Από τα πολύ απλά και όμορφα γλυκά.. 

Τίποτε δύσκολο, γίνεται στο λεπτό και με ότι φρούτα θέλετε μέσα.. Με μούρα, σύκα, βερίκοκα και βέβαια με κεράσια. 

Είναι από τα πολύ απλά γλυκά αλλά θέλει να το κάνετε ένα δυο φορές μέχρι να του πάρετε τον αέρα. Και για παράδειγμα αυτό που έχω φωτογραφήσει εγώ δεν είναι και το καλύτερο. Θα έλεγα ότι είναι παραψημένο. 

Επίσης οι πιουρίστες λένε ότι τα κεράσια θα πρέπει να είναι με τα κουκούτσια μέσα. Γιατί καθώς ψήνεται λέει από το κουκούτσι βγαίνει η μυρωδιά του πικραμύγδαλου και δίνει μια ακόμα πιο ωραία γεύση στο γλυκό... 

Καλά, σιγά τώρα.. εγώ έχω αφήσει πολλές φορές τα κουκούτσια μέσα και σχεδόν κανένας δεν είπε α τι ωραία που τα άφησες και έχει τόσο ωραία γεύση το γλυκό. Όλοι βρίζουν που πρέπει να φτύνουν τα κουκούτσια. 

Επίσης είδα σε μια φωτογραφία ένα πολύ ωραίο κλαφούτι που είχε αφήσει και τα κοτσάνια στα κεράσια και έμοιαζε σαν δάσος από κοτσάνια πάνω από το γλυκό.. Βλακείες... Δεν στέκονται όρθια τα άτιμα με τίποτε εκτός αν ανοίγετε κάθε πεντάλεπτο το φούρνο να τα ισιώνετε ή αν βάλετε από πάνω μια σίτα και τα περάσετε από μέσα ή και εγώ δεν ξέρω τι.. Πάντως δεν αξίζει με την καμία.. Βγάλτε τα κουκούτσια, ψήστε τα κανονικά και θα φάτε ένα από τα πιο ωραία γλυκάκια που έχετε δοκιμάσει... 

Στη συνταγή που θα σας δώσω και η οποία είναι από την Γαλλία γκαραντί εκτός από αλεύρι στο χυλό έχει και αλεύρι αμυγδάλου.. βάλτε το και θα με θυμηθείτε.. λίγη ποσότητα είναι.. τρίψτε μερικά αμύγδαλα στο μούλτι... Παίζει μεγάλο ρόλο και στην υφή και στη γεύση του τελικού αποτελέσματος. 

Αυτά... Και προσοχή, αν δεν βρείτε κεράσια κάντε το με σύκα ή με βατόμουρα... ή κομμάτια από ροδάκινα... 

Έχουμε μια αμυγδαλιά στο διπλανό οικόπεδο… Αλλά αυτό σας το είπα και σε ένα προηγούμενο άρθρο… που διαβάζοντάς το ξανά συνειδητοποίησα ότι ακόμα δεν σας έχω μιλήσει για τον Γιάννη και πρέπει να το κάνω.. Αλλά σιγά σιγά και όλα θα γίνουν…

Ο μισοχειμώνας που περνάμε είναι στα τελειώματά του και περνώντας την τελευταία εβδομάδα μπροστά από την αμυγδαλιά καθώς έβγαζα βόλτα τη Φάρα την έβλεπα ανθισμένη και υπέροχη και έλεγα στον εαυτό μου ότι οπωσδήποτε θα πρέπει να τη βγάλω μερικές φωτογραφίες και να κάνω ένα γλυκό με τα λουλούδια της… 

Και μετά ήρθαν οι μέλισσες. Δηλαδή όχι οι μέλισσες αλλά η χτεσινή δυνατή βροχή και ενώ ήξερα τι ήθελα να φτιάξω και αγόρασα και τα υλικά όταν πήγα να μαζέψω τα λουλούδια δυστυχώς απλά δεν είχε μείνει κανένα… 

Στις φωτογραφίες εσείς βέβαια βλέπετε λουλούδια αλλά δεν είναι της αμυγδαλιάς… Είναι από την μικρή τζανεριά που υπάρχει επίσης στο διπλανό οικόπεδο που ευτυχώς δεν είχε πάθει και πολλά από τη βροχή.. Οπότε χρησιμοποίησα εκείνα.. Συνεχίζω να ονομάζω το γλυκό όμως τούρτα αμυγδάλου και ας είναι άλλα τα λουλούδια.. Ελπίζω του χρόνου να την ξανακάνω με λουλούδια αμυγδαλιάς. 

