Μερικές φορές δεν ξέρω αν αξίζουμε μερικά πράγματα.. 

Έφυγα εκτός Αθήνας το Σάββατο και την Κυριακή και πήγα στην ορεινή Αχαΐα.. 

Με φιλοξένησε στο σπίτι του ο φίλος μου ο Αντώνης για τον κήπο του οποίου έχω γράψει εδώ.. 

Επίσης στο ίδιο χωριό έχει το θεματικό πάρκο ο άλλος φίλος ο Μαρτίκ για το οποίο έχω γράψει επίσης..

Είπα μετά την περιπέτεια που περάσαμε να καταφέρω λίγο να χαθώ, να ξεκουραστώ και να σταματήσω να σκέφτομαι. 

Είχα πάρει και ένα δυο βιβλία μαζί μπας και διαβάσω λίγο, είχα πάρει και τη φωτογραφική μηχανή ώστε να τραβήξω κανένα βίντεο για να κάνω μετά λίγη πρακτική και στο μοντάζ και γενικά είχα γεμίσει εντελώς αυτές τις 2 μέρες..

Α! εδώ να πω την καινούρια συνεργασία που ξεκίνησε με το περιοδικό Olive όπου θα γυρίσουμε κάποια βιντεάκια με συνταγές για εκείνους.. Ένα από αυτά μπορείτε να δείτε εδώ.

Για να επανέλθω στο ωραίο διήμερο λοιπόν, Σάββατο και Κυριακή τριγύρναγα τα κτήματα από το πρωί βιντεοσκοπώντας και κάποια στιγμή έφτασα και στο ποτάμι.. 

Εκεί έμεινα λίγο.. Σκέφτηκα πόσο ωραίο θα ήταν ένα βίντεο με το μόνο που να δείχνει να είναι το ποτάμι που τρέχει.. Που για να το δεις θα πρέπει να διαθέσεις 10 λεπτά από τη ζωή σου απλά για να δεις και να παρατηρήσεις.. 

Και η ερώτηση είναι: Έχουμε 10 λεπτά; έχουμε δέκα λεπτά απλά για να καθίσουμε και να μην κάνουμε τίποτε; ε λοιπόν δεν είμαι σίγουρος. 

Όταν όλα γύρω μας είναι τόσο γρήγορα, όταν η ταχύτητα είναι το προαπαιτούμενο, το να διαθέσεις χρόνο είναι σχεδόν αδύνατο. Και το είδα αυτό με μένα εκείνη την ημέρα. 

Αφού έστησα τη μηχανή και βρήκα τη γωνία λήψης, έπαιξα λίγο με το φωτισμό και μετά πάτησα το “rec”… Και έπρεπε να περιμένω και εγώ 10 λεπτά… 

Δεν φαντάζεστε πόσο δύσκολο μου ήταν.. Πόσο δύσκολο ήταν να συγκεντρωθώ, να αδειάσω το μυαλό μου και να αφοσιωθώ απλά στην στιγμή. Θα έλεγα ότι μου ήταν σχεδόν αδύνατο. 

Έχω κάνει έτσι τον εαυτό μου που μου φαινόταν σχεδόν ιεροσυλία να μην κάνω κάτι.. Μου φαινόταν αδιανόητο απλά να κάτσω και να βλέπω το νερό που τρέχει.. 

Είναι οι ζωές μας τόσο γρήγορες πια που τα απλά πράγματα όπως το να δω ένα ποτάμι να τρέχει, να κοιτάξω λίγο τον ήλιο, να σκύψω και να μυρίσω ένα λουλούδι, να απολαύσω ένα ωραίο φαγητό με καλή παρέα, να χαϊδέψω με το βλέμμα μου τον άλλον ή απαλά με τα δάχτυλά μου τα έχουμε σχεδόν ξεχάσει.. 

Αναρωτιέμαι επίσης πόσες μέρες θα μου έπαιρνε να ηρεμήσω τόσο ώστε πηγαίνοντας κάθε μέρα στο ποτάμι φτάσω πια σε ένα σημείο που να μπορώ απλά να το κοιτώ για 10-20-30 λεπτά και απλά να το απολαμβάνω χωρίς να αισθάνομαι ενοχές… 

Μήπως απλά να μιλήσω σε ένα ψυχολόγο; 

Τέλος πάντων.. το σίγουρο είναι ότι την υπόλοιπη μέρα όταν συνέχιζα να βιντεοσκοπώ έψαχνα να βρω τα μικρά και ίσως και τετριμμένα να τα βγάζω βίντεο.. έχουν και αυτά τη χάρη τους τελικά.. 

Για δείτε και εσείς το βίντεο και πείτε μου αν μπορείτε να το δείτε όλο ή αν σας είναι too much… 

Καλή σας μέρα!