν νιώθει να υπάρχει κάποιο νόημα. Τα προβλήματα των εστιατορίων είναι τεράστια και όλος αυτός ο κλάδος πρέπει να αλλάξει εντελώς τακτική αλλά και πολιτικές. 

Ξεκινάει λοιπόν να μιλάει για τα προβλήματα του κλάδου, για τους μισθούς πείνας που παίρνουν οι εργαζόμενοι στην εστίαση, στις μεγάλες ανισότητες λόγω φύλου, εθνότητας ή σεξουαλικής ταυτότητας που υπάρχουν στα εστιατόρια, στο θέμα του φιλοδωρήματος που προκαλεί μεγάλες οικονομικές διαφορές ανάμεσα στην κουζίνα και στο σέρβις και οδηγεί σε επιπλέον ανισότητες ανάμεσα στους εργαζομένους του εστιατορίου, και σε άλλα πολλά θέματα και τέλος καταλήγει στις τιμές των εστιατορίων, στο τι πληρώνει ο κόσμος, τι νομίζει ότι θα πρέπει να πληρώνει και στο τι πραγματικά πρέπει να πληρώνει για να φάει αυτό που τρώει ώστε να “βγαίνει” το κόστος του φαγητού, να μην τρώμε σάπια φαγητά και άθλιες πρώτες ύλες και να αγκαλιάσουμε τους τοπικούς παραγωγούς. 

Αυτό όμως που παρατηρώ είναι ότι στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο επίσης, υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στον παραγωγό και τον απλό κόσμο. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να εστιάσουμε πρώτα. 

Πόσοι ξέρουν πως παράγεται το κρασί, πως παίρνουμε το μέλι, πως μαζεύεις τα φιστίκια, πόσος κόπος χρειάζεται για να βγάλεις υπέροχες πρώτες ύλες και πόσο πρέπει να σεβόμαστε αυτό που βάζουμε στο σώμα μας και τον άνθρωπο που το έχει παράξει. 

Πόσοι από μας έχουν πάει σε ένα τρύγο, πόσοι ξέρουμε πότε μαζεύουν τα κρυστάλλια και πότε τα μήλα, πόσοι ξέρουν πως είναι η σταφίδα πριν γίνει η μαραμένη ξερή μαύρη σταφιδούλα που θα βρούμε στο κέικ μας. Αν δεν ξέρουμε την πρώτη ύλη, αν δεν έχουμε εκπαιδευτεί σε αυτό, αν δεν ξέρουμε το κόστος που χρειάζεται για να την πάρεις πως θα πάμε σε ένα εστιατόριο αργότερα και θα το καταλάβουμε και θα πληρώσουμε με χαρά αυτό που θα φάμε γιατί θα ξέρουμε πως έχει φτάσει στο τραπέζι μας; 

Πριν μερικές μέρες βρέθηκα στο κτήμα του Παναγιώτη για να δω τη συγκομιδή του φιστικιού.

Χάθηκα πηγαίνοντας και ευτυχώς με βοήθησε να το βρω αλλά έβλεπα το άγχος του να μην αφήσει τους εργάτες μόνους τους και κάνουν κάποιο λάθος στη συγκομιδή. 

Έπρεπε να τους μάθει ποια δέντρα να πάνε, σε ποια κλαδιά από τα δέντρα είχαν έτοιμα τα φιστίκια λόγω του ότι ήταν πιο κοντά στον ήλιο, ποια θα μαζέψουν και ποια θα αφήσουν. 

Γιατί ο Παναγιώτης δεν θα μαζέψει όλο τον καρπό σε ένα μάζεμα. Όχι!! θα περάσουν τουλάχιστον 10 μέρες μαζέματος για να πάρει και τα τελευταία. Και φυσικά για όλες αυτές τις μέρες θα πληρώνει εργατικά. Δεν θα τα πλακώσει να τα μαζέψει όλα με τη μία και να ξεμπερδεύει και να τα πάει στον έμπορο. Γιατί ο Παναγιώτης πονάει το προϊόν του, δεν το θεωρεί απλά μέσο του να βγάλει χρήματα και θέλει να είναι τέλειο. 

Έτσι αν φας φιστίκι από τον Παναγιώτη θα πάθεις πλάκα… Θα πεις τι είναι αυτό το πράγμα μάνα μου; Και βέβαια θα το πεις. Θα είναι το καλύτερο φιστίκι. Αλλά δεν θα είναι το φτηνότερο Φιστίκι! Δεν θα είναι γιατί θα πληρώσει πέντε φορές περισσότερα εργατικά για να κάνει τη συγκομιδή του, θα έχουν περάσει όλα έλεγχο ένα ένα μέχρι να φτάσουν σε σένα. 

Και εδώ είναι τα θέματα.. Λείπει η εκπαίδευση. Δεν ξέρουμε για παράδειγμα ότι τα πιο νόστιμα φιστίκια ψίχα βγαίνουν από τα φιστίκια που δεν έχουν ανοίξει (και λογικό βέβαια αν το σκεφτείς, μιας και εκείνα κρατάνε την υγρασία και τη γεύση τους περισσότερο), δεν ξέρουμε ότι τα φιστίκια από το Ιράν είναι στην πλειοψηφία τους κακής ποιότητας και όταν πας στον σούπερ ζαχαροπλάστη να πάρεις ένα παγωτό φιστίκι και τον ρωτάς από που είναι τα φιστίκια και σου λέει με κομπασμό από το Ιράν βέβαια, και εσύ ξέρεις ότι δεν πρόκειται να ξαναπάς γιατί μόνο κομπασμό έχει και τίποτε άλλο.. 

Εδώ βλέπεις ότι έφερε πολύ φτηνό rib eye γνωστή μεγάλη αλυσίδα σούπερ μάρκετ και παθαίνεις πλάκα με την τιμή μέχρι να το δοκιμάσεις όμως, και τουλάχιστον εγώ είμαι τυχερός μιας και μέσω της Μετροπόλιταν αλλά και μέσω του φίλου μου του Κυριάκου έχω φάει απίθανο Rib eye και έτσι ξέρω την απύθμενη διαφορά στη γεύση, αλλά οι περισσότερος κόσμος δεν έχει αυτή την τύχη και νομίζει ότι όλα τα κρέατα είναι τα ίδια και το να το πάρω στο 1/3 της τιμής είμαι έξυπνος. 

Και τέλος ίσως με την εκπαίδευση αυτή δουν οι νέοι άνθρωποι ότι το να παράγεις αγροτικά προϊόντα σωστά και με ποιότητα μπορείς να κάνεις τη διαφορά, και στην τσέπη σου αλλά και στην χώρα σου. Και να ασχοληθούν με αυτό.. Ή με την μεταποίηση της πρώτης ύλης.. 

Αλλά ας αφήσω την πολυλογία και ας σας αφήσω να δείτε τις υπέροχες φωτογραφίες από το κτήμα του Παναγιώτη. Δυστυχώς δεν μπορώ να σας μεταφέρω το υπέροχο άρωμα των φιστικιών καθώς πέφτουν από το δέντρο.. Αυτό μόνο αν πάτε εκεί. 

Μήπως να πω στον Παναγιώτη να το κανονίσει; :-) 

Καλή σας μέρα! 

Ο Παναγιώτης από το "Κέλυφος" όταν ήρθε μου έφερε Φιστίκια. Όταν τα δοκίμασα πραγματικά έπαθα πλάκα από την υπέροχη γεύση τους. 

Δυστυχώς όμως στα προϊόντα που έχει βγάλει στην αγορά δεν έχει βγάλει ψίχα φιστικιού οπότε τα φιστίκια του είναι μόνο για να τα τρως έτσι σαν σνακ. 

Ή μήπως όχι; Είχα λυσσάξει να κάνω ένα γλυκό με τα φιστίκια του γιατί ήταν τόσο νόστιμα και τελικά το αποφάσισα.. Θα αφαιρούσα με το χέρι την ψίχα από κάποια και θα έκανα ένα γλυκό. 

Τι γλυκό όμως; Μιας και θα έκανα την τάρτα με τα παντζάρια που ανέβασα χτες είπα να κάνω μια τάρτα γλυκιά μιας και είχα ακόμα τη μισή δόση της ζύμης. Αλλά τι να έβαζα μέσα που να είχε φιστίκι; 

Και μου ήρθε.. δεν ξέρω αν ξέρετε το μαρτσιπάν, μια γλυκιά πάστα από αμύγδαλα, βούτυρο, ζάχαρη και αυγό. Ε! αποφάσισα να κάνω μια τέτοια αντίστοιχη κρέμα από φιστίκι.. και από πάνω μιας και είχα στο ψυγείο κάποια βερίκοκα, ροδάκινα και μπλούμπερις είπα να τα βάλω αυτά από πάνω και να ψήσω την τάρτα έτσι.. 

Για το μαρτσιπάν με το φιστίκι έχω μια συνταγή από την Ντεμπ (Η Ντεμπ, ή αλλιώς Smitten Kitchen) είναι μια πολυαγαπημένη food blogger από τη Νέα Υόρκη που την ακολουθώ χροοοοοοονια τώρα.(από το 2008 και ίσως και πιο παλιά). Ήταν νια και γέρασε και εγώ επίσης.. τώρα έχει δυο παιδιά, έχει βγάλει νομίζω και το δεύτερο βιβλίο της.. Είναι τόσο αναλυτική στις περιγραφές της που το να διαβάζεις τις συνταγές της είναι υπέροχο.. 

Τα υπόλοιπα εύκολα λοιπόν και ξεκίνησα.. 

Να πω εδώ το εξής... Για να είναι νόστιμη η γέμιση είναι απλό! θέλετε νόστιμα φιστίκια. Οπότε αυτή η άθλια συνήθως ψίχα φιστικιού που υπάρχει στα σούπερ μάρκετ δεν κάνει.. Οπότε θα σας έλεγα να πάρετε τα απλά με το κέλυφος και να αφαιρέσετε την ψίχα.. ούτως ή άλλως δεν θέλει και πολλά για τη συνταγή οπότε σε κανένα μισάωρο θα είσαστε ΟΚ! :-) 

Επίσης! αν το κάνετε που το κάνετε κάντε τη διπλή ποσότητα και κρατήστε το μισό σε ένα σακουλάκι στην κατάψυξη... Έτσι την επόμενη φορά αν έχετε και τη ζύμη και την γέμιση στην κατάψυξη είναι πολύ γρήγορο να ετοιμάσετε ένα γλυκό ακόμα και για επισκέπτες της τελευταίας στιγμής...

Για τα φιστίκια του Παναγιώτη θα σας τα πω εκτενέστερα!