Θα μου πεις, πολλοί θα τα έβλεπαν λίγοι θα τα καταλάβαιναν αλλά τι να κάνω και εγώ που είμαι φιλαλήθης… :-) 

Αποφάσισα να κάνω τούρτα για να υποδεχτώ την άνοιξη και να τιμήσω τα αμύγδαλα.. Οπότε και αλεύρι αμυγδάλου έχει, και εκχύλισμα αμυγδάλου έχει και λικέρ αμυγδάλου έχει!

Μόνο γάλα αμυγδάλου δεν έχει αν και την επόμενη φορά θα δοκιμάσω να τη φτιάξω με αυτό. 

Εύκολη τούρτα… απλά θέλει την υπομονή της γιατί έχει αρκετά στάδια… 

Ας τα δούμε ένα ένα.. 

Υπέροχη συνταγή για να τα έχετε σαν σνακ, να τα βάζετε στα μπισκότα σας και ακόμα και σαν δώρο αυτές τις μέρες για τους φίλους και τις φίλες σας. 

Κουραμπιέδες.. 

Το γλυκό των Χριστουγέννων για μένα… Αν έχω να διαλέξω μεταξύ κουραμπιέδων και μελομακαρόνων τότε θα πω ότι μου αρέσουν και τα δύο σχεδόν το ίδιο αλλά θα ξεκινήσω να τρώω πρώτα τους κουραμπιέδες και μετά τα μελομακάρονα. 

Αυτό γιατί θεωρώ ότι οι βουτυράτοι κουραμπιέδες που γίνονται πιο μαλακοί με την χειμωνιάτικοι υγρασία και η άχνη τους που νοτίζει κάπως χαλάει την γευστική τους απόλαυση. 

Αντιθέτως τα μελομακάρονα μιας και όσο περνάνε οι μέρες τα αρώματά τους δυναμώνουν, γίνονται πιο περίπλοκα και γενικά είναι πολύ πιο νόστιμα.. 

Και στο κάτω κάτω δεν είναι περίεργο που για τους κουραμπιέδες με είχαν βάλει τιμωρία όταν ήμουν μικρός παρά για τα μελομακάρονα. 

Είπα λοιπόν να φτιάξω μια συνταγή για κουραμπιέδες που να έχει κάτι το διαφορετικό και να τους αναδεικνύει λίγο περισσότερο. Και βλέποντας λίγα βιντεάκια στο youtube έφτασα στο κανάλι του Bruno Albouze. Είναι ένας Γάλλος που ζει στην Αμερική και τις συνταγές του τις εμπιστεύομαι πάρα πολύ. Επίσης να πω ότι τις έχουν κατά κόρο αντιγράψει Έλληνες και ξένοι σεφ.

Έχει λοιπόν κάποιες συνταγές για μπισκότα που τις βρήκα καταπληκτικές γιατί έδινε μια άλλη διάσταση στο τι είναι μπισκότο και τι πρέπει να έχει μέσα. Και ένα από τα πράγματα που χρησιμοποιεί για να καλύψει τα μπισκότα του είναι καραμελωμένα αμύγδαλα. 

Ω, τι ωραία σκέφτηκα, ίσως τα καραμελωμένα αμύγδαλα είναι αυτό που χρειάζομαι για τους κουραμπιέδες μου. Και ξεκίνησα τις δοκιμές! 

Πραγματικά εντυπωσιάστηκα από τη χρήση τους και σίγουρα δεν θα κάνω ξανά κουραμπιέδες χωρίς να καραμελώσω τα αμύγδαλά μου.

Δοκίμασα επίσης να τους “γεμίσω” με μια γκανάζ λευκής σοκολάτας. Γευστικά δεν ήταν κακό αλλά μιας και οι κουραμπιέδες είχαν μέσα κομμάτια αμυγδάλου όταν πήγαινες να βάλεις τη σοκολάτα μέσα κάποιοι έσπαγαν. 

Μίλησα με τον Γιώργο Τσούλη στο τηλέφωνο και είπαμε τα νέα μας χτες και του μίλησα για τη σοκολάτα κτλ και μου είπε ότι ο καλύτερος τρόπος θα ήταν να κάνω μπαλάκια από την γκανάζ, να τα βάλω να παγώσουν στο ψυγείο και να τα χρησιμοποιήσω καθώς πλάθω τους κουραμπιέδες… Όντως αυτό μπορεί να βοηθήσει αλλά θα πάρει πάρα πολύ χρόνο και να πω την αλήθεια βαριέμαι :-) Αν θέλετε να το δοκιμάσετε εύκολο είναι! :-) 

Λοιπόν, αν δεν έχετε φτιάξει κουραμπιέδες ακόμα δοκιμάστε τους. Και ακόμα και να έχετε φτιάξει δοκιμάστε τους. Νομίζω ότι είναι μια παραλλαγή στη συνταγή που δίνει μερικούς ακόμα πόντους στο γλυκό αυτό… 

Επίσης να πω ότι χρησιμοποίησα μόνο λιωμένο αιγοπρόβειο βούτυρο γιατί πραγματικά λατρεύω τη γεύση του. Αν θέλετε να μην έχει τόσο βουτυράτη γεύση ο κουραμπιές τότε άνετα μπορείτε να βάλετε μισό μισό αιγοπρόβειο και αγελαδινό βούτυρο ή και όλο αγελαδινό.. 

Μόνο μη βάλετε κανένα βιτάμ ή καμιά άλλη μαργαρίνη γιατί σας σκότωσα!! 

Και μιας και τα καραμελωμένα αμύγδαλα θα τα χρησιμοποιήσω και σε άλλες συνταγές θα τα αναρτήσω σαν άλλη συνταγή στο σάιτ… οπότε το λινκ για αυτά θα το βρείτε εδώ.

Η βάση της συνταγής για τους κουραμπιέδες είναι της μάνας μου.. και δυστυχώς έχω χάσει τα μελομακάρονά της.. 

Άνοιξη… και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά και δεν έχουμε ακόμα μιλήσει για φράουλες, για σπαράγγια και για όλα αυτά τα όμορφα.. 

Επιστρέφοντας σπίτι σήμερα πέρασα κάτω από μια αμυγδαλιά που είναι στο διπλανό οικόπεδο.. Δεν λες ότι είναι στον κήπο αλλά για μένα κήπο το θεωρώ το διπλανό οικόπεδο.. :-) 

Αγαπώ πολύ τις αμυγδαλιές.. όταν είναι ανθισμένες αλλά και όταν έχουν τους καρπούς τους. Τη συγκεκριμένη την θυμάμαι από παιδί. Και ήταν ήδη μεγαλούτσικη άρα για να είμαι εγώ 50 σχεδόν αυτή θα είναι 60 ή και 70 χρόνων. Δεν της φαίνεται όμως μιας και δεν ποτίζεται καθόλου πέρα από το νερό που δέχεται από τις βροχές που κάνει… 

Φέτος λοιπόν μιας και το προηγούμενο φθινόπωρο αλλά και ο χειμώνας ήταν πολύ βροχερά η αμυγδαλιά γέμισε αμύγδαλα.. 

Ακόμα είναι άγουρα, τα τσάγαλα που τα λέμε και βέβαια τρώγονται.. 

Κόβονται εύκολα με ένα μαχαίρι μιας και το κέλυφος τους δεν έχει ακόμα ξυλοποιηθεί και είναι ότι πρέπει για να τα κάνεις τουρσί, να τα φας ωμά, να συνοδεύσεις ένα φρέσκο τυρί και μέλι.. 

Αν λοιπόν περάσεις κοντά από μια μυγδαλιά κοίτα μήπως έχει ακόμα πράσινα μύγδαλα και δοκίμασέ τα… 

Να πω εδώ πως είναι ένα από τα πιο όμορφα δεντράκια για ένα κήπο.. ακόμα και μικρό. Τα λουλούδια της είναι υπέροχα ιδίως στα τέλη του χειμώνα που ανθίζει και λες μα που είναι η άνοιξη που μου τάξατε